‘Palaces’ van Flume zal de zomerfestivals lekker doen daveren ★★★☆☆

Opmerkelijk is het alleszins: aan het begin van de corona-epidemie ontvluchtte Harley Streten het manische Los Angeles en trok hij zich terug in een rustiek kuststadje nabij New South Wales in zijn thuisland Australië. Daar bloeiden de muzikale schetsen voor zijn derde album Palaces open tot ultrabombastische stadionelektro, die je met de beste wil van de wereld niet met onthaasting kunt associëren.

Niet dat we opkijken van het infernale maximalisme op Palaces. Sinds 2012 snijdt Streten onder het Flume-alias populaire elektronische muziekgenres zoals dubstep op maat van het festivalpubliek. Door zijn mastodontbeats en industrieel-digitale klanken met r&b aan te lengen, bijvoorbeeld. Of door credibele indie-artiesten in zijn futuristische sounddesign te integreren. Zoals Vince Staples en Beck.

Hallucinatie

Op Palaces duiken dan weer Caroline Polachek en Damon Albarn van Blur op. Die laatste zou zich niet gemakkelijk tot een gastbijdrage hebben laten verleiden. “Hij vond geen enkele van de demo’s die ik hem voorschotelde goed”, aldus Streten in NME. “Pas toen ik hem een half uitgewerkt ideetje voor de titeltrack liet horen, zei hij dat hij er wel wat in hoorde. Thank fuck for that.”

Dat titelnummer is een van de hoogvliegers op het album: een weemoedige hallucinatie die niet had misstaan op een Gorillaz-plaat. ’t Is meteen de vreemde eend in de bijt. Agressieve dubstepstampers zoals ‘Escape’ of het in dikke subbassen ondergedompelde ‘I Can’t Tell’ halen expliciet de mosterd bij de nerveuze hyperpop van undergroundhelden zoals Arca en SOPHIE, hoorbaar grote voorbeelden voor Streten.

De nieuwe Flume zal bijgevolg de Sportpaleizen en de grote zomerfestivals lekker laten daveren. Stretens klankarchitectuur is impressionant, jazeker, maar wie in de noughties de hoogdagen van dubstep en diens muzikale uitlopers van dichtbij heeft meegemaakt, zal weinig écht vernieuwends horen.

Palaces verschijnt 20/5 bij Future Classic