Puccini in De Munt: drieluik van tragiek, sentiment en lach ★★★☆☆

Elk jaar in de lente een trilogie, had Munt-directeur Peter De Caluwe beloofd. Puccini’s Il trittico, het drieluik van tragiek, sentiment en lach, lag dan voor de hand. Regisseur Tobias Kratzer zou er één verhaal van maken, “als een cirkel zonder einde”. Dat bleek niet zo gemakkelijk en dus kijken we opnieuw naar drie duidelijk verschillende stukken, die weliswaar subtiel met elkaar verbonden worden: Il tabarro komt als zondig stripalbum terug in Suor angelica en de emoties van een langspeelplaat met het nonnetjesdrama blijken zo sterk voor Buoso Donati in Gianni Schicchi dat hij er een hartaanval van krijgt. Goed gevonden maar niet meer.

Voor de rest heeft Kratzer de drie delen heel contrasterend aangepakt. In Il tabarro verdrinkt de grote muziekdramatische eenheid van het stuk in een ingewikkeld vierkamerdecor en een weinig consequente personenregie, die er niet in slaagt de ware reden van de aantrekkingskracht tussen de geliefden duidelijk te maken. Bijgevolg wordt de echtgenoot Michele het enige geloofwaardige personage, mede door de sterke vocale en scenische présence van Peter Kálmán.

De komedie Gianni Schicchi is wat duidelijker vormgegeven – maar hoe komt het toch dat er nauwelijks gelachen kan worden? Het heeft wellicht iets te maken met een enigszins hortend tempo en een nog niet perfecte coördinatie als gevolg van het feit dat er (door corona) geen generale repetitie was geweest. Opnieuw is Peter Kálmán de dominerende figuur als Schicchi maar we krijgen ook een ware ontdekking te horen met Benedetta Torre als Lauretta (in beide andere stukken is zij in kleinere rollen te horen).

Wonderlijk genoeg blijkt het vaak als sentimenteel verfoeide centrale stuk Suor Angelica het sterkste moment te zijn: door de consequente zwart-witvormgeving op het toneel en in filmbeelden, die prachtig contrasteert met de diversiteit en het realisme in de rolinvulling van de kloosterzusters. Hier wordt duidelijk wat ook de rest van de avond goed had gedaan: meer terughouding, een preciezere dramaturgie, de gouden regel kill your darlings.

Gelukkig toont dirigent Alain Altinoglu met zijn Muntorkest hoe die instelling net bij Puccini altijd werkt: mijd het sentiment, luister naar de moderniteit, en ga dan voluit.

Nog voorstellingen tot 9 april.