Oscar and the Wolf is klaar voor de eeuwigheid

Echt bewust heeft hij nooit nagedacht over “een nieuwe sound”, vertelt hij. Maar Max Colombie vroeg zich wél af of het geluid van Entity als sjabloon moest aanblijven. Geen makkelijke afweging: het debuut van Oscar and the Wolf haalde immers platina, groeide als een slowburner uit tot absolute publiekslieveling, en deed de grootste zalen en festivalweides vollopen. Bovendien bleek de plaat een blauwdruk voor een hele lichting elektropopartiesten. En ze bracht de groep rond Colombie succes tot in Turkije. Zelfs bij Elton John haalde Oscar and the Wolf een wit voetje.

Maar het was uiteindelijk producer Jeroen De Pessemier (The Subs) die Colombie over de streep trok om zich niét te plooien naar andermans verwachtingen. Met deze nieuwe plaat slaat Oscar and the Wolf daarmee onverschrokken andere paden in. Fans kunnen we geruststellen: de wolfsklemmen worden behendig ontweken.

Alleen het hart van Colombie lijkt in een noodlottige val getrapt. Nog méér dan op Entity wint de weemoed het van de euforie. Zelfs uitbundig klinkende songs als ‘Touch Down’, ‘Chevrolet’ of het hymnische ‘Fever’ en ‘Runaway’ lijken gewurgd te worden door peilloos liefdesverdriet. Wie van verlatingsangst een kunst wil maken, heeft er zo meteen een partner-in-drama bij.

Sensueel in het duister

Never judge a book by its cover, wordt al eens gezegd. Gaat niet op voor Infinity. De hoes spreekt boekdelen: zweet parelt over de ontblote torso van Max Colombie, die je aankijkt met vuurrode ogen in het nachtblauw. Een traan biggelt melodramatisch over zijn wang. Op eenzelfde manier vloeien opwinding, droefenis, wellust en een surrealistische sensatie naadloos over in elkaar.

Want wát een sensueel, hartstochtelijk album is Infinity. De nieuwe Oscar and the Wolf grossiert dan al opnieuw in onvervuld verlangen, de plaat focust zich zowel op de eigen navel als de dansvloer. ‘Fever’ geldt daarbij als een onmiskenbaar hoogtepunt. Want in de laatste rechte lijn van het album wordt het tempo onverhoeds één keer zwaarder opgedreven: ‘Fever’ doet het met de polsslag van house, en met een gitaarlijntje waar je nú al een schril gekrijs in de zaal kan bij denken.

Verlangen wordt dan weer als een eindeloos voorspel gerekt door de intro van ‘Susato’ - een song die behoedzaam op gang trekt. Maar wanneer de beat invalt en Colombie bezweert dat er “no way out” is, word je ingekapseld door een dwingende beat. Iedereen ziet er plots aantrekkelijker uit in het duister, tijdens deze song, zelfs al dreigt de zon stilaan aan de kim te verschijnen.

Zweterig onderonsje

Het jazzy, op kousenvoetjes aantrippelende blazersarrangement ‘Queen’ werd naar verluidt beïnvloed door de vrij obscure, maar wondermooie compositie ‘Wasn’t There a Time’ van Thirteen Moons. Maar ook elders op Infinity voel je dat donzige jazz zijn weg vond naar de songs. Zoals in ‘Last Night’, dat zachtjes gaat dobberen op exotische knekelpercussie en een r&b-vibe.

In ‘Honey’ hoor je dan weer de fluwelen hand van Sade - nooit een slechte referentie - terwijl het moody ‘Pretty Infiniti’ Drake haasje-over met Prince laat spelen. ‘Exotic’ versmelt op zijn beurt lome reggae met elektropop. In het slechtste geval komt een mens dan uit bij Ace of Base, maar deze song nodigt eerder uit tot donkere romantiek en zweterige ententes tussen de lakens. Het langoureuze zuchten tijdens de strofes doet alweer een hoopvol smachten vermoeden: “Don’t you wanna have a little bit of fun”, zingt Colombie, met uitgestrekte hand. In tijden van genderneutraliteit? An offer we can’t refuse.

Songs als ‘The Game’ en ‘On Fire’, die deze zomer nochtans warm onthaald werden op de festivals, ontbreken vreemd genoeg op deze plaat. Tekent wél present: de vooruitgestuurde single ’Breathing’. Geprangd tussen ‘Last Night’ en ‘Chevrolet’ lijkt deze aan ‘Heartbeats’ van The Knife (in de Rex the Dog-remix) schatplichtige song trouwens pas écht helemaal tot zijn recht te komen.

Wordt Infinity het maak-of-kraak-moment voor Oscar and the Wolf? Vast wel. Maar eerlijk: we kunnen niet meteen redenen bedenken waarom fans hun tanden op dit zwoele hoogstandje zouden stukbijten. In het even aanstekelijke als hitsige ‘Runaway’ horen we Max Colombie bovendien aangeven: “I’m ready for infinity”. Goed op weg, Wolfje.

Infinity verschijnt op 29/9 bij PIAS.