Pijn en verlossing, of camp en kitsch? Dit zijn de beste albums van de week

Amenra - De Doorn ****

Het duurde twee decennia, maar Amenra voert met De Doorn zijn eerste Nederlandstalige excorsisme uit. Fans van het eerste uur zagen dit lang aankomen. Zjef Vanuytsel bedachten ze ooit met een magistrale cover van ‘De zotte morgen’, op GoneWest herdachten ze de Eerste Wereldoorlog in de moerstaal, en op Mass VI sloop ook al Nederlandstalige poëzie binnen. Toch trekt de post-metalgroep pas nu de lijn drastisch door. Een stijlbreuk werd het niet: Amenra confronteert je als vanouds met de zwartgeblakerde plaque op je ziel.

Monumentaal klinken songs als ‘Het gloren’ of ‘Voor immer’, waarin gitaren zich als stekels door je broze huid boren, als ze je oren al niet aan flarden rijten. Zanger Colin H. van Eeckhout tuimelt daarbij imposant in taal. Al merk je dat alleen in de lijzige parlandopassages. Wanneer zijn stembanden aan gort gaan, blijft het raden naar de ware voertaal. “Ik voelde hoe niemand ons begrijpt”, hoor je in ‘De Evenmens’. Die bewering is een leugen. Internationaal hoeft de groep alvast niet te vrezen om te vervreemden van hun spionkop. Pijn en verlossing laten zich ook nu in elke noot voelen.

John Grant - Boy From Michigan ****

Op zijn vijfde soloplaat schuwt John Grant de confrontatie alweer niet. De eerste songs vormen een drieluik waarin hij sombert over zijn getroebleerde jeugd in Michigan. Tegen een decor van omineuze tot ijle synths propageert hij de gedachte dat de American dream niet voor iedereen is weggelegd. ‘The Only Baby’ is dan weer een middelvinger naar Trump, terwijl zijn innerlijke geile bok losgaat in ‘Your Portfolio’. Het experiment mijdt Grant evenmin. Vroeger stoeide Grant zowel met alt.rock als elektropop, en roerde hij zich al eens als laconieke singer-songwriter. Op dit album komen al die invloeden samen, alsof hij een muzikaal testament opstelt. Hoofse knikjes naar zijn jeugdidolen Tangerine Dream, Kraftwerk en New Order kunnen daarbij niet ontbreken. Voortreffelijke luisterplaat.

Gaspard Augé - Escapades ***

Als het solopad van Gaspard Augé van Justice leidt naar symfonische synthesizercomposities, zal Xavier De Rosnay dan ooit een schuimbekkende elektropunkplaat maken? Was Xavier de man die bij Justice voor de smerigste clubby sounds zorgde? Je vraagt het je af na een duik in Escapades, het debuut van Augé dat slechts sporadisch lonkt naar de morsige indiedance die Justice wereldberoemd maakte. De Parijzenaar zet er zijn obsessie voor synthesizerkeizers à la Vangelis, Tangerine Dream en Jean-Michel Jarre gulzig in de verf. Fris? Geenszins, want Daft Punk deed iets gelijkaardigs op zijn classic Discovery. Leuk? Jazeker, als u tenminste niet allergisch bent voor camp en kitsch.