Peter Van de Veire: ‘De dokter raadde me pilletjes aan. Dan leek het me beter het gewoon wat rustiger aan te doen’

Waar het heen gaat, dat weet geen hond, maar 2023 mag wél kleurrijk beginnen. Peter Van de Veire (51) – sowieso het vuurwerk aan een norse hemel – is helemaal terug na de radiostilte sinds zijn vertrek bij MNM. Binnenkort mag hij het ochtendblok van Radio 2 verven met vrolijkheid, in afwachting daarvan presenteerde hij op Eén Eurosong 2023, de zoektocht naar een Vlaamse gezant voor de hoogmis van de goede smaak. En intussen is er altijd nog zijn verse ontdekking: de rust – zolang die tenminste niet wordt verstoord door een stumperige Humo-reporter.

Verzamelen geblazen in het groot uitgevallen tuinhuis van Peter Van de Veire. Buiten zeurt de regen, binnen is alles warm: dekens op elke stoel, een flakkerende open haard en hier en daar wat verloren kerstversiering.

Peter Van de Veire: “2022 heeft me deugd gedaan. Het was vooral een rustig jaar, in tegenstelling tot de vijftien die eraan voorafgingen. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat ik gestopt ben bij MNM. Die exit lag al lang vast, en toen het moment dichterbij kwam, viel er een soort rust over me. Op 1 april nam ik afscheid, op 2 april zei ik uitgebreid ‘merci, lieve mensen’ in De Grote Peter Van de Veire Sportpaleis Show. En dan was er opeens die zee van tijd! Al had ik geen idee wat ik daarmee moest aanvangen.”

Boeken lezen?

Van de Veire: “Zeker, heb ik ook gedaan. Maar vooral: kasten uitkuisen en wasmachines draaien. Ordenen dus, in materie en geest. Dat is wat ik doe als ik de onrust voel opborrelen.”

Je draaide dus een dertigtal wasmachines per dag?

Van de Veire (lacht): “Het is waar dat ik vroeger altijd heb gezegd dat ik onmogelijk rust kan vinden, maar het gaat beter. Ik ben gekalmeerd. Het nieuwe begin bij Radio 2 kijk ik veel gemoedelijker tegemoet dan de start van MNM in 2009. Toen lag er een ketting van stress rond mijn nek, die toen we op antenne gingen alleen maar strakker werd aangespannen. Die ketting heb ik intussen afgeworpen. Er is geen stress meer, alleen avontuur.

“Het enige dat ik nog altijd niet kan, is in de zetel hangen. Niksen is een verloren kunst: tegenwoordig kan niemand het nog, of toch niet zonder enige vorm van yogatherapie. Als ik niks doe, begint er in mijn bovenkamer te veel te draaien. En dan moet ik een wasmachine laten draaien (lacht).”

Je bent iemand die van stress kon genieten, maar daar lijk je nu van terug te komen.

Van de Veire: “Stress was altijd wat me aanvuurde, motiveerde, scherp hield. Tot de dokter opeens zei: ‘Je bloeddruk is nu al drie keer na elkaar érg hoog. Misschien moet je pilletjes overwegen.’ Ho man, pilletjes tegen de hoge bloeddruk, op mijn 50ste? Dan leek het me een beter plan om het gewoon wat rustiger aan te doen.”

Dóé je het ook rustiger aan?

Van de Veire (lachje): “Ik moet toegeven dat ik blij was dat Radio 2 al snel aan de deur stond. Het jaar zonder planning tegemoet kijken, het leven nemen zoals het komt: dat kan ik nog niet. Misschien als ik 80 ben. (Denkt na) Onlangs hoorde ik iemand van mijn leeftijd zeggen: ‘Nog een jaar of twaalf en ik kan stoppen!’ Daarvan slaat mijn brein op tilt. ‘Wat ga je dan dóén?’ Ik ben nog niet klaar om te vernevelen in de tijd.

“Ik zit tegenwoordig veel aan zee, we hebben een plekje in Cadzand. Ik kan dan als een verbaasde pinguïn staan kijken naar dat massieve water, en denken: als ik nu overspoeld word door een grote golf, dan ben ik weg – en zo is het dan maar. Ik word daar niet onrustig van. Ze gaan me niet missen. We zijn allemaal behoorlijk overbodig, hè? Al die immense weidsheid, en dan wij kleine mensjes als speldenprikjes ernaast: dat kalmeert me.

