‘Ozark’ werd beter toen de vrouwen het overnamen. Wat een wijven

Een waterboarding ondergaan door toedoen van je werkgever, een Mexicaans drugskartel, en na iedere verlossende ademteug gewoon koeltjes je zeg blijven doen: daarvoor moet je uit een bepaald soort hout zijn gesneden. Voor de schimmige advocate Helen Pierce (vertolkt door Janet McTeer) in Ozark is het gewoon part of the job. Wat een wijf. En dat kun je eigenlijk zeggen over alle vrouwen in deze Netflix-serie, waarvan zopas het derde seizoen op de streamingdienst werd gestanst.

Twee jaar geleden begon Ozark als een doorslagje van Breaking Bad: een echtpaar met twee tienerkinderen, de Byrdes (Jason Bateman als Marty, Laura Linney als Wendy), komt door een reeks wanhopige beslissingen onder de knoet van een stelletje bad hombres, en zet een heel clandestien imperium op om miljoenen drugsdollars voor hen wit te wassen. Het eerste seizoen tikte vooral een checklist van kernelementen af: de serie speelt zich af in de Ozarks, een berg- en bosrijk gebied ergens te midden van de Amerikaanse staten Missouri, Arkansas, Oklahoma en Kansas, en ontleent aan die omgeving ook haar karakteristieke vaalgrijze patina. De rurale setting gaf de makers ook alle kansen om hun reeks te bevolken met een rariteitenkabinet van criminele randfiguren, die hun eigen handeltjes – onder meer een papaverveld voor heroïne van eigen kweek – wilden beschermen tegen de Mexicaanse invloed die de Byrdes met zich meebrachten.

Het werd een heel aardige misdaadthriller, maar verder viel er weinig over te vertellen. Tot Wendy Byrde halfweg vorig seizoen, op een moment waarop het er écht om begon te spannen, ineens liet zien dat ze veel taaier is dan haar hubby. Ze vond al snel een natuurlijke bondgenote in de ijskoude Helen, en nu is zij het die man en gezin dieper in de poel van criminaliteit sleurt.

Zeker in dit nieuwe seizoen is Marty Byrde, de wat snullige accountant waarmee alle clandestiene ellende begon, gedegradeerd tot een nevenfiguur, en die kwartdraai heeft Ozark goed gedaan. Het is verfrissend om vrouwelijke personages bezig te zien die niet alleen hun mannetje staan tussen de heren, maar hen ook kunnen overklassen. En net zo lief – eveneens niet meer of minder dan de manlui – de prijs betalen wanneer zij deze keer diegenen zijn die de Walter White-route richting morele afbrokkeling nemen.