‘Plaire, aimer et courir vite’: liefde, aids en goeie ninetiesmuziek

In het Franse homomilieu gelden de jaren 90 als een gigantisch trauma: aids greep wild om zich heen, een deftige behandeling was nog niet voor handen, en de overheid keek weg terwijl tienduizenden mensen stierven. Dat kon u vorig jaar al zien in het vurige 120 Battements par minute, waarin regisseur Robin Campillo de verwezenlijkingen van de militante vereniging Act Up eerde.

Nu blikt ook Christophe Honoré (Les bien-aimés) – zelf een prille twintiger tijdens de aidscrisis – terug op die zware periode in Plaire, aimer et courir vite.

Kettingrokende schrijver

Dat de overlap met 120 Battements par minute miniem is, heeft alles te maken met Honorés hoofdpersonage Jacques (Pierre Deladonchamps), een kettingrokende schrijver – kan het Franser? – die aids heeft en zich ten volle bewust is van het feit dat zijn dagen stilaan geteld zijn. Zijn gelatenheid staat in schril contrast met de combattieve spirit van 120 Battements par minute.

Wanneer hij aan zijn jonge minnaar Arthur (Vincent Lacoste) vraagt of die wel eens een van zijn boeken heeft gelezen, en Arthur antwoordt dat hij geen levende auteurs leest, reageert Jacques laconiek: “Dan zal je niet lang meer moeten wachten voor je aan mijn boeken kan beginnen.” Echt verliefd worden op Arthur – die zelf wel helemaal stapel is – lukt hem dan ook niet meer. De jongen nog het een en ander meegeven over leven en literatuur, wel.

Plaire, aimer et courir vite is op heel wat vlakken een schot in de roos. De soundtrack zit helemaal goed: zonder terug te grijpen naar de evidente 90’s-deuntjes dompelt Honoré ons toch helemaal onder in de sfeer van die tijd. En wanneer een prachtchanson als ‘Les gens qui doutent’ zo goed geplaatst wordt als hier, krijg je ons altijd gevloerd.

Heerlijk lichtvoetig

Sprankelende acteurs als Lacoste en Denis Podalydès, die ervaring zat hebben met comedy, houden dit potentieel zwaarwichtige drama heerlijk lichtvoetig. En voor elke scène waar Jacques een al te literaire monoloog afsteekt, deelt hij daarna weer een lekker nuchtere repliek uit. Wanneer Arthur in een romantische bui voorstelt om ’s nachts samen naar de Mont Saint-Michel te rijden, antwoordt Jacques: “Ik weet niet of ik zoveel sentimentaliteit fysiek aankan.”

Dat is deze film ten voeten uit: de zware romantiek die er onmiskenbaar inzit, wordt voortdurend gecounterd met humor.

Enkele keren mispakt Honoré zich toch aan een kleffe kunstgreep. Het telefoongesprek waarbij de twee geliefden zich eerst in twee verschillende steden bevinden, maar dan plots in dezelfde kamer lijken te zitten, is audiovisuele aanstellerij. Maar ach, als je zulke mooie personages weet te creëren, dan mag je je wat ons betreft wel eens aanstellen.

Plaire, aimer et courir vite speelt nu in de bioscoop.