“Op zulke momenten kom ik nog het dichtst in de buurt van niksdoen. Dan buk ik me en begin ik schelpjes te rapen. Er staat een bak met schelpjes op ons appartement, elke keer probeer ik een paar nieuwe exemplaren mee te brengen. Noem het gerust een van de pot gerukte vorm van therapie, maar voor mij werkt het.”

POOLSE MELKMEISJES

Gedaan met de rust: je presenteert Eurosong 2023, waarin moet worden gekozen wie België zal vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in Liverpool (dit interview werd eerder afgenomen, red.). Vertel!

Van de Veire: “Er zitten twee grote namen bij de kandidaten, Loredana en The Starlings. De vijf anderen timmeren al jaren aan hun carrière en hebben nu enkele prachtsongs klaar, die we overigens blind gekozen hebben uit veel meer inzendingen. Het gaat van de 17-jarige Gala Dragot, die aan Billie Eilish doet denken, tot de in Amerika tot volle wasdom gekomen Ameerah, vroeger gewoon Astrid Roelants van Idool. Tom Dice van The Starlings ging al eens solo naar een Eurovisiesongfestival – hij werd zesde met ‘Me and My Guitar’ – maar toch is Gustaph de artiest met de meeste ervaring. Hij nam al twee keer deel: een keer met Hooverphonic, toen hij achter een scherm verstopt zat, en een keer met Sennek, waar hij ónder het podium moest zingen. Derde keer, goeie keer?”

Elk jaar opnieuw ben je contractueel verplicht om in onze winstkansen te geloven. Ben je zoals de Rode Duivels-fan die toetert dat het volgende EK van ons is?

Van de Veire (lacht): “Je móét blijven geloven. En zo slecht is het de laatste jaren niet geweest, vind ik. Ik verwijs dan graag naar Laura Tesoro, die tiende is geworden, en die nu zetelt in onze vakjury naast Jérémie Makiese, de Belgische kandidaat van vorig jaar, de Nederlandse Nikkie de Jager die het festival al presenteerde en de Noorse oud-winnaar Alexander Rybak. Maar ik maak me vooral sterk dat er van de zeven songs die we in Eurosong 2023 voorstellen, toch een stuk of drie tot een hit zullen uitgroeien, en dat er carrières worden gelanceerd. Als ik luister naar onze artiesten, denk ik oprecht: we kúnnen winnen.”

Je noemt het Eurovisiesongfestival de Olympische Spelen van de muziek. Probeer het een arme non-believer nog eens te doen snappen?

Van de Veire: “Ik heb me op bijna academische wijze in het Songfestival verdiept, net om ketters als jij te kunnen overtuigen hoe belángrijk dat feest is! Naast het EK voetbal is het een van de eerste Europese verwezenlijkingen na de Tweede Wereldoorlog. Een bewijs dat we in Europa ook iets samen konden doen zonder elkaars kop eraf te knallen.”

Het doel was: de Europese eenheid bevorderen.

Van de Veire: “Dat was een idee van de Amerikanen. Zij gaven geld om onze radio- en tv-studio’s uit te bouwen, teneinde hun kapitalistische boodschap in de Europese cultuur te verankeren. Ze deden dat vooral om ervoor te zorgen dat de Russen hier geen voet aan de grond zouden krijgen.”

Het Eurovisiesongfestival is een complot van Amerika?

Van de Veire: “Jaja, en tegenwoordig ook van China! TikTok is een grote sponsor: de eerste beelden van alle repetities duiken exclusief daar op. Nu, zolang er naast een Europees ook een mondiaal gevoel van vriendschap, blijheid en solidariteit ontstaat, vind ik het allemaal best.

“Puur professioneel gezien blijft het een van de beste muziekshows ter wereld. Toegegeven, vorig jaar in Italië was de organisatie erg goed in pizza en pasta serveren, maar hebben ze er voor de rest toch met hun klak naar gesmeten. En muzikaal gezien heb je elk jaar ook wel een ferme brok rommel waar je doorheen moet. Maar dat is in De afrekening op Studio Brussel óók het geval.”

Als het niet goed is, laat jij het als commentator niet na om daar wat van te zeggen. Een bloemlezing: over Nadir Rustamli zei je dat hij uit het land van vuur komt, Azerbeidzjan, maar dat zijn song een natte lucifer was. En over LPS – Last Pizza Slice – dat ze smaken zoals het laatste stukje van een pizza hawaï die al drie weken in de kartonnen verpakking zit. Over Reddi hield je het kort: ‘Geen familie van Get.’

