Opgetutte songs en liedjes in hun pure

Alicia Keys - ‘Keys’ **

Wanneer de nood het hoogst is, piekt de creativiteit. Alicia Keys biecht evenwel op dat de pandemie een pandoering gaf aan haar scheppingsdrang. En dat hoor je ook aan deze mastodont van een dubbelaar. De songs grossieren in verhalen over leven en lijden met haar echtgenoot Swizz Beatz, maar zelden raakt ze je onder de opperhuid. Dit achtste album laat vijftien songs horen in twee stijlen: in een jazzy pianoversie (‘originals’) en door r&b en hiphopbeats aangedreven (‘unlocked’). Alsof deze gepokte en gemazelde hitlijster allerminst nog benul heeft van wat vandaag scoort in de charts, speelt ze paniekerig zowel haar donkere als montere kant uit in dezelfde songs. Eén constante: beide platen missen de kans om een heuse connectie te maken. Op zijn best klinkt dit experiment wel geinig (de retrosoul van ‘Old Memories’, het machtige ‘Plentiful’), maar op het eind van de dag schiet ze zowel “in hare pure” als opgetut te vaak nét te kort.

Fleet Foxes - ‘A Very Lonely Solstice’ ***

Vorige winter ging New York City op slot, waardoor Robin Pecknold in zijn uppie een livestreamconcert moest spelen in de historische St. Ann & the Holy Trinity Church in Brooklyn. Nu brengt hij die soloset uit als een livealbum van Fleet Foxes, bedoeld voor de winterzonnewende. Die kortste dag - of langste nacht - van het jaar viel nu op 21 december. Maar eerlijk gezegd doet dit kleinood net zo goed dienst als alternatieve soundtrack voor wie de bagger al langs de benen glijdt bij de gedachte aan ‘Jingle Bells’, Mariah Carey of andere feestelijke oprispingen. Pecknold schept een mooie, besloten wereld met zijn stem en gitaar alleen. Enige uitzondering zijn twee gloedvolle nummers met het Resistance Revival Chorus, een koor van vrouwen en non-binaire vocalisten. Hoedje af ook voor Pecknold, die zich solo niet vergrijpt aan gestripte megahits als ‘Mykonos’ en ‘White Winter Hymnal’, maar liever zijn innerlijke Nina Simone oproept (‘In the Morning’).

MEYY - ‘Neon Angel EP’ ***

Het zou volgend jaar wel eens plots snel kunnen gaan voor de Brusselse, in Londen residerende Charlotte Meyntjens (20). Onder het alias MEYY bracht ze de voorbije jaren etherische r&b uit die nu op deze Neon Angel-ep tot volle wasdom komt. Haar sensuele sound vaart in het kielzog van FKA Twigs of flirt met oer-Amerikaanse diva’s zoals Ashanti. MEYY’s stem klonk nog nooit zo voldragen als in het puike ‘Rain’, waar ook de Britse rapper Jelani Blackman opduikt. Internationaal appeal, noemt men dat.