Pearl Jam-frontman Eddie Vedder komt met derde soloplaat: ‘Rockers zullen nooit uitsterven’

‘Als ik niet de verf vind die ik wil, koop ik een beetje van alles en meng ik het zelf tot de juiste kleur.’ Op Earthling, zijn derde soloplaat, koos Eddie Vedder (57) resoluut voor een eclectische mix van stijlen. Houdt u het toch liever bij het pure rasgitaargeweld? Dan is er ook nog Pearl Jam, dat eind juni de eerste avond op Rock Werchter neerlegt met een portie postpandemische ninetiesnostalgie.

Met Into the Wild – de soundtrack bij de gelijknamige film uit 2007 – en het charmante Ukulele Songs (2011), een ingetogen tokkelplaat met covers en een handvol eigen nummers, heeft Eddie Vedder er al twee geslaagde soloavonturen op zitten. Op Earthling trekt de legendarische zanger-gitarist pas echt alle registers open: met assistentie van muzikale monumenten als Stevie Wonder, Elton John en Ringo Starr, maar evengoed van jonge hemelbestormer Andrew Watt, de popproducer achter talloze hits van onder anderen Justin Bieber, Post Malone en Miley Cyrus.

De namen Vedder en Bieber in een en hetzelfde interview: voor Pearl Jam-fans van het eerste uur is dat voldoende om een rolberoerte te krijgen.

(lacht) “Ze hoeven zich geen zorgen te maken, ik werk enkel samen met zijn producer. Maar als ik nu wél aan Justin had gevraagd om een nummer op mijn plaat in te zingen: wat dan nog? Miljoenen mensen over de hele wereld vinden zijn muziek leuk, ze hebben er iets aan, putten er kracht uit. Dat is toch waar het over gaat? Als zogezegde traditionele rocker word ik verondersteld op commerciële popdeuntjes neer te kijken, maar ik weiger me in één genre op te sluiten. Zeker vandaag, in een muziekwereld waarin alle grenzen onherkenbaar zijn vervaagd, zou dat getuigen van een enorme kortzichtigheid. Aan alle fans die vinden dat ik mijn ziel verkoop door in zee te gaan met de producer van Justin Bieber: kijk alsjeblieft eens over het muurtje, lieve mensen. Er is meer dan Pearl Jam alleen.”

Diehard rockfanaten zien met lede ogen aan hoe hun favoriete genre de voorbije decennia steeds meer in het verdomhoekje is geraakt. Wie Earthling met cynische oren beluistert, zou kunnen stellen: Eddie Vedder kiest eieren voor zijn geld. Hij zoekt een nieuw publiek, zodat hij het rockschip kan verlaten voor het definitief zinkt.

“Ach, onheilsprofeten zullen er altijd zijn. Als het schip zo snel zinkt als men beweert, hebben we daar met Pearl Jam in elk geval weinig van gemerkt. (lachje) Ik wil niet arrogant klinken, ik stel gewoon vast dat zalen uitverkopen voor ons nooit een probleem is geweest. Niet in de jaren 90, en nu nog steeds niet. Wie ooit een goed rockconcert heeft bijgewoond – van The Who tot het ruige hardcoregeweld van Fugazi op een geïmproviseerd, gammel podium in een achterafzaaltje – weet dat wij rockers nooit zullen uitsterven, hoe zwaar de concurrentie ook is. Hoeveel respect ik ook heb voor andere genres, onze muziek is en blijft onovertroffen. Het brutale maar liefdevolle vakmanschap dat je bij rockartiesten ziet, vind je nergens anders.”

Geen vuiltje aan de lucht, dus?

“Goh… Weet je, eigenlijk denk ik daar niet zoveel over na. Een paar jaar geleden had ik een discussie met Bono, die bij hoog en laag beweerde dat de rockmuziek haar neergang aan zichzelf te danken had: ‘Wij rockers zijn te lui en zelfgenoegzaam geworden,’ zei hij. ‘Als we geen act voor een klein nichepubliek willen worden, moeten we veel harder werken.’ (grinnikt) Eigenaardige uitspraak, niet, van een man die overal ter wereld voetbalstadions tot de nok uitverkoopt?

