‘Pamela, a Love Story’: aan het roer staan van je eigen documentaire is geen garantie op kwaliteit

Beroemdheden die een documentaire de wereld insturen over hun eigen leven: na Harry en Meghan spreekt nu ook Pamela Anderson de camera toe vanuit haar privévertrekken. Net als het royaltykoppel hoopt de voormalige wereldster zo de regie over haar imago in handen te krijgen. Alleen schuilen er wel wat addertjes onder dat emancipatorische gras.

De sterkste passages uit Andersons Netflix-docu zoomen in op de manier waarop het platinablonde nineties-icoon behandeld werd nadat er sekstapes uit haar woning gestolen werden om ze vervolgens schaamteloos illegaal te distribueren. Niet alleen in de rechtszaal bleek de vernederende argumentatie dat een naaktmodel geen recht heeft op privacy, ook in media-interviews werd de actrice publiekelijk onderworpen aan de ene na de andere kleinerende uitspraak.

Haar hele carrière lang werd Anderson weggezet als iemand die niet meer is dan een stel tieten, terwijl er intussen grof geld verdiend werd aan de kijkcijferpieken die ze telkens opnieuw veroorzaakte. Het is dan ook mooi dat de docu toont hoe ze haar imago enigszins moegetergd uiteindelijk dan maar inzet voor goede doelen. De Kardashians en aanverwante hedendaagse celebs mogen dan wel schatplichtig zijn aan Anderson, van zoveel onbaatzuchtigheid zullen we hen wellicht nooit mogen verdenken.

Maar dat betekent niet dat Pamela zomaar een goede documentaire is. De manier waarop het 55-jarige ex-model in losse, witte jurken over haar landgoed dartelt, doet even gekunsteld aan als de saaie dagboekfragmenten die het geheel aan elkaar moeten praten. Het feit dat enkel zij en haar zoon aan het woord komen, draagt bovendien bij aan een partieel beeld dat voorbijgaat aan het sociologisch fenomeen dat Anderson wel degelijk is. En ja, dat metaperspectief kan je ook brengen met respect voor de persoon achter het icoon.

Zo mis je informatie over het businessmodel dat rond haar werd opgebouwd (en de geldstromen die lang niet altijd haar richting uitkwamen), over wat haar invloed is geweest op het schoonheidsideaal, maar ook op de populaire cultuur in het algemeen. Tegelijkertijd slaagt de docu er onvoldoende in om de tragiek te vatten van een vrouw die na een moeilijke jeugd verslingerd raakt aan de aandacht, maar nooit oprechte, duurzame liefde vond.

Die leegte wordt op het einde haast terloops invoelbaar als we Anderson na een laatste Broadway-show in haar zetel zien zitten. Haar zoveelste relatie liep op de klippen, haar kinderen zijn het huis uit en ook het werk van de documentairemakers zit er bijna op. Halfslachtig lacht ze dat ze bijgevolg klaar is voor nieuwe avonturen. Duidelijk is dat er zonder externe kicks enkel verveling overblijft.

Te zien op Netflix.