Psychedelische vos, dronken piano en brandende wereld: dit zijn de albums van de week

Animal Collective - Time Skiffs ★★★★☆

Een eerste album na zes jaar stilte? Zo’n groot nieuws lijkt dat niet. Er waren al die tijd zoveel nevenprojecten, halve reünies en soloplaten dat je dit zootje ongeregeld uit Baltimore nooit echt hoefde missen. Toch is Time Skiffs een glimmend wederzien. Nog steeds klinken hun songs als verfspatten in je oren, met losse spetters en vloeiende penseelstreken. In technicolor trekt de space-psychparade alweer voorbij. De pop-uitstapjes worden steeds harmonieuzer, maar er zijn nog steeds genoeg stoorzenders om de oude fans nooit te vervelen. Een glockenspiel fleurt ‘Walker’ op, een krukkige synth doet hetzelfde met de aanstekelijke kosmische trip die het exotische ‘Prester John’ is. Ook de dromerige afsluiter ‘Royal and Desire’ is zo’n hoogtepunt. Animal Collective klinkt ouder. Mogelijk zelfs iets wijzer. Maar deze kolerieke vossen hebben hun streken duidelijk nog niet verloren. Waarvoor hulde.

Bastille - Give me the future ★★★☆☆

Frontman Dan Smith lijkt geen goed oog te hebben in onze dystopisch ogende toekomst, maar toch bestormt Bastille de hitlijsten weer met muziek die zich kiplekker voelt in het hier en nu. Daar zit een kraakverse productie voor veel tussen, want qua invloeden schurkt de Britse groep al eens aan tegen classics van Phil Collins en The Police. Elders passeert dan weer een referentie aan de discodagen of het Graceland van Paul Simon. Smith haalt zijn stem steeds vaker door een batterij digitale effecten, wat een beetje ironisch is: op Give me the Future worden twijfels over technologie aan glimmende elektronica gelijmd. Want hey, op de dansvloer met Bastille valt alles goed mee. Zoals rapper Riz Ahmed halfweg oppert: “The world’s burning… but fuck it”.

Black Country, New Road - Ants From Up There ★★★☆☆

Nu frontman Isaac Wood Black Country, New Road verliet wegens mentale problemen zullen de fans op deze tweede plaat verwoed speuren naar hints die dat verval aankondigden. Op de woeste opener ‘Chaos Space Marine’ na keren deze nieuwe songs hun rug naar het stormachtige experiment van hun debuut. In de plaats doemt melancholische postrock op die een plekje zoekt tussen duyster.-artiesten zoals Timesbold en The Black Heart Procession. Scheve violen, treurende koperblazers en dronken piano’s zwalpen doorheen deze pakkende songs. Wanneer je Woods sardonische knipoogjes naar de popcultuur door de weemoed hoort priemen, kan je zijn vertrek alleen maar betreuren.