Op hun vierde plaat klinkt Warpaint optimistischer dan ooit: ‘Het is heel intens als iemand je vertelt dat jouw muziek hun leven heeft gered’

“Als ik reviews of artikels over ons lees, resoneert dat nooit echt bij mij”, zegt Emily Kokal (41), en we kunnen het de zangeres-gitariste niet echt kwalijk nemen. De muziek van Warpaint, het viertal dat Kokal vormt met zangeres-gitariste Theresa Wayman, bassiste Jenny Lee Lindberg en drumster Stella Mozgawa, laat zich moeilijk in woorden vatten. “We worden omschreven als ‘dream pop’ – ik weet niet eens wat dat betekent, het lijkt een verzonnen genre. Maar ik houd van pop. En ik houd van dreamy. ‘Art rock’ wordt ook vaak gezegd, en als onze muziek dan toch in een genre moet worden gegoten, zijn dat woorden waarmee ik geen probleem heb.”

Kokal spreekt ons toe vanuit Londen, de eerste halte van de nieuwe tournee van Warpaint. “Over muziek praten vind ik heel moeilijk, ik weet niet hoe jullie dat doen”, zegt ze nog. Toch zal ze de juiste woorden zoeken om het over Radiate Like This te hebben, hun vierde langspeler, die even op zich liet wachten: voorganger Heads Up dateert alweer van 2016. “Het is onze normale modus operandi om er even over te doen, omdat we zo vaak touren”, legt Kokal uit. “We hebben niet echt een pauze genomen. We hebben gewoon héél lang getourd met Heads Up. En om dan meteen weer de studio in te duiken, dat is niet echt onze stijl.”

Een of ander virus zorgde ook voor vertraging. De fundamenten van Radiate Like This werden nochtans voor de uitbraak van de pandemie al gelegd in Los Angeles en in Rancho de la Luna, de studio die Queens of the Stone Age-frontman Joshua Homme als zijn tweede thuis beschouwt. “De meeste basic tracks, de drums en de bas, hadden we al opgenomen, en we hadden al demo’s van de songs die Theresa en ik hadden geschreven. Stella was zowat klaar in februari 2020", vertelt Kokal. “Ik was toen zwanger, en daarom hadden we op dat moment sowieso een pauze ingelast. Mijn baby was uitgerekend voor 16 maart, en ze is ook op die dag geboren. De dag dat Los Angeles in lockdown ging. Voor mij was dat oké: het schudde mijn wereld niet zo door elkaar, omdat ik sowieso tijd nodig had voor de baby. Maar toen ze twee maanden werd, dacht ik: oké, ik moet verder werken aan deze plaat.”

Makkelijk was dat niet. Mozgawa zat vast in haar geboorteland Australië, Wayman in L.A., Lindberg was verhuisd naar Utah, terwijl Kokal naar Oregon was getrokken. Iedereen werkte zijn eigen partijen thuis af. “Dat was helemaal anders dan ik gewend was. Maar het was fijn om thuis te zijn, thuis te werken, om een moeder te kunnen zijn en de songs af te werken zoals ik eraan begonnen was: op mijn eentje.”

Logistieke nachtmerrie

Radiate Like This klinkt gelaagder, verfijnder dan de eerste albums van Warpaint. Zeker hun debuut-ep, Exquisite Corpse (2008) en hun eerste album The Fool (2010) staan bol van lang uitgesponnen songs die werden geboetseerd in eindeloze jamsessies. “Ten tijde van Exquisite Corpse hadden we de luxe dat we jong waren, dat we samenwoonden en dat we elke dag met z’n vieren konden spelen. Dat is geen efficiënte manier om te schrijven, maar het werkte voor ons, omdat we altijd samen waren. We could play all day, every day”, herinnert Kokal zich. “De songs op Exquisite Corpse hadden we al vier jaar gespeeld – het waren de enige songs die we hadden.” (lacht)

Maar de nieuwe manier van werken heeft ook haar voordelen. “Ik ben een controlefreak. Het was leuk om de songs in mijn eigen computer te steken en eraan te kunnen blijven sleutelen”, zegt Kokal. “Al was het natuurlijk fijner geweest als we dat met z’n vieren in één kamer konden doen.” Nu de vier leden weer samen op een podium staan, beseft Kokal eens te meer hoe belangrijk dat voor hen is. “Veel mensen zullen het met me eens zijn als ik zeg: er is zo’n ding dat ‘vibe’ heet, en het ontstaat door samen met elkaar in één ruimte te zijn. En het is onvervangbaar. (lacht) We hebben het allemáál nodig. Dat is waarom we naar liveconcerten gaan. Dat we nu weer samen zijn, is zo belangrijk.”