“Onze droom is altijd geweest om muziek te maken die veel mensen fijn vinden, platen op te nemen en daarmee op tournee te gaan. In 1988 waren we jong en onbezonnen, en kwam die droom tot onze stomme verbazing uit; vandaag zijn we oud en onbezonnen, en stellen we tot onze al even stomme verbazing vast dat het sprookje blijft duren. Zeker in de beginjaren was Pearl Jam een sneltrein die met een rotvaart voortdenderde: wij zaten dan wel in de machinekamer, maar we hadden geen flauw idee waar we naartoe raasden. Soms was dat ronduit beangstigend, ja. Maar die doldwaze rit heeft ons wel de nodige ervaring bezorgd om de trein nu zélf te besturen – en om af en toe eventjes te vertragen, of een andere afslag te nemen.

“Earthling is daarvan een mooi bewijs, vind ik. Toen Elton John de opnames van zijn nieuwste plaat aan het afronden was (‘The Lockdown Sessions’ uit 2021, red.) liep ik per toeval producer Andrew Watt tegen het lijf: of ik misschien ergens een restje lyrics in de lade had liggen dat Elton mocht gebruiken? Dat had ik, dus ging ik de volgende dag naar de studio – en daar liep ook Stevie Wonder rond, die aan de plaat meewerkte. We begonnen te praten, op een of andere manier raakte Ringo Starr ook bij het verhaal betrokken, en hop! Voor we het wisten, hadden we een volledig album klaar. Om maar te zeggen: als de gelegenheid zich voordoet om iets moois te doen buiten Pearl Jam om, aarzel ik geen seconde om de band eventjes op een zijspoor te zetten.

“Ik was trouwens enorm onder de indruk van Stevie Wonder. Hoe die man opgaat in de muziek… Ik draai al een tijdje mee, maar zoiets had ik nog nooit gezien. Op een gegeven moment leek het alsof hij volledig verdampte, en één werd met de instrumenten. Een miraculeuze ervaring, ik krijg er nog kippenvel van.”

Een bende ouwe rotten bij elkaar in de studio, betekent dat – naast muzikaal vuurwerk – ook eindeloos gezeur over hoe alles vroeger veel beter was?

(lacht) “Nee, dat niet. Ik houd trouwens niet van de dooddoener dat ‘vroeger alles beter was’: het was gewoon anders. Elton, Stevie, Ringo en ik zijn muzikanten geworden in een periode toen je nog écht alternatief kon zijn, toen je als buitenbeentje tot de mainstream kon doordringen én tegelijkertijd luidkeels je verontwaardiging kon uitschreeuwen over alles wat ook maar een beetje naar commercie neigde. Te hoge ticketprijzen, merchandising, viparrangementen, noem maar op: tegen álles hebben we gevochten, tot in de rechtszaal toe. Wij konden ons dat permitteren omdat we wisten dat onze albums en singles ondertussen geld in het laatje brachten, maar nu hebben artiesten haast geen andere keuze meer dan schandalig hoge ticketprijzen aan te rekenen. Hun muziek zelf brengt immers amper nog iets op, want je kunt alles tegenwoordig gratis downloaden of streamen. Op die manier is het muzikantengild een deel van zijn rebelse karakter verloren, vind ik. Jammer, maar er is weinig aan te doen.

(zwijgt plots) “Nu ben ik tóch aan het klagen over hoe het vroeger allemaal veel beter was, hè?”

Misschien een heel klein beetje. Laat ons de zaken even omdraaien: wat vond u niet oké in uw jonge jaren?

“Eind jaren 80 werkte ik in een club in San Diego. Ik laadde het materiaal van de bands uit de vrachtwagen, hielp bij de opbouw van het podium, enzovoort. In die tijd heb ik tientallen optredens bijgewoond die ik absoluut níét wilde zien. Het waren de gloriejaren van heavymetalbands als Mötley Cruë en consorten – fucking hell, wat had ik een gloeiende rot­hekel aan die onzin. Ik ergerde me niet zozeer aan hun muziek, maar wel aan die belachelijke verkleedpartijen. Denk aan Girls, Girls, Girls (Mötley Cruë-album uit 1987, red.). Ruige kerels met tattoos die hun haar lieten blonderen, zich opzichtig schminkten en korte topjes droegen om dan een beetje te staan brullen op een podium… Wat een marteling, zeg.”

Anno 2022 is ‘genderfluïde’ geen lelijk woord meer, meneer Vedder.

