Postpunk met zevenmijlslaarzen, die eens níét door Joy Division beïnvloed is ★★★★☆

“Ons debuutalbum ging over de dood, op zijn beurt gaat deze tweede plaat over het leven”, zo belichtte zanger James McGovern Gigi’s Recovery in het muziektijdschrift UNCUT. Met die plaat breit het kwintet uit Dublin een ambitieus vervolg aan When I Have Fears, de collectie grimmige, in wanhoop gedrenkte postpunksongs die in 2019 voor hype en hysterie zorgde. The Murder Capital werd in één adem genoemd met stadsgenoten Fontaines DC en Idles, bands met toch een heel ander verhaal.

Tijd om resoluut lichtjes andere oorden te verkennen, moeten de Ieren hebben gedacht. Gigi’s Recovery lonkt behoedzaam naar het licht aan het einde van de tunnel. “De plaat stelt je de vraag welk leven je wil leiden”, aldus McGovern in NME. “Tegelijk dien je jouw verantwoordelijkheid te nemen voor het leven waarmee je op dit moment zit opgezadeld. Da’s een veel minder verlangend en minder naïef uitgangspunt.”

Het gaat gepaard met een sound die de Joy Division-invloeden tot een minimum beperkt. De nummers durven groots klinken, lijken soms breedbeeldversies van het oude werk of houden er onbeschroomd stadionallures op na. Zoals de indiehit-in-wording ‘Return My Head’ die niet had misstaan op Hot Fuss van The Killers, nog zo’n band die gaandeweg zijn postpunkgeluid verruilde voor kwaliteitsvolle festivalbombast.

‘Ethel’ is nurks zoals het beste van Interpol. De hallucinogene spookballade ‘Belonging’ doet denken aan ‘Ghosts’ van Japan. ‘The Lie Becomes The Self’ blijkt niet vies van een vleugje The Bad Seeds. In zijn meanderende, verontrustende gitaarriedeltjes huist trouwens evenveel Radiohead. Wat die laatste band betreft: het korzelige drumpatroontje van ‘A Thousand Lives’ doet denken aan ’15 Step’. Goeie referenties, ja, en The Murder Capital filtert die invloeden meticuleus om ze behoedzaam in het ijzersterke songmateriaal te laten druppelen.

Gigi’s Recovery is een stap met zevenmijlslaarzen.

Uit op 20/1 bij Human Season.