Ooit zwoele ijsprinses Lana Del Rey laat meer dan ooit iets van zichzelf zien op nieuwe plaat

Met enige voorsprong blijft Lana Del Rey een van de meest enigmatische, ongrijpbare artiesten. Ook al beweert ze zelf een duidelijk kruimelspoor achter te laten in haar songs. Licht haar negende langspeler alweer een royale tip van de sluier?

De nieuwe studioplaat van Lana Del Rey begint met een valse noot. Terwijl een koortje van achtergrondzangeressen het refrein in ‘The Grants’ onder de knie probeert te krijgen, struikelen ze over de woorden. “I’m gonna take mine with you with me”, klinkt het, in plaats van ‘mine of you with me’. Ze worden gestopt, gecorrigeerd en de song wordt andermaal ingezet. De volgende twee rondes blijft die lapsus hen parten spelen.

Een andere artiest had zo’n uitschuiver makkelijk uit de opnames weggeknipt. Waarom Lana Del Rey dan niet? Die faux pas lijkt naadloos te passen binnen de “ode aan imperfectie”, zoals ze de nieuwe plaat opvat. Haar songs zijn een weerspiegeling van hoe ze de wereld en het leven op dit ogenblik ziet. En wat het is het leven uiteindelijk méér dan een aaneenschakeling van onvolmaakte situaties, knullige keuzes en warrige gedachten?

Vergetelheid

De onmogelijke lange albumtitel verwijst naar de historische Jergins-tunnel aan Oceans Boulevard in Long Beach, Californië. Een voetgangerstunnel die in de vergetelheid raakte toen die na veertig jaar dienst voor het publiek werd gesloten. Del Rey wordt straks ook veertig, en dringt er bij de luisteraars op aan om haar na haar dood niet op eenzelfde manier te vergeten. Die kans zit er niet meteen in: Lana Del Rey groeide sinds de release van ‘Video Games’ in 2011 zowat uit tot een patroonheilige van popprinsesjes. Een hele generatie smachtende starletjes zette ze op het lichtend pad.

Ongeveer elke song van haar blijkt ook nu nog spontaan een virale hit te worden. En andere grote sterren laten geen moment onbenut om hun favoriete ‘crazy diamond’ te roemen. Courtney Love betitelde hen beiden ooit als “the queen of rage and queen of anguish”: twee royale fuck-ups. Billie Eilish bekende vorige maand nog dat Del Rey de schermachtergrond sierde op haar eerste mobieltje. En op de laatste langspeler van Taylor Swift werd slechts één muzikale gast uitgenodigd: u kan wel raden wie. Ook Florence Welch bewondert de stilistische aanpak van Lana Del Rey hevig, net als Kylie Minogue of Sia: die mix van orkestrale grandeur, oude Hollywood-chic en eigentijdse knipogen naar hiphop of r&b is tot op vandaag een winning team.

Zelfspot

Als het aan de zangeres zelf ligt, zullen haar classic rockidolen van Eagles dat onfortuinlijk lot van de anonimiteit evenmin beschoren raken. In de titelsong verwijst ze naar hun megahit ‘Hotel California’. Eerder deed ze ook al aan namedropping van die band in ‘God Knows I Tried’ (2015) en ‘The Next Best American Record’ (2019). Minder liefde legt ze voor zichzelf aan de dag in datzelfde nummer. “Fuck me to death, love me until I love myself”, smeekt ze. En verder gelooft de zangeres: “I can’t help but feel somewhat like my body marred my soul.” Haar lichaam zou haar ziel hebben ontsierd, besmeurd en beschadigd.

In het fantastische, epische nummer ‘A&W’ sneert ze ook volop naar zichzelf: “This is the experience of being an American whore”, klinkt het herhaaldelijk, en met enig gevoel voor zelfspot stelt ze: “Did you know a singer can still be lookin’ like a side piece at thirty-three?” Een side piece is slang voor minnares, die er vooral mag zijn om haar looks en bedprestaties. Op vroegere albums voelde ze zich net zo goed vaker minnares dan bemind. Het Lana-lexicon blijft ook nu bevolkt door onmogelijke liefdes, hufters van vriendjes en een gebrek aan zelfwaarde. Met die explosieve melange kwam ze in het verleden al eens in nauwe schoentjes te staan: Del Rey werd zelfs verweten huiselijk geweld en zelfdoding te verheerlijken.

Dagboekbenadering

Haar nieuwste album is pas vrijdag te beluisteren, maar als je mag afgaan op de eerste drie vooruitgestuurde singles vertelt Del Rey op Ocean Blvd over de gewichtige levensvragen waarmee ze vandaag worstelt. Ze mijmert ook over familie en toekomst. De songs lijken elkaar daarbij te bestuiven: de lyrics verwijzen al eens onderling naar elkaar, of grijpen terug naar eerdere gedachten en gevoelens.

Met die dagboekbenadering geeft ze je het gevoel met een been in haar dagelijks leven te staan. Het is ongetwijfeld een tegenreactie op het ongrijpbare imago dat ze jarenlang willens nillens torst. In het verleden werd ze meestal als zwoele ijsprinses weggezet. Niet onterecht misschien. Steevast poseerde ze met een pruillipje, liet ze zich voorstaan op hijgerige zang en een liefde voor retro én controverse bij moraalridders. Daar is ze vandaag nog steeds niet vies van. Met één arm omhoog, het bloesje losgeknoopt en een borst zichtbaar poseerde Del Rey onlangs. In 2012 poseerde ze ook al eens naakt op de cover van het magazine GQ. Toen werd ze vrouw van het jaar genoemd na een woelig succesjaar.

In het begin werd de zangeres namelijk een gebrek aan authenticiteit aangewreven. De invloedrijke muzieksite Pitchfork noemde haar debuut zelfs “het equivalent van een geveinsd orgasme”. Wat haar waarachtigheid niet ten goede kwam, was dat de Amerikaanse zangeres tevergeefs een muziekcarrière had proberen te lanceren onder diverse artiestennamen. Op deze plaat verwijst ze met ‘The Grants’ wél naar haar echte familienaam: Elizabeth Woolridge Grant heet de zangeres sinds haar geboorte. Del Rey zegt vandaag dat haar werkrelatie met coproducer en ex-vriendje Mike Hermosa ervoor zorgde dat een open boek zijn geen bezwaar vormde. Vandaar ook de naar voren geschoven naaktfoto: “Het idee erachter is dat ik, in plaats van ‘exposed’ te worden, iets over mezelf kan onthullen waarvan ik denk dat het mooi is.”

Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd verschijnt 24/3 bij Universal.