Platen van de week
Opgestoken middelvinger naar de middelmaat: dit zijn de platen van de week
De bekendste weirdo’s van Warp maken radio, dj Shadow voedert nostalgici en tegelijk bieden wij u een majestueuze soundtrack voor november aan.
V/A - WXAXRXP ★★★★☆
Het vermaarde Britse experimentele label Warp trakteert zijn volgelingen op een fraai vormgegeven boxset met daarin radiosessies van zijn bekendste weirdo’s. Op Autechre en Squarepusher na zijn alle freaks aanwezig. Aphex Twin kronkelt, piept en ramt in een sessie voor de BBC-dj John Peel uit 1995 (de periode van het monumentale I Care Because You Do!). Ook Boards of Canada mocht langs bij Peel, in hun succesjaar 1998 nog wel. Daarnaast ontroert Bibio, beukt LFO een lekker end weg en klikt en kraakt Plaid zo succulent als de nineties het voorschreven. Ook de jongelingen doen het met verve: Flying Lotus opteert niet zo heel verrassend voor organische jazz, Mount Kimbie overrompelt met mathematische postrock en de briljante Oneohtrix Point Never werpt voor de legendarische Amerikaanse radiozender KCRW een blik op de toekomst. Check ook het design van de vinylversies, want dat ziet er fenomenaal uit!
A Winged Victory for the Sullen - The Undivided Five ★★★★☆
Leven en dood schemeren doorheen The Undivided Five, uw majestueuze soundtrack voor november. Niet dat de ambient geluidslandschappen van Adam Wiltzie en Dustin O’Halloran ooit druilerig of grauw zijn. Met een feilloos oor voor detail verklanken ze evenwel perfect uw almaar herfstiger wordende gemoed. De muziek is steeds van melancholie doordrongen, maar net zo vaak van tederheid en troost. Beide componisten werden daarbij ongetwijfeld evenredig beïnvloed door het overlijden van boezemvriend Jóhann Jóhannsson als de geboorte van O’Hallorans eerste kind.
Laat u niet van de wijs brengen door de absurde humor in de titelkeuze: ‘Aqualung, Motherfucker’ herbergt zachte weemoed met galant aanzwellende strijkers, ‘Keep it Dark, Deutschland’ is een wondermooie ode aan Berlijn, en ‘Adios, Florida’ heeft niets met latin vibes te zien, wel met treurige strijkers die Górecki in gedachten brengen.
DJ Shadow - Our Pathetic Age ★★★☆☆
De nieuwe DJ Shadow is een aanklacht tegen de middelmaat, zij het een aanklacht van 25 jaar geleden. Josh Davis, de man die in die dagen de elektronische muziekwereld op zijn kop zette met zijn debuut Endtroducing, verruilde na die triomf dan wel de drumcomputers voor software, toch is zijn referentiekader nog steeds dat van de old skool-hiphop. ‘Why Hiphop Sucks in ’96’ heette een van zijn eerste tracks en die verontwaardiging huist ook op Our Pathetic Age. De plaat valt uiteen in twee stukken: eentje vol robuuste, superbe instrumentals die de middelvinger opsteken naar hedendaagse hiphoptrends en eentje vol raptracks die klinken alsof ze uit het jaar 2000 komen. Zeker, de bijdragen van Nas, Pharoahe Monch, Run the Jewels en Pusha T smaken lekker, maar Shadow stut ze met een klankarchitectuur die verrassingen ontbeert. Voer voor nostalgici.
