Oscar and the Wolf op Cactus: wat een fuckin’ onwaarschijnlijk goeie show

Wanneer je onder een woestijnzon dreigt te verschroeien, is Cactus kennelijk een van de beste schuiloorden mogelijk. Drie dagen lang bleken de elementen en het Brugse festival compleet in harmonie. Het resultaat? Een voor het eerst totaal uitverkochte editie, waarbij uw zerpe okselgeur verrukkelijk afstak tegen het verse bouquet van alle Belgische acts.

Het neigt naar gratuit chauvinisme, maar aangezien de waarheid nu eenmaal haar recht heeft: de overwegend Belgisch kleurende affiche was een schot in de roos voor het Cactusfestival. Voor het eerst bleek vrijdag, de eerste dag, ook volledig uitverkocht, en de rest van weekend kon het Brugse festival voor het eerst in bijna veertig jaar een bordje met ‘sold out’ aan de poorten spijkeren. Schatplichtig aan dat succes was ongetwijfeld een headliner als Oscar and the Wolf, maar ook GOOSE, Faces on TV en SX konden rekenen op een grote bijval.

Noem ons gerust een mietje – dat doet iedereen sowieso – maar Oscar and the Wolf gaven vrijdag een optreden om in te kaderen. Akkoord: mannen stonden veelal aan de bar te palaveren, maar tussen de dames was het dan weer heerlijk dansen. Frontman Max Colombie zagen we intussen al tig keer op de allergrootste podia, van de AB over Sportpaleis tot Werchter, Pukkelpop en Tomorrowland, maar nooit kwam de enigmatische frontman zo bedaard en gelukzalig over. Zo chill zelfs dat hij tijdens ‘Joaquim’ doodleuk vergat om zijn microfoon op tijd weer op te pikken om voort te zingen.

Luilekker werd het concert gelukkig nooit. Terwijl de nacht viel over het prachtige Minnewaterpark werden lijf en leden in de strijd geworpen tijdens een heerlijk ‘Princes’, een zinnelijk ‘Undress’. ‘You’re Mine’ werd dan weer ontroerend zacht ingezet, om gestaag op te bouwen tot een dansbare climax. Wat een fuckin’ onwaarschijnlijk goeie show ook: deze wolvenroedel ontroerde, deed dansen en bracht je aan het lachen.

Armen die wuiven als rietstengels

Net als Dead Man Ray trouwens, op zaterdag. De surrealistische, soms nonsensicale humor van Rudy Trouvé ging vaak over de hoofden van het publiek heen, maar wij moesten alleszins onbedaarlijk lachen toen hij plots out of character trad en zich als volksmenner opwierp, waarbij alle armen op het terrein deed wuiven als rietstengels. De show van Daan Stuyven en co kende nog iets te veel kinderziektes in de AB, maar in Brugge zat de setlist haarscherp in elkaar en leken de groepsleden elkaar na meer dan vijftien jaar radiostilte teruggevonden te hebben. Ook Faces on TV verraste. Jasper Maekelberg zagen we altijd in de eerste plaats als een producer in zijn ouderlijke huis, maar van bedroom mentality was geen sprake op Cactus.

Een van de leukste feestjes was dan weer gereserveerd voor zaterdag. De Syrische Omar Souleyman stond ongeïnteresseerd te lummelen op het podium, alsof het een dag op kantoor betrof. Maar de energie van het publiek zorgde ervoor dat zijn show – en het gebrek aan – een van de meest memorabele momenten van het festival opleverde. Zijn kitscherige trouwfeestriedeltjes garandeerden een party, waarbij iedereen over de rooie ging onder een loden zon. Benen en bovenlijf moesten achteraf wel onder schuimend zweet staan om ervan genoten te hebben.

De luiaard in u werd bediend

Omdat Cactus een festival op mensenmaat wil blijven, werd het comfort van de bezoeker hoog in het vaandel gedragen. Zacht gras, bankjes of lommerrijke plekjes zorgden ervoor dat de luiaard in u bediend werd. En de kinderen? Die konden ravotten in hun eigen paradijs op aarde: een speeltuin waarin ze elkaar naar hartenlust achter de vodden zaten, terwijl hun ouders zich iets verderop vergaapten aan een opwindende Neneh Cherry bij valavond. Hits schrijft die al jaren niet meer. Maar dat kon het publiek kennelijk ook roest wezen. In Brugge werd ze gefêteerd als het tijdloze icoon dat ze is. Nieuw werk werd enthousiast onthaald en een streepje nostalgie tussendoor dreef de temperatuur nog wat hoger op, vlak voor het podium.

Niettemin waren we eerder op zondag meer geïntrigeerd door een even intimistische als ondoorgrondelijke Aldous Harding of een miezerende Whispering Sons op zaterdag: het Limburgse antwoord op Joy Division en Sisters of Mercy, al willen ze zelf liever niet als strandjutters van de muziekgeschiedenis gezien worden.

Joe Jackson kon zich op zijn 64ste wél de artiest met de meeste muziekgeschiedenis noemen, op deze editie van het Cactusfestival. De Brit scoorde zaterdag al vroeg in zijn set met ‘Is She Really Going Out With Him’ maar ook met zijn kennis van Belgisch bier. “You have a nice beer in Bruges with a fool painted on the bottle”: Met die verwijzing naar Brugse Zot zette hij ‘Fool’ in. Zo’n biertje hadden we eerder die dag dan weer zelf kunnen hebben bij Cat Power: een concert waar mooi en saai door één deur leken te kunnen, en waarbij de stralende zon het even moest afleggen tegen een toepasselijk miezeren.

Een paar jaar geleden schreven we dat Cactus met zijn eigenzinnige programmatie meer ballen toonde dan een bareback-tornooi in een zweterige darkroom. Zo bruin bakten ze het nu niet. Onder een loden zon was je misschien geen getuige van de meest uitdagende affiche in jaren, maar eens te meer van een prikkelende line-up. Kunnen we eigenlijk ook perfect mee leven.