‘Ons dna’: ernst is één ding, maar het oog wil ook wat natuurlijk

“De enige natuurwet die geldt in elk universum? Alles eindigt altijd in grote kutheid.” Telkens wanneer Frances Lefebure dartel door het beeld danste in Ons DNA, moesten we onwillekeurig terugdenken aan die cynische verzuchting van haar personage An uit F*** You Very, Very Much. Het valt te betwijfelen of haar cohost Lieven Scheire daar empirisch bewijs voor kan aandragen. Of dat überhaupt wil doen. Scheire zet zich onverminderd in als missionaris van de wetenschap, die er zijn levenswerk van maakt om droge weetjes en duffe wetmatigheden met troetelzachte dwang in je hersens te trechteren.

In Scheire en de schepping deed hij dat vaak met even idiote als intrigerende wetenswaardigheden. Bij de commerciële omroep wordt Lefebure mee in de strijd gegooid als beeldvullend tegenwicht voor alle geleerdheid en genetica. Ernst is immers één ding, maar het oog wil ook wat natuurlijk: wetenschappelijk inzicht is duidelijk voortschrijdend. Grootogig mag Lefebure dan ook voortdurend kijken naar deze Chriet Titulaer van de nieuwe eeuw, terwijl die stellingnames en weetjes in de rondte slingert.

DNA is het receptenboek van ons lichaam, gaf hij de wereld mee. En ook: we delen de helft van onze genen met de banaan. Dat de kans groot is dat wij ooit nog een levende mammoet kunnen zien, bleek ook een van de aannames. Wat een genoeglijk vooruitzicht! Zonder spatje ironie: stiekem werden we erg vrolijk omdat de spruitjesgeur van schooltelevisie steeds uitbleef, net als de beverige beelden, nasale voordracht en suffe onderwerpen op sjofele videobanden. Hoe vaak werden we als klierende puber niet de gang opgestuurd? Schooltelevisie voor schelmen en schavuiten... Er zit dankzij Scheire en Lefebure zowaar een te vermarkten concept in.

Alleen: mocht de lat niet soms íéts hoger liggen? Omdat een prijzig marktonderzoek allicht uitwees dat een vast kluitje BV’s het onveranderlijk goed doet op het scherm, werd Dina Tersago van de boerderij geplukt om op de Sinksenfoor te bewijzen dat bewegingsziekte in haar DNA verweven zit. “Amai, ik ben mottig”, hevelde ze ei zo na haar evenwichtsorgaantje over naar een braakteiltje buiten beeld. Ongeboeid schouderophalen bleek dan weer in ons eigen erfelijke materiaal te zitten.

Scheire toog ook naar IJsland om de toekomst voor klonen bewierookt te zien, waarbij wel héél terloops passeerde hoe geweldig het vooruitzicht is op een kloon van overleden kroost of geliefde. De interviewee – zelf eigenares van een gekloonde viervoeter – stelde dat perspectief zonder tegenspraak gelijk is aan de inburgering van het homohuwelijk. Nou moe! Lefebure bekommerde zich dan weer wat voorspelbaar om alle human interest. Samen met een besnorde brouwer, die als kind geadopteerd werd, ging ze op zoek naar diens roots. Daarbij kwam ook heel wat getoonzette en ingezoomde ontroering aan te pas. Maar kom: Ons DNA eindigde alleszins niet in grote kutheid. Kunnen we ook iets mee.

Ons DNA, elke donderdag om 20.35 uur op VTM.