Pieter Verelst, een man van veel talenten en wat middelmatige momenten ★★★☆☆

Pieter Verelst staat zich druk te maken over hoe gek sommige dierennamen wel zijn en ziet de verbaasde blikken in het publiek. “Jullie hebben daar duidelijk nog niet over nagedacht!’ Klopt, want waarom zouden we dat doen als iemand het zoveel beter kan? De cabaretier Verelst vindt zijn beste onderwerpen waar niemand anders ze gaat zoeken, zodat hij alle tijd heeft om ze met grote, verwonderde ogen te bekijken. Met die observaties als grondstof leverde Verelst al het verrukkelijke Mijn broer en ik af, waarmee hij in Nederland het Cameretten-festival won, en de even knappe opvolger Amai.

Ook nu begint het goed, met Verelst die in de eerste minuten tegelijk zichzelf en zijn stervende oma probeert te zijn. Het besje wijdde haar leven aan een act met bijlen, waarmee ze wilde solliciteren bij Cirque du Soleil. Nu is het aan de kleinzoon om die droom verder te zetten met een paardenact. Het dier dat daarvoor moet dienen, heeft hij op AliExpress besteld.

Gelukkig heeft Verelst de geluksbrenger van zijn grootmoeder op het podium staan: een koelkast. Hij kan er niet alleen inkruipen, het ding brengt hem ook naar de paardenhemel. In een andere scène praat hij heelder minuten over kip met een Surinaams accent. Klinkt als behoorlijk hard van de pot gerukt en dat is het ook, maar Verelst krijgt zijn toehoorders mee in al zijn waanzin, hoe ver hij ook afwijkt van het steeds minder belangrijker wordende verhaal.

Dat neemt niet weg dat er mindere momenten zijn in Ten aarzel . De plottwist met een eenzaam paard op een sokkel is mooi geënsceneerd, maar daarna is het onduidelijk waar Verelst zijn voorstelling naartoe wil krijgen. Ook het verhaal over de twee inbrekers in het Louvre is niet wat het had kunnen zijn: je denkt dat je naar het hoogtepunt van de avond aan het kijken bent, maar het verzandt in flauw verengelst Nederlands.

Niettemin blijft Verelst een man van veel talenten: hij loopt op zijn handen, covert een rockklassieker op duimpiano, bespeelt de piano bij momenten virtuoos en heeft een ontzagwekkende tenor in de keel zitten. Wanneer hij in een lied alludeert op het dronkenschap van zijn oma, iets waar hij verder niets meer mee doet, vraag je je af of hij daar niets heeft laten liggen.

Op het einde gaat Verelst lekker loos met 270 ingebeelde drumstokken. Op de première in zijn thuisbasis Heist-op-den-Berg werd het laaiend onthaald, net als de rest van de voorstelling. Zelf bleef ik onvoldaan achter. Ten aarzel is goed en bij momenten uitstekend cabaret, maar haalt de hoge lat niet die Pieter Verelst de afgelopen jaren voor zichzelf heeft gelegd.