Platen van de week: naaldensporen in je hart en wrange lolbroekerij

Bobby Gillespie & Jehnny Beth - Utopian Ashes ****

Er gaapt een decennium of twee tussen beiden, maar de band tussen de Britse rocklegende en een Parijse postpunkheldin lijkt onwrikbaar. Bobby Gillespie van Primal Scream en Jehnny Beth van Savages werkten vier jaar in stilte aan deze dot van een duettenplaat, volgestouwd met gerouwrande ballads en door country bevlekte romantiek. De songs vormen de kroniek van een getrouwd koppel dat na jaren van elkaar is vervreemd. De intimiteit van de teksten wordt gecompenseerd door magische, weelderige arrangementen. Blazers, strijkers, een huilende pedal steel of zwierige piano bevolken de songs, die al eens weifelen tussen southern soul (‘Chase it Down’) of een Leonard Cohen-achtig walsje (‘English Town’).

Beth en Gillespie blikken als gedoemde geliefden terug op de wrakstukken van de liefde, een gebroken hart en een verscheurde relatie. Vaak met wroeging en weemoed. Maar verbittering schemert ook door: “Sometimes I think that love is a disease, like addiction”, verzucht Gillespie terwijl hij de naaldensporen in zijn hart monstert. “At first ecstatic taste, that we chase into oblivion”. Als die bewering klopt, moeten wij nu metéén dringend afkicken van Utopian Ashes. Verslavend extatisch plaatje.

Tyler, The Creator - Call Me If You Get Lost ****

Op zijn zesde album refereert Tyler, The Creator zo manisch aan zijn eigen oeuvre dat een carrièrebepalende koerswending nabij lijkt. Moet dit Californische enfant terrible terugkeren naar de groezelige shock-hiphop van tien jaar geleden? Of borduurt hij het best verder op de psychedelische pop van het Grammy-winnende IGOR? Call Me If You Get Lost opteert voor de synthese, vermomd als een mixtape met DJ Drama. Jazeker, er is wrange lolbroekerij zoals we die van Tyler zijn gewend (zelfs zijn moeder doet deze keer mee) maar ook snoeiharde bangers zoals ‘Corso’ en ‘Lumberjack’. Verderop duikelt hij superbe geproduceerde soulpop in, vol flirterige meisjeszang. Kanye West is zijn troon kwijt.

Comité Hypnotisé - Dubs Pour Oh La La ****

Tot er nieuw werk opduikt van Millionaire biedt Tim Vanhamel een doekje voor het bloeden in de vorm van Comité Hypnotisé. Een dubplaat, zo heet het officieel, maar Dubs Pour Oh La La herbergt véél meer dan alleen echo’s van Lee Scratch Perry. Zuid-Amerikaanse, Aziatische en Afrikaanse smaken dwarrelen er onbekommerd door elkaar, geheel postmodern zoals het Ninja Tune-label dat in de nineties flikte. Denk: Funki Porcini, Nightmares On Wax en Up Bustle & Out. In ‘FO’ schuilt zowaar een toefje eightiesfunk. Verfrissend!