Kokal, Wayman en Lindberg richtten de band op in 2004, toen ze 19 jaar oud waren. Vijf jaar en een rist drummers later maakte Mozgawa het plaatje compleet. De pandemie markeerde de langste break die Warpaint sindsdien van elkaar heeft genomen. “Stella heeft nu pas mijn dochter ontmoet. En ze is al twee!” Maakt de afstand tussen de verschillende leden het moeilijker om in een band te zitten? Of moeten ze net aan elkaar kunnen ontsnappen, na achttien jaar samen? “Het was niet omdat we van elkaar weg wilden, want als we niet bij elkaar zijn, is het een logistieke nachtmerrie. Dan moet je vluchten boeken en slaapplaatsen zoeken als je wilt repeteren”, stelt Kokal. “En group texting is the worst! Een groepsgesprek is niet waar Warpaint hoort te bestaan, of waar we beslissingen kunnen nemen.

“Maar op een bepaald moment moet je je eigen leven leiden, op een zinnige manier. Na zo lang samen in een band te zitten, denk ik dat we er wel mee om kunnen. Je moet doen wat de band in leven houdt, en ik weet niet of het zou helpen als we nog allemaal samen in dezelfde stad zouden wonen. Misschien zou dat wel tot een break-up leiden. We hebben allemaal ons eigen leven, ons eigen narratief.”

Superheldin

Op Radiate Like This klinkt dat narratief opvallend positief, zeker wie de donkere, moody songs uit hun vroege jaren gewoon is. Er is de romantische en geinige slotsong ‘Send Nudes’ (“Theresa is die song beginnen schrijven toen ze met haar familie was gaan kamperen. Ze aten noodles, denk ik. Vandaar: ‘Have a cup of noodles with me baby / Send a couple nudes baby’”) en het prachtige ‘Hips’. “Lifting me up / Light of my life”, zingt Kokal, en “She’s a little messiah / Jewel in the crown / Walking on water”. Haar pasgeboren dochter was de inspiratie. “Mijn dochter was nog een baby toen ik ‘Hips’ begon te schrijven, en ik vroeg me af waar we naartoe gaan als mensheid. En dan dacht ik aan een jonge superheldin, bijna zoals in een strip, die nogal wat werk gaat hebben om alle rommel van de mensheid op te kuisen en zich doorheen de toekomst te navigeren.

“Ik was zwanger toen ik deze plaat schreef: ik voelde mij zachter, zachtaardiger. Als je zwanger bent, kun je niet van jezelf weglopen. Zwanger zijn houdt je met je voeten op de grond. Dat leidde tot een heel nieuwe manier van songschrijven voor mij. Theresa en ik schrijven elk ongeveer de helft, en zij voelde dat ook. Dat is vaak het geval bij ons: we zijn beste vrienden sinds we 11 jaar oud waren. We zijn samen opgegroeid, en we blijven op dezelfde manier evolueren, heb ik de indruk.”

Het leidde tot wat wij durven omschrijven als het meest optimistische hoofdstuk op het cv van Warpaint – een statement waar Kokal zich, na even nadenken, bij aansluit. “Toen we jonger waren, schreven we songs als een vorm van catharsis, om bepaalde emoties een plaats te geven. Maar als je kijkt naar het doemdenken in de media, al die duisternis, dan is het bijna een daad van rebellie om ruimte te maken voor positiviteit. Het wordt bijna een noodzakelijkheid. Want er ís zo veel schoonheid in deze wereld, en toch zijn we zo vaak gefocust op al het negatieve.”

Qua vrolijke verhalen kunnen Kokal en haar bandmaats met de regelmaat van de klok inspiratie halen bij hun trouwe schare aan fans. Warpaint zal waarschijnlijk nooit het Sportpaleis uitverkopen of Rock Werchter afsluiten, maar songs als ‘Elephants’, ‘Bees’, ‘Love Is to Die’ of ‘New Song’ zijn wel uitgegroeid tot relikwieën voor wie Warpaint een warm hart toedraagt. “They’re the best. Het is altijd leuk om te zien hoe mensen zich verbinden met je muziek, hoe je muziek de soundtrack van hun leven wordt. Er zijn mensen die verliefd zijn geworden tijdens onze shows, die getrouwd zijn en samen kinderen hebben gekregen.

“Soms horen we verhalen van fans die zich alleen en misbegrepen voelden, maar die zich wel konden identificeren met deze muziek. Dat is heel intens, als iemand je komt vertellen dat je muziek hun leven heeft gered. Want we maken gewoon muziek: we denken er niet aan wat het betekent voor mensen. Maar om te horen dat het zo diep binnenkomt, ik kan dat wel begrijpen. Want ik heb dat ook muziek. En dat vind ik veel waardevoller dan te proberen om het breedst mogelijke publiek te behagen.

“Ik ben er sowieso niet goed in om mezelf te verkopen, en Warpaint ook niet. We zijn niet echt consistent in de manier waarop we ons kleden of hoe we eruitzien. We komen niet vaak overeen als het over esthetiek gaat, dus we houden ons gewoon bezig met de muziek. Misschien houdt dat ons tegen om een stap te zetten naar een groter speelveld. Misschien zou het helpen als we vaker goede foto’s van ons lieten nemen. Maar dat voelt niet natuurlijk aan. So we just kinda do what we do. En we voelen ons prima bij hoe de dingen nu zijn.”

Radiate Like This is verschenen bij Virgin. Warpaint concerteert op 26 mei in de AB, Brussel.