Over de poster met mannen is al geoordeeld. Helaas verkoopt de eerste aflevering van ‘Platendraaiers’ zich ook moeilijk

Drie zondagen lang grasduint Canvas door de geschiedenis van de Belgische dj-wereld. De driedelige documentaire Platendraaiers oogt als een werk van liefde, maar ook als een soms wat onbeholpen kattebelletje en geschiedenisles. Geen hattrick, wel een uitputtend huzarenstukje.

“Last night a dj saved my life”, galmt bij dit schrijven onafgebroken in onze bovenkamer. Er is geen bedwingen aan. Het klinkt misschien wat klef en stroperig romantisch voor u, maar wij kunnen spontaan minstens tien situaties oproepen waar de premisse van die classic min of meer klopte. Toegegeven: somtijds had het minder te maken met hun draaitafelkunsten, dan met een vriendelijke lift naar huis of een stiekem toegespeeld slaapmutsje vanuit de dj-booth, wanneer de deuren dreigden te sluiten. Maar alla.

Met die disco-classic in het achterhoofd klonk de aanleiding voor deze nieuwe Canvas-serie bepaald bevreemdend. Zou er vandaag nog écht iemand smalen over dj’s? In het ene geval dwingen deze melomane songleveranciers van een nuit blanche elke broeierige boîte boven het kookpunt uit te laten stijgen. En in het andere weten ze wel de wereld te veroveren.

Kennelijk is toch niet iedereen even overtuigd van de platenruiters als witte ridder. Dat merkte je in een van de drie afleveringen van Platendraaiers: daar werd een steekproef uitgevoerd over het nut van en de nijd over dj’s. Het bevraagde publiek mocht dan op de hoogte zijn van de back catalogue van Niels Destadsbader, er gleed een naald door de groeven van ons bloedend hart toen die vox populi de schijn wekte dat dj’s hooguit opgewaardeerde druiloren zouden zijn, die domweg plaatjes van andere artiesten na elkaar opleggen.

Platendraaiers is daarom een hoognodige ode aan de stiel. Bezieler van het project is Kristof Michiels, beter bekend als dj 4T4 van ’t Hof Van Commerce. Die is op een ruime muzieksmaak en een oprechte liefde voor het vak na helaas ook begiftigd met een belabberd promo-instinct. Over de recente postersaga waar alléén mannelijke dj’s op pronkten, is voldoende geoordeeld en veroordeeld. Helaas verkoopt de eerste aflevering zich ook maar moeilijk. Het verhaal leest als een geschiedenisles, door de mangel gehaald door schooltelevisie en een regionale zender. Je raast aan een manische vaart door de pioniersjaren, maar de lijzige Limburgse voordracht van 4T4 doet je elke keer steigeren. Achteraf hoorden we in de wandelgangen dat wijlen Christophe Lambrecht – de warmste stem in deze regionen en de Azoren – aangeschreven moest worden voor die rol. Dubbele doodzonde.

Toch valt Platendraaiers niet af te schrijven. Van Mike Verdrengh tot Like Mike, en van Zaki tot Soulwax: de Belgische dj-geschiedenis hangt aan elkaar van opmerkelijk toeval, talent en toewijding. En die gevoeligheid brengt 4T4 even gevoelig als trefzeker naar het oppervlak. Als Platendraaiers dat punt wilde bewijzen, dan slaagde ze met vlag en wimpel.

Platendraaiers, zondagavond, Canvas, 21.55 uur