Primeur: Millionaire kondigt comeback aan met briljante clip

‘I’m Not Who You Think You Are’ is volgens Tim Vanhamel een nummer “over hoe we onze medemensen vaak ten onrechte beoordelen en veroordelen op basis van projecties.” Met die comebacksingle beleeft Millionaire alvast een fantastische doorstart, die onmogelijk onterecht te beoordelen valt: korzelige gitaren, kaduke synths, Tim Vanhamel die zichzelf opvoert als een seksuele sater en zelfverklaard "sun child" en een groezelige funkvibe zetten meteen de juiste toon voor de plaat die voor de zomer zal verschijnen.

Met de sound van Outside the Simian Flock (2001) of Paradisiac (2005) heeft de song niet zoveel te zien, wél met de subtiele details en ingenieuze sabotage. De kenmerkende muzikale gekte in het DNA van Millionaire - ergens in de mezzanine tussen gestoord en geniaal - lijkt trouwens ook onveranderd gebleven.

Pas op voor de blauwe demoon

De videoclip is een navenant visueel hoogstandje van regisseur Jonas Govaerts en animatie-wonder Jaak De Digitale. “Zoals de songtitel aangeeft, is niets in de videoclip wat je denkt dat het is,” laat Vanhamel nog weten over de plot.

In de clip zie je hoe een vrouw in capuchon een melkachtige substantie bestelt bij een lijpe dealer. Die barst uit in een manische lachbui uit nadat hij zijn cliënte heeft gewaarschuwd voor de blauwe demon. De duistere reden waarom hij een pleister op zijn voorhoofd heeft, zal binnen de minuut duidelijk worden.

Eenmaal aangekomen in haar groezelige appartement ben je willens nillens getuige hoe ze een gaatje in haar voorhoofd boort. Bloedend als een rund drinkt ze vervolgens van het aangekochte goedje, waarop haar schedel meteen dienst doet als beamer voor een parallel universum: een blauwige projectiestraal vormt daarop een psychedelische hallucinatie tegen de muren van haar appartement.

U volgt nog steeds? Mooi zo! Het wordt immers nog méér trippy.

Je ziet Tim Vanhamel vervolgens opdoemen als de Blauwe Demoon - een soort smurf met indianentooi en twee paar helrode ogen tevéél in zijn gezicht. Hij glijdt langs de rug van een boa constrictor, en banjert doorheen trippy, caleidoscopische visuals.

Vernauwen en verwijden

De clip laat in het midden of de vrouw - die steeds jonger wordt tijdens de clip - de roes en reis van haar leven meemaakt, of net een onevenaarbare bad trip beleeft. Wat er ook van zij, het levert Millionaire een monumentaal geschifte clip op. “Merci,” reageren Govaerts en De Digitale in koor. Geschift is dan ook een ondubbelzinnig compliment in hun wereld: Govaerts heeft een zwak voor gore en horror, De Digitale kent u dan weer van de psychedelische visuals voor Evil Superstars op Pukkelpop vorig jaar, of de overrompelende animaties die je volgens onze recensent “de kosmos inschoten met de vaart van een kanonskogel” toen het trio Meteor Musik de cultplaat Planètes van Jean Hoyoux herinterpreteerde in het Planetarium van Brussel.

Volgens die laatste valt het idee achter de clip in één zin te omschrijven. “Je ziet de wereld vernauwen, daarna voltrekt zich een ritueel met spiralen en uiteindelijk volgt de openbaring met een verwijding. Vanuit dat idee zijn we vertrokken.”

Jonas Govaerts, die overigens de voorganger was van Vanhamel als gitarist van The Hickey Underworld, liet zich tijdens de clip niet leiden door de lyrics. "Maar er was één tekstregel die me wel inspireerde: "I'm sixteen again". Dat was voor mij de sleutel tot de verjonging van de vrouw in de clip. Elke keer als de camera terug op haar inzoomt, zie je haar leeftijd afnemen, tot ze als een baby op de vloer ligt."

Spiritueel met nat broekje

Govaerts is overigens één van de lucky few die tot nu de nieuwe Millionaire integraal heeft mogen horen: "Een héél goede plaat," verzekert hij. "Heel anders ook. Ik hoorde meer songs in majeur dan in mineur. Millionaire is niet meer zo donker als vroeger. Dat komt ongetwijfeld omdat Tim zich steeds meer met spirituele zaken is gaan bezighouden."

Eerder dit jaar gaf Vanhamel dat ook effectief zelf aan in De Morgen: "Ik ben alleen de wereld rondgereisd, gestopt met alcohol, uitgaan. Even ver weg gebleven van de muziekwereld (...) Toen ik mijn gitaar terug vastpakte, was dat niet om popmuziek te maken. Wél folk, percussie, meer spirituele, oosterse muziek. Muziek waarbij vooral het moment, het samenzijn, de liefde telt."

Voor alle jonkies die Millionaire niet (meer) zouden kennen: dat is - om even kort door de bocht te gaan - de enige Belgische groep die Josh Homme van Queens of the Stone Age ooit een natte broek heeft bezorgd. Zo’n vijftien jaar geleden speelde die laatste in het S.M.A.K. in Gent met Masters of Reality, wanneer hij in het toilet door de hand van God geslagen wordt. Hij hoort zijn voorprogramma, vergeet meteen wat hij in het urinoir aan het uitvogelen is, en rept zich terug naar de zaal waar Milllionaire op dat ogenblik van jetje geeft.

Met een vochtige blik in de ogen, en een gelijkaardige vlek in z’n broek kijkt Homme een half uur lang naar “de beste fuckin’ groep ter wereld” zoals hij de volgende maanden tot treurens toe blijft herhalen: “Beethoven en Mozart waren rockers, net zoals de jongens van Millionaire rockers zijn,” zal hij hen onder meer bewieroken. Matthew Bellamy van Muse gelooft dan weer dat Tim Vanhamel de muziek van de toekomst maakt, en ook Dave Grohl van Foo Fighters nodigde hem uit in zijn studio: “Kom maar af als je eens wil opnemen.”

In 2004 slaat Vanhamel het voorstel van Homme af om bij Queens of the Stone Age te gaan spelen, maar de Limburgse gitaargod - "Mowgli on stage" - krijgt zijn Amerikaanse fan wel zover om de nieuwe Millionaire te producen. Paradisiac (2005) doet evenwel niet wat ervan werd verwacht, en hoewel eind 2008 wordt beloofd dat er nieuw werk komt, wordt sindsdien niets meer van de band vernomen.

Tot vandaag dus. Geen idee hoe het met ù zit, maar de idee van een heuse comeback laat ons voorlopig zo achter.

Concerten Millionaire

Op 7 juni in de Rotonde, Botanique, Brussels (verkoop start donderdag 10u)

15/6 Point Ephémère, Parijs

16/6 Best Kept Secret, Hilvarenbeek