(snel) “Ik bedoel helemaal niet dat ik er een probleem mee heb wanneer mannen zich als vrouwen kleden, of omgekeerd. Ik had wél een probleem met de manier waarop bands als Mötley Cruë dat deden: het was niet meer dan een karikatuur, een gimmick waarmee ze wilden tonen hoe ‘origineel’ ze wel waren. Met gender hadden die carnavalstoestanden niets te maken, hoor. Pas toen Guns N’ Roses op het toneel verscheen, kreeg dat hele circus in mijn ogen een beetje credibiliteit.

“Als ik dan toch één positief aspect moet opnoemen van de metalscene, dan is het dat de vrouwen er duidelijk hun plaats opeisten. Zij gingen zich ook anders kleden – combat boots, ruime sweaters, piekhaar – maar deden dat in tegenstelling tot de mannen wél op een geloofwaardige manier. Er zat een visie achter. Volgens mij hebben de metal chicks een belangrijk steentje bijgedragen aan het beeld van de sterke, onafhankelijke vrouw zoals we die we vandaag kennen.”

U hebt zich in het verleden meermaals uitgesproken over vrouwenzaken. In 1992 veroorzaakte u ophef door tijdens een MTV Unplugged-concert met Pearl Jam ‘Pro choice’ op uw arm te schrijven, als steunbetuiging aan de pro-abortusbeweging. Ook ‘Fallout Today’, een van de tracks op Earthling, lijkt geschreven vanuit een vrouwelijk perspectief. Waar komt dat engagement vandaan?

“Mijn standpunt over abortus is ontstaan uit persoonlijke ervaringen, waarover ik – uit respect voor alle betrokkenen – verder niets zal zeggen. En eigenlijk vind ik het absurd dat ik überhaupt een mening moet hebben over abortus. Dat is toch een domein dat exclusief aan vrouwen toebehoort? De enige reden waarom ik in dat debat mijn stem verhef, is dat er zo veel andere mannen zijn die denken zich te mogen bemoeien met wat er in een vrouwenlichaam gebeurt. ‘Wij beschermen de rechten van het ongeboren leven!’ Wat een flauwekul, zeg. Als een vrouw beslist om een kind niet te houden, dan heeft ze daar ongetwijfeld een erg goede reden voor. Het is haar lijf, enkel zij kan bepalen wat ze ermee wil doen.

“En trouwens: 1992, zei je toch? Kijk eens, we zijn nu dertig jaar later, en de strijd voor het recht op abortus – die eigenlijk al lang gestreden had moeten zijn – woedt nog steeds in alle hevigheid. Het doet me denken aan de woorden van Bob Roberts (personage in de gelijknamige film van Tim Robbins uit 1992, red.): ‘The times they are a-changing back.’ Overal ter wereld hebben honderdduizenden vrouwen decennialang gestreden voor het recht om zelf over hun lichaam te mogen beslissen, en wanneer ze hun slag dan eindelijk thuishalen, draait een of andere idioot de klok weer honderd jaar terug.”

Het is niet onwaarschijnlijk dat sommige Pearl Jam-fans een minder progressief gedachtegoed aanhangen dan u. Vreest u niet dat uw uitgesproken standpunten een deel van uw achterban zullen wegjagen?

“Nu overschat je mijn macht een beetje. Ik ben maar een rockzanger, hè. Wat mijn publiek over bepaalde dingen denkt of voelt, daar heb ik hoegenaamd geen vat op. Hoe graag ik het soms ook zou willen. (lachje) Het enige wat ik kan doen, is voorzetten geven, in de hoop dat de fans die zullen binnenkoppen.

“Soms heb je dat toch, dat je een songtekst al jarenlang uit je hoofd kent, maar de ware betekenis pas veel later snapt? Voor mij was dat zo met ‘How Many Friends’ van The Who. Ik kweel dat nummer al mee sinds mijn 14de, maar pas toen ik de 30 een eindje voorbij was, besefte ik plots waar het echt over ging. Ik kan alleen maar hopen dat de Pearl Jam-fans de boodschappen ontdekken die ik in mijn teksten smokkel – zelfs al is het met decennia vertraging.”

Is dat niet precies waarover het Pearl Jam-nummer ‘Not for You’ gaat: de band tussen een artiest en zijn publiek, en hoe hij het een geweten probeert te schoppen?

