Ook dit jaar loopt de muziek op North Sea Jazz dwars door alle generaties heen

Het is zaterdagmiddag druk bij het optreden van de Engelse tenorsaxofonist Nubya Garcia in de Darlingzaal, bij de entree van het Ahoycomplex aan het Rotterdamse Zuidplein. De 43ste editie van het North Sea Jazz Festival is in volle gang. In totaal zullen drie dagen lang ruim 70.000 bezoekers zich tegoed doen aan een jazz, soul, salsa, bluesafrobeat, disco en geïmproviseerde muziek. Veteranen (Pharoah Sanders, Willie Colon en Han Bennink) staan geprogrammeerd naast de grote namen van nu (Gregory Porter, Snarky Puppy en Anderson .Paak).

Je kunt op North Sea Jazz ook dit jaar weer drie dagen rondlopen zonder ook maar een saxofoonsolo te horen, terwijl de liefhebbers van avant-garde en free-jazz zonder moeite met een grote boog om de Nilezaal kunnen lopen, waar de grote pop- en discoshows zijn met Nile Rodgers’ Chic en Earth, Wind & Fire.

Het is ook dit jaar weer het leukste om overal rond te kijken en tussen de honderden artiesten die optreden zomaar een nieuwe ontdekking te doen.

Nubya Garcia (25) is zo’n ontdekking. Ze wordt al een jaartje beschouwd als een van de belangrijkste muzikanten uit de frisse nieuwe jazzscene die in Londen is ontstaan rond tenorsaxofonist Shabaka Hutchings. Hij zal later op de avond nog optreden met zijn band, Sons of Kemet, als afsluiter van een programmadag die in de Darling is gewijd is aan ‘The New British Jazz Invasion’, zoals de organisatie het noemt.

Vriendenclub

Garcia speelt in de klassieke kwartetbezetting (sax, piano, bas en drums) met onder anderen Joe Armon-Jones op piano. Die hebben we een uurtje eerder nog in het, ook al, overrompelende Ezra Collective aan het werk gehoord. Want, dat is het leuke van die nieuw Londense scene: iedereen speelt samen, het is één grote vriendenclub waarin iedereen elkaar iets gunt.

Ze spelen het liefst alles door elkaar: traditionele hardbop, reggae en afrobeat. Als het maar enerverend klinkt. En dat gebeurt bij Garcia. Als ze na een zinderende solo haar eigen stuk 'Fly Free' beëindigt, moet ze even op adem komen. Ze heeft zich echt een minuutje verloren in haar spel en heeft de volle zaal moeiteloos meegekregen.

Gregory Porter

Dat lukt ook Gregory Porter die samen met het Metropole Orkest het repertoire van Nat King Cole ten gehore brengt in de grote Maaszaal. De organisatie heeft voor de zekerheid de gordijnen bij de bovenste ring dichtgelaten, om lege plekken te maskeren. Maar Porter trekt zo veel mensen, dat de gordijnen weg kunnen. Muisstil luistert het publiek niet alleen naar de machtige stem van Porter, maar ook naar de subtiele, uiterst verfijnde arrangementen die Vince Mendoza een liedje als Mona Lisa heeft meegegeven.

Porter is met dit orkest en repertoire al eerder in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam te zien geweest, maar juist in deze veel grotere zaal komt de grootsheid en de rijkdom van de muziek nog beter tot zijn recht.

Maar wat heeft de nieuwe lichting soul- en hiphopmuzikanten een moeite met de Maaszaal, zeg maar het aloude Ahoy. Goed, Leon Bridges heeft de pech dat zijn optreden halverwege moet concurreren met dat van gitarist Nile Rodgers, die met zijn Chic zijn beproefde kunstjes komt vertonen. Tegen de luidkeels, in een steeds vollere Nile-zaal, meegebrulde medley van "all my number one-hits": 'Le Freak', 'Good Times', 'Get Lucky' en 'We Are Family' kunnen de breekbare soulliedjes van Bridges zaterdag niet op.

Ook muzikale alleskunner Anderson .Paak heeft het een paar uur later moeilijk in de Maas. Het geluid (elektronische beats in gevecht met live drums) laat even te wensen over. Maar .Paak wint het uiteindelijk door zijn tomeloze enthousiasme en als halverwege rapper en zanger CeeLo Green te hulp schiet voor een fijne vertolking van zijn hit 'Crazy', valt alles toch op zijn plek.

Er zijn weinig artiesten die hiphop, funk en soul zo makkelijk in elkaar kunnen laten overvloeien als Anderson .Paak, aan wie een festival als North Sea Jazz nog jaren plezier kan beleven.

Veteranen

Wie weet wordt hij ook nog eens zo’n oude, getrouwe veteraan die bijna jaarlijks mag terugkeren en krijgt hij eenzelfde staande ovatie als tenorsaxofonist Pharoah Sanders, zaterdagavond in de Hudson. Sanders (77), een van de laatste nog levende muzikanten uit het groepje dat in de late jaren 60 met John Coltrane de spirtituele jazz vormgaf, is de laatste jaren regelmatig in onze contreien te zien geweest. Maar wat word je iedere keer weer vrolijk van zijn machtige toon, zijn speelse wendingen en zijn voorzichtige danspasjes.

Het mooie van North Sea Jazz is ook dit jaar dat de muziek door alle generaties heen loopt. Niet alleen op de podia, ook in de zaal. Vrijdag staat het vlak voor het podium vol met behoorlijk grijze dames en heren in afwachting van de legendarische The O’Jays. Logisch, het soultrio had vijfenveertig jaar geleden zijn grootste hits en was nooit eerder in Nederland te zien.

Geen betere plek voor hun Nederlandse debuut dan op North Sea, blijkt al snel. Oudere echtparen wiegen naast jonge hipsters op de fijne grooves en laten zich meevoeren door de nog altijd intense zang van Eddie Levert. Nummers als 'Back Stabbers', 'Love Train'en 'I Love Music' worden tijdloos vertolkt. De zang is sterk en de begeleiding komt van een forse band die het klassieke orkestrale jarenzeventiggeluid moeiteloos evenaart.