Van de Veire (lacht): “En toch: als ik commentaar geef, doe ik dat écht alleen maar op een liefdevolle, warme manier. Ik ben er zeker van dat ik met mijn commentaar nooit iemand kwets. Oké, soms is wat daar voor je neus verschijnt enorm potsierlijk, maar dat weten die performers zelf goed genoeg. Als een artiest een gigantische diadeem draagt met daarop een zwerm parende sprinkhanen, dan weet die ook dat dat naar het onnozele neigt.

“Het potsierlijkste dat ik in al die jaren heb gezien, was misschien wel de Poolse act Donatan & Cleo. Het podium liep vol hupse Poolse melkmeisjes, van wie er op een bepaald moment eentje – haar borsten vielen net niet uit haar decolleté – naar een roerstok greep en enthousiast suggestieve bewegingen begon te maken. Misschien stond die roerstok symbool voor haar zielenroerselen, maar ik snapte er geen knijt van.

“Nu, dat zijn de cliché-bevestigende uitschieters die iedereen onthoudt. Er zijn ook mooie, eenvoudige acts. De Nederlandse winnaar Duncan Laurence had alleen een lichtbol boven zijn piano hangen.”

Ik hoor je vaak praten over de warmte en liefde van het Eurovisiesongfestival.

Van de Veire: “Je komt echt in een Europese liefdesbubbel terecht. Ik meen het: als alle landen gerund werden zoals het Eurovisiesongfestival, dan was er nu vrede op aarde. Niet dat Poetin en Zelensky het na een Albanees technonummer opeens samen op een pintelieren zullen zetten, maar dat Rusland vorig jaar werd uitgesloten, blijf ik een straffe boodschap vinden.”

HUILENDE HUGO

Je ochtendshow op Radio 2 zal ‘Goeiemorgen, morgen!’ heten.

Van de Veire: “Dat is een apart verhaal. We wilden iets zonnigs, iets uitnodigends, iets dat past bij de ochtend. Als doorgewinterde Eurovisiesongfestival-fan dacht ik dus meteen aan ‘Goeiemorgen, morgen!’ van Nicole & Hugo, het nummer waarmee ze in 1971 de Belgische eer zouden verdedigen. Ik vond die titel perfect. Dat wás hij ook. Alleen: toen kwam Nicole te overlijden.

“We wilden die naam niet zomaar kapen, maar we wilden hem ook niet te haastig in de vuilnisbak gooien. Omdat ik Hugo een beetje ken, dacht ik: ik vraag hem gewoon wat hij ervan vindt. Toen ik hem aan de lijn kreeg, legde ik uit: ‘We zijn bezig met een radioprogramma en we zouden dat graag een spontane, positieve en bovenal warme naam geven. We dachten aan ‘Goeiemorgen, morgen!’’ Waarop hij begon te huilen. Maar echt, húílen, tranen met tuiten. Ik dacht dat ik iets verkeerds had gezegd, dat ik hem gekwetst had. Maar hij vond het prachtig! Hij heeft wel duizend keer zijn zegen gegeven. Hij was zo emotioneel dat het mij ook pakte, waarop we het volgende kwartier – twee volwassen venten bij elkaar – liefdevol onze telefoons hebben volgesnotterd (lacht).”

Waarom wilde je eigenlijk weg bij MNM?

Van de Veire: “Dat verhaal was meer dan afgerond voor mij. Toen Julie Van den Steen vier jaar geleden naar VTM ging, wilde ik eigenlijk ook vertrekken. De bazen hebben me toen overtuigd om nog wat langer te blijven. Maar alles wat daarna kwam, heb ik beschouwd als extra tijd.”

Had het er iets mee te maken dat je 50 werd en nog altijd voor een jongerenzender werkte?

Van de Veire: “Dat speelde ook mee. Ik begon te merken dat ik het hoe langer hoe moeilijker vond om sommige nieuwe hits met liederlijk enthousiasme aan te kondigen. Doja Cat: ik vind het niet goed, jong, laat me met rust!

“Er valt volstrekt geen lijn te trekken in mijn muzieksmaak. Ik ben opgegroeid met Roy Orbison, Elvis Presley en Motown, maar óók met Zangeres Zonder Naam, Radio Veronica en Eddy Wally. Ik ben een periode straight edge geweest – een toegewijde hardcorepunk die zich onthield van drugs, alcohol en seks – én ik ben de grootste commerciële hoer geweest. Uit dat alles heb ik vooral onthouden hoe beperkend hokjesdenken is. En hoeveel fijner het is om de hele wereld te omarmen. Ik ben gulzig, ik wil álle muzikale schatkisten plunderen. Eerst een gouwe ouwe van Dire Straits en dan iets van Justin Bieber. Lucky me: dát is Radio 2, hè.”