“Klopt, maar ‘Not for You’ is een song uit 1994. De Eddie Vedder die je daar hoort, was een jonge, onvermoeibare, maar vooral naïeve idealist. Vandaag zou ik zo’n nummer niet meer schrijven. Niet omdat ik niet meer in die idealen geloof, maar omdat ik nu weet dat ik de wereld niet op mijn eentje kan veranderen.

(zucht) “Ik deed gewoon wat ik vond dat ik moest doen: heel lang en heel hard aan de boom schudden. Maar wat heb je daaraan als je alleen maar zware takken op je donder krijgt? De eikels van het establishment blijven gewoon hangen, hoor. Vooral ons gevecht met entertainmentbedrijf Ticketmaster heeft mijn idealisme een forse knauw gegeven. We hadden hen met Pearl Jam voor het gerecht gedaagd omdat ze schandalig hoge marges aanrekenden voor de verkoop van onze tickets, maar hun legertje advocaten heeft ons met behulp van een paar smerige juridische trucs compleet vermorzeld. Daar sta je dan, met al je mooie idealen.

“Let wel, we strijden nog altijd voor de goede zaak, maar dan op een andere manier. Toen we in 2018 in Brazilië tourden, heeft de band een pak carbon offsets aangekocht waarmee we de CO₂-uitstoot van onze optredens wilden compenseren. Roepen we de dramatische ontbossing in de Braziliaanse regenwouden daarmee een halt toe? Nee. Is die handel in CO₂-certificaten eigenlijk platte commercie die vooral is bedoeld om gewetens te sussen, en verkopen we onze ziel door mee te draaien in de carrousel van het grote geld? Misschien wel, ja. Maar zelfs als wereldberoemde rockband is dat het enige wat je kunt doen, behalve hopen dat je signaal door zoveel mogelijk mensen wordt opgepikt.”

Mag ik uit uw woorden afleiden dat u zich herkent in de gelatenheid en de fuck it all-attitude van Kurt Cobain, de betreurde frontman van Nirvana?

(twijfelt) “Dat weet ik niet, ik heb Kurt eigenlijk niet zo goed gekend. We zijn elkaar weleens tegen het lijf gelopen, en dat waren altijd fijne momenten. Maar om nu te zeggen dat ik wist wat er allemaal in hem omging… Nee, zo close waren we niet.

“Wat ik wel weet, is dat Kurt er eigenlijk helemaal niet van hield dat alle spotlights voortdurend op hem waren gericht. Hij keek op dezelfde manier naar de muziekwereld als ik: met een sarcastische afstandelijkheid, een hartgrondige afkeer van uiterlijk vertoon en een gestrekte middelvinger naar alle poenpakkers die voortdurend als gieren om ons heen cirkelden. Het enige verschil was dat zijn stem – zonder dat hij het zelf wilde – veel luider klonk dan de mijne. Kurt was geen muzikant in de jaren 90, hè. Hij was een god die door miljoenen mensen werd aanbeden. Tegen wil en dank, want de enorme druk die dat met zich meebracht, heeft hem uiteindelijk verpletterd. Een tragisch verhaal.”

Pearl Jam en Nirvana werden in de nineties vaak met elkaar vergeleken: fans uit beide kampen bekvechtten over wie zich de grootste rockband mocht noemen. Speelde die rivaliteit een rol tussen jullie?

“Neuh. Integendeel, zelfs. Wij keken op naar Nirvana, in onze ogen waren zij de grote jongens. Ik herinner me nog hoe ik op een gegeven moment hoorde hoeveel geld zij vingen voor één concert, en dat ik toen erg blij was voor hen. En ook dat ik dacht: goh, misschien kunnen wij ook wel ­zoveel vragen. (lacht) Op het hoogtepunt van hun succes was ik eens thuis bij Krist Novoselic (Nirvana-bassist, red.), en daar zag ik dat hij twee jukeboxen en twee pinball­machines had – dingen die ik ook wilde, maar niet kocht omdat ik doodsbang was voor een bourgeois te worden ­versleten. Maar mijn vrees was dus ongegrond: als die ­mannen van Nirvana het deden, dan was het oké.

“Je zou zelfs kunnen zeggen dat Pearl Jam en Nirvana tot op zekere hoogte samenwerkten. Kurt en co. stonden op het punt om In Utero uit te brengen (uit 1993, red.) toen wij net ons tweede album Vs. klaar hadden. Ik kreeg een telefoontje van Krist: misschien konden we de lanceerdata van onze platen op elkaar afstemmen, zodat ze niet alle twee tegelijk uitkwamen? Goed voor de verkoopcijfers, zei hij: ‘De Beatles en de Stones deden het ook zo!’ Nu, ik wil ons absoluut niet vergelijken met die twee legendarische bands, maar ik was compleet in de wolken toen Krist me die vraag stelde. Het grote Nirvana dat rekening hield met die amateurtjes van Pearl Jam: onwaarschijnlijk vond ik dat.”

Ondertussen houden die ‘amateurtjes’ het al meer dan dertig jaar uit met elkaar. Wat is jullie geheim?

“We hebben geluk gehad, dat is alles. Veel bands gaan in het beginstadium ten onder aan interne ruzies die vooral te wijten zijn aan twijfels en een gebrek aan zelfvertrouwen. Is deze riff wel goed genoeg? Passen mijn lyrics wel bij de muziek? Waarom staan er vier songs van die ander op de plaat, en maar twee van mij? Enzovoort. Wij hebben die fase overleefd, we zijn samen volwassen geworden – als muzikanten en als mensen. Zeker in de voorbije tien jaar zijn we geëvolueerd naar een rustige, stabiele groep waarin de stem van elk bandlid telt. We zijn geen pubers meer die het koste wat het kost hun territorium willen afpissen, maar bedaagde oude mannen die een groot respect koesteren voor elkaar – kleine kantjes incluis.”

Veel Pearl Jam-fans blikken met nostalgie terug op jullie oude albums. De nieuwe kunnen ze vaak veel minder pruimen: een veelgehoorde kritiek is dat jullie recente werk de scherpte van vroeger mist. Hebben jullie de onstuimigheid en de turbulentie uit de begindagen niet gewoon nodig om écht goede platen te kunnen maken?

(fronst) “Die vraag begrijp ik niet zo goed. Je zei net zelf dat Pearl Jam al meer dan dertig jaar bestaat: is het dan niet normaal dat we geëvolueerd zijn? Niets zo zielig als een stel grijsaards aan de verkeerde kant van de 50 die wanhopig blijven proberen om zich als twintigers te gedragen. Ja, we spelen nu andere muziek dan vroeger, om de simpele reden dat wij ook veranderd zijn. Songs maken is eigenlijk een door en door egocentrisch proces, hè. Je zet op papier wat jíj denkt en voelt. Als je de hete adem van je publiek in je nek voelt terwijl je zit te schrijven – ‘Wat zullen die-en-die van mijn muziek denken?’ – gooi je eigenlijk alle authenticiteit en geloofwaardigheid van je teksten overboord. Sorry aan de fans die zich niet langer herkennen in wat we doen, maar ik maak enkel nog dingen waar ik me zelf goed bij voel.”

Ook op Earthling put u inspiratie uit uw gevoelsleven. In ‘Brother the Cloud’, bijvoorbeeld, lijkt u de zelfmoord van een goede vriend te verwerken: ‘Put your arms around my brother, my friend, say for me, fuck you.’ Ik weet niet of ik dit mag vragen, maar gaat dat nummer misschien over Chris Cornell, de frontman van Soundgarden en Audioslave die zichzelf in 2017 van het leven beroofde?

“Als je het goed vindt, beantwoord ik die vraag liever niet. Ik wil vermijden dat ‘Brother the Cloud’ het verhaal wordt van één persoon: de dood, en alle gevoelens van droefheid en frustratie die daarbij horen, zijn universeel. Wat ik in dat nummer probeer te onderzoeken, is hoe je al die emoties in balans kunt houden. Als een geliefde of een goede vriend zelfmoord pleegt, word je heen en weer geslingerd tussen verdriet, woede en twijfel: waarom heb ik niets gemerkt? Waarom is hij niet naar me toe gekomen om zijn hart uit te storten? Had ik meer kunnen doen? Zo veel vragen, maar geen antwoorden. Het ene moment ben je misschien razend omdat die persoon je zo plots heeft verlaten, maar de ­volgende dag voel je vooral dankbaarheid omdat je hem hebt gekend – en kun je zijn beslissing zelfs tot op zekere hoogte begrijpen.

(blaast) “Ik weet het ook allemaal niet, hoor. Ik heb in ‘Brother the Cloud’ geprobeerd om mijn zielenroerselen van me af te schrijven, maar ik ben er nog niet goed uit of me dat ook is gelukt. Ik hoop in elk geval dat de mensen er iets aan zullen hebben.”