Niet iedereen is zo opgetogen over je overstap. Door jouw ochtendshow zullen de regionale ochtendshows verdwijnen, en dat zien veel mensen niet zitten. Bij de HLN-poll ‘Bent u blij met de komst van Peter Van de Veire naar Radio 2?’ antwoordde 75 procent van de lezers met ‘nee’.

Van de Veire: “25 procent is ook mooi, ik hoop dat die allemaal zullen luisteren. Nee, ik heb de reacties ook gezien. Ik kan dan onder een dekentje gaan zitten huilen, maar dat doe ik niet. Ik snap oprecht het gevoel: ‘Oei, ze gaan iets van ons afpakken!’ Maar ik weet ook dat er nog veel regionieuws in onze ochtendshow zal zitten, nog meer dan vroeger zelfs, ook online. De luisteraar zal elke dag geïnformeerd worden over wat er leeft in zijn streek. En ik ga het programma met heel veel liefde en respect maken. Dat is het enige wat ik kan beloven.

“Mensen hebben vaak hun eigen beeld van de dingen. Ene Roland heeft me onlangs via de website een bericht gestuurd: ‘Het is schandalig dat ge de mensen hun werk afpakt!’ Ik heb daar vriendelijk op geantwoord dat hij een paar dingen door elkaar haalde. Ach ja, het is ook mooi om te zien dat Het Publiek nog altijd van de VRT houdt, dat het zich mengt in het debat.

“Weet je, vijftien jaar geleden, toen ik Donna achterliet om MNM op te starten, liet ik me zot maken door alle heisa. Ik verkeerde in een niet-aflatende staat van paniek. In vergelijking met toen is dit maar een storm in een glas water. Als ik de jonge collega’s bij MNM vertel over die beginjaren, snappen zij niets van alle negativiteit. Ik begrijp die wél. We hadden het vorige radiostation zomaar even in de verhakselaar geduwd en met een nieuwe zender dezelfde frequentie ingepalmd. Alleen: dat was op dat moment broodnodig. Donna lag op apegapen, wat sommige mensen ook mogen beweren.

“Het geroep en getier was zo erg dat MNM na een jaar op het hakblok lag. De raad van bestuur wilde er de stekker uit trekken, desnoods zelfs Donna opnieuw installeren. Gelukkig hebben een aantal slimme mensen toen besloten om de zender een jaar of drie de tijd te geven om te groeien. En na drie jaar stónden we er. Intussen is een hele generatie met MNM opgegroeid.”

Er zijn veel parallellen met vroeger. Bij de opstart van MNM beschouwden velen je als de doodgraver van Donna, zoals je nu de doodgraver van het regionale ochtendnieuws zou zijn. Focus Knack publiceerde vroeger je consultancyfacturen, nu zijn alle toplonen gelekt. En vroeger én nu mengt ook de politiek zich in de discussie.

Van de Veire: “In 2008 heeft Philippe De Coene, toen voorzitter van de Media-commissie, me uitgenodigd in het Vlaams Parlement. Die mens heeft zich toen en plein public verontschuldigd voor wat in die Donna-periode over mij gezegd en geschreven is. ‘Dat was niet oké,’ gaf hij toe, ‘maar u moet begrijpen dat het niet persoonlijk was: u bent op onfaire wijze gebruikt voor politieke spelletjes.’ Het was de eerste en enige keer dat ik een politicus zo oprecht mea culpa heb zien slaan.”

Jij kunt niet van werkomgeving wisselen zonder dat het land in rep en roer staat, zo lijkt het wel.

Van de Veire (lacht): “Ik werkte ooit als stofzuigerverkoper en toen waren ze ook al kwaad dat ik vertrok. Pas toen ik onderdak vond bij Ketnet, waren de mensen tevreden over mij. Tot we Samson live on air in tweeën sneden, natuurlijk, en Steven Van Herreweghe ook nog eens de kerk beledigde (lacht).

“Ik zou er natuurlijk naar kunnen streven om een grijze muis te zijn. Maar dat ben ik niet, mijn zilveren lokken daargelaten. Ik kan dat niet, streven naar middelmatigheid of versmelten met het behang. En als je in dit leven iedereen te vriend wilt houden, dan blijf je op het einde alleen over.”

Is Niels Destadsbader nog steeds een goeie vriend?