U hebt de voorbije decennia veel te vroeg afscheid moeten nemen van heel wat grunge-collega’s: Kurt Cobain en Chris Cornell, uiteraard, maar ook Layne Staley en Mike Starr van Alice in Chains, Scott Weiland van Stone Temple Pilots, Kristen Pfaff van Hole…

“Ik weet wat je gaat vragen: waarom zij, en niet ik? (haalt zijn schouders op) Geen flauw idee, man. Er is een periode geweest waarin het leek alsof ik van de ene begrafenis naar de andere holde, en me voortdurend afvroeg: wat ís dit? Zo veel mooie, jonge levens die bruut werden afgebroken, ik was er gewoon kapot van. Op den duur had ik alleen nog maar zin om huilend in een hoekje te kruipen. Dan merk je pas hoe alleen we allemaal zijn: de gevoelens die op zo’n moment door je heen razen, kun je met niemand anders delen.

“Het gekke is dat ik me wel sterk hield voor de buiten­wereld. Het klinkt misschien pretentieus, maar ik had toen het gevoel dat ik een baken van rust was in een omgeving die door verdriet werd verwoest. Om voor mijn vrienden een troostende schouder te kunnen zijn, maar achteraf bekeken denk ik dat ik vooral mezelf probeerde te overtuigen: you got this, Eddie. Je zult dit overwinnen, je hebt je emoties perfect onder controle! Flauwekul, natuurlijk. Ik was er net zo erg aan toe als al de rest. Maar op een gegeven moment moet je gewoon accepteren wat er is gebeurd, de bittere pil doorslikken en voortgaan met je leven.”

Laat ons op een iets vrolijker noot eindigen: in ‘On My Way’, het laatste nummer op Earthling, duikt zowaar de stem van uw biologische vader op.

(glimlacht) “Mooi, hè? Nu, het is niet de eerste keer dat hij een rol speelt in mijn muziek: ook ‘Alive’, misschien wel de grootste Pearl Jam-hit ooit, is aan hem opgedragen. Zoals je wellicht weet, ben ik opgegroeid in de overtuiging dat mijn adoptievader mijn echte papa was. Ik ben pas achter de waarheid gekomen toen mijn biologische vader al een paar jaar overleden was.”

Hoe is hij dan op Earthling terechtgekomen?

“Tja, hoe gebeuren de prachtigste dingen? Door stom toeval. Een tijdje geleden leerde ik Carmen Fanzone kennen, een ex-baseballer die in de jaren 70 voor de Chicago Cubs heeft gespeeld, maar ook trompettist is in een jazzband. Danny, de bassist van zijn groepje, had hem verteld dat hij bevriend was geweest met een zekere Edward Severson – mijn biologische vader, dus. Een jaar of twee later liep ik Carmen opnieuw tegen het lijf, en tot mijn oneindige verbazing had hij een schitterend cadeau voor me bij: een album met foto’s van mijn vader die ik nog nooit eerder had gezien én een cd’tje met vijf nummers van zijn hand. Ik weet nog hoe hard mijn vingers trilden toen ik het schijfje in de cd-speler plaatste: zo bang was ik om zijn stem te horen.

“Het klonk… fantastisch. Mijn vader kon echt zingen. Ik heb die nummers aan Andrew Watt laten horen toen we bezig waren met de opnames van Earthling, en hij stelde voor om er een collage van te maken die we op onze plaat konden gebruiken. De special guests zaten sowieso al op het einde, net als bij een concert: het album begint met een paar solonummers, dan doet Stevie Wonder zijn intrede, vervolgens komen Elton en Ringo. En dan, helemaal op het einde: the most special guest of all. Wanneer ik de stem van mijn vader in ‘On My Way’ hoor versmelten met de mijne, krijg ik het gevoel dat ik hem uiteindelijk toch heb mogen leren kennen. Een heel klein beetje maar, dat weet ik wel. Maar genoeg om een fiere zoon te kunnen zijn.”

© The New York Times

Earthling, het derde soloalbum van Eddie Vedder, verscheen bij Universal. Op donderdag 30 juni sluit Pearl Jam de (uitverkochte) eerste dag van Rock Werchter 2022 af, info op rockwerchter.be