Van de Veire: “Zeker, waarom?”

Omdat hij me doet denken aan jou ten tijde van Donna. De kritiek aan zijn adres – als het uithangbord van de plat commerciële koers die de VRT volgens sommigen vaart – is ongemeen hard geworden.

Van de Veire: “Een Niels Destadsbader-mop op tijd en stond: tof. Vindt hij zelf ook prima. Maar nu is het niet meer grappig. Ik heb geweldig met hem te doen. Ik zie mijn kameraad op zo’n makkelijke manier zo kapotgemaakt worden... En hij kan zich niet verweren, want het zijn allemaal langeafstandsraketten: niemand komt iets in zijn gezicht zeggen. Wat kan hij doen? In zijn eentje brullen tegen duizend megafoons? Dan is het misschien beter om te zwijgen.

“Ik heb hem een bericht gestuurd om hem een hart onder de riem te steken, zoals ik zelf ook al een paar keer een berichtje heb mogen ontvangen: ‘Dit gaat voorbij.’ Op een bepaald moment zal er iets zijn – een programma, een song – dat voor de kentering zorgt. En dan zal het zijn alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Dat is de schommel waarop je als bekende figuur zit: als je op het laagste punt bent, kun je alleen maar wachten tot je weer omhoog mag.”

Denk je dat we over een jaar nog spreken over de VRT als bron van controverse?

Van de Veire: “Hoe oud ben jij? Heb je het medialandschap van 1997 bewust meegemaakt?”

Het medialandschap bestond voor mij toen louter uit Power Rangers.

Van de Veire (lacht): “Wel, in die tijd kwam er een man genaamd Bert De Graeve aan het roer van de VRT. Er braken net geen volksrellen uit, omdat die Bert De Graeve een einde maakte aan het ambtenarenapparaat dat de VRT was: plots werd het een nv van publiek recht en moest alles anders. Het heeft niet veel gescheeld of De Graeve z’n auto werd in de fik gestoken. Ik wil maar zeggen: ik heb nooit anders geweten dan dat er op tijd en stond een ommezwaai wordt gemaakt, en dat daarbij ook heisa en rumoer horen.

“Wat de VRT ook doet, controverse loert altijd om de hoek. Soms groot, soms klein. Nu is ze wat groter, maar ik vermoed dat ze volgend jaar weer wat kleiner zal zijn. Ik trek het mij alleszins niet meer aan. En als ik me toch dreig op te winden, ga ik schelpjes rapen aan zee.”

CRISIS IN DE COLRUYT

Rare vraag: valt de zee te vergelijken met het vaderschap?

Van de Veire: “Euh, wat?”

Daarnet zei je dat je rust vindt als je voor de oneindigheid van de zee staat, omdat al de rest dan plots relatief oogt. Is dat niet het gevoel dat je ook overvalt wanneer je vader wordt?

Van de Veire: “Ja! Je moet je compleet overgeven, zowel aan de zee als aan je kinderen. Ik vond dat in het begin niet makkelijk. Van nature ben ik een controlefreak. Als ik een programma maak, wil ik een stevige poot in de eindbeslissingen, zodat ik wéét dat het zal zijn zoals ik het in mijn hoofd heb. Maar kinderen laten zich, net als de natuur, onmogelijk in een keurslijf dwingen.”

Je zegt weleens dat het ouderschap je overkomen is.

Van de Veire: “En dat heeft me toen zodanig mentaal ingepakt dat ik er nog altijd voor een deel mee worstel. Heb ik het wel goed gedaan? Heb ik wel voldóénde gedaan? Dat vraag ik mezelf dagelijks af. Heb jij kinderen?”

Ik heb geen kinderwens, eerlijk gezegd.

Van de Veire: “Awel, ik had er ook geen (lacht). Als student had ik een gezonde afkeer van alles wat ik naar burgerlijkheid vond geuren. Ik weet nog dat ik als eerstejaars communicatiemanagement de ambitie had om de hele wereldbol op m’n rug te hijsen, zoals Atlas. In m’n eentje de nieuwe Beatles worden! Maar huisje-tuintje-boompje? Nooit van m’n leven. Op mijn portefeuille plakte een sticker met ‘Money stinks!’, op mijn jasje had ik een communistische patch genaaid, en daaronder droeg ik een T-shirt van Che Guevara. Ik voelde me een koning, maar tegelijk was ik zo onzeker als de pest. Ik had nooit geleerd hoe ik ook maar een beetje over mijn gevoelens moest praten.”

Wanneer heb je dat geleerd?

Van de Veire: “In de aanloop naar de geboorte van ons zoontje Lex, die nu 3,5 is.

“Er is een raar moment dat op de een of andere manier bepalend is geweest. In de Colruyt, godbetert! Ik passeerde met mijn winkelkar de rayon van de pampers toen ik opeens volledig overdonderd werd door een ultieme, alles door elkaar schuddende onzekerheid. Alle draden, alle jaren, alle energiebanen van mijn leven kwamen samen en ik werd met m’n hele lijf op de grond gezet. Báf! De existentiële vragen borrelden op: waar ben ik mee bezig? Waar ben ik mee bezig geweest? Wat ga ik nog doen? Opeens stond alles op losse schroeven.

“Ik ben toen met een therapeut gaan praten. En met mijn vrouw, die me altijd aanspoort om alles te vertellen.”

Toen ik haar enkele jaren geleden sprak, zei ze dat ze soms uit jou moet sleuren wat er aan de hand is.

Van de Veire: “Meer dan soms (lachje). Ik ben enig kind en bij ons in de familie werd veel gepraat, maar nooit over emoties. De fundamentele dingen loste je zelf op. Als ik me slecht voelde over m’n puistenkop of het niet zag zitten op school, dan slikte ik dat weg. En dat blééf ik doen, tot in de Colruyt (lacht). Ik dacht: ik kan nu blijven gaan zoals ik bezig ben, óf ik kan het weer leuk proberen te vinden.”

Dat was in een periode waarin je jezelf compleet voorbijgehold was.

Van de Veire (knikt): “In de kerstperiode van 2017 had ik een ochtendshow op MNM, ik presenteerde Steracteur sterartiest én ik ging ’s nachts dj’en in het Sportpaleis, voor het Sportpladijs-evenement. Ik sliep amper, en toen ik aan het draaien was, zat ik alweer met mijn hoofd bij de ochtendshow van de dag erna. Het enige wat me gaande hield, was dat we Kerstmis zouden vieren in Tallinn, waar mijn dochter met een Erasmusbeurs studeerde.

“Niet dus: op de luchthaven kregen we te horen dat het vliegtuig overboekt was. We konden er niet meer bij. Toen ben ik voor de eerste keer gekráákt. Ik ben gaan zitten en heb jankend mijn dochter gebeld: ‘We raken er niet!’ Ik besefte toen: fuck, er zijn zoveel dingen om je zorgen over te maken, maar het enige waar je je écht om moet bekommeren, dat zijn toch je kinderen, je partner, je ouders? Al de rest is bijzaak.”

Laatste vraag, dan: hoeveel jaar van je leven ben je het nu al gewend om rond halfvier op te staan?

Van de Veire (lacht): “Een jaar of zestien. Eerlijk, ik heb daar geen last van. Het tegenovergestelde, dát baart me zorgen. Toen ik nog in Waarschoot woonde, kende ik een postbode die ook altijd om halfvier opstond. Een kerngezonde kerel, een wielertoerist die in het wijkcomité van alles organiseerde. Maar een half jaar nadat hij met pensioen was gegaan, rond zijn 60ste, stuikte hij zomaar in elkaar. Dood. Ik ben toen enorm geschrokken: ‘Shit, ik mag nooit stoppen! Ik moet blijven gaan!’”

Als je vertraagt, ga je dood: krek de plot van de film Speed.

Van de Veire (lacht): “De Keanu Reeves van België! Maar ik meen het: ik vermoed echt dat ik zou eindigen als die postbode. Dat ik, als ik stop, zou imploderen als een oude beeldbuis – poef! Dat wil ik niet. Zelfs als ik stop met radio en tv maken, moet ik dingen blijven dóén. (Denkt na) Ik kan hele dagen gekke mannetjes tekenen, dat doe ik graag. Misschien zal ik op mijn oude dag wel om halfvier blijven opstaan, om in de ochtendzon bomen te beschilderen. Gewoon om mensen even te doen glimlachen als ze voorbijwandelen. Ja, volgens mij is daar een markt voor (lacht).

“Maar het liefst van al blijf ik ochtendshows maken. Het is een gek, wonderbaarlijk voorrecht om mensen ’s morgens te mogen begroeten. Ik teken er nu voor om dat tot mijn 80ste te mogen doen. Of toch zolang ik met mijn oude knoken de knoppen kan bedienen.”

‘Goeiemorgen, morgen!’, Radio 2, vanaf maandag 23 januari

© Humo