Oathbreaker voorbij het breekpunt: "Het is mooi geweest. En ondraaglijk"

“Er zijn nachten geweest dat je me van de vloer moest schrapen,” vertelt Caro Tanghe. De frontvrouw van Oathbreaker lacht even, terwijl ze die woorden proeft. Maar ze méént het wel. Het succes van hun laatste plaat Rheia (2016) bracht de Belgische groep uit de Church of Ra-familie in een stroomversnelling. Een turbulent wildwater dat hen de wereld rond stuurde, maar de groep ook intern tegen de rotsen deed slaan.

Niet zo verwonderlijk: op Rheia peilde ze dieper dan ooit in eigen ziel. De meeste songs gingen terug naar jeugdherinneringen of mislukte relaties, en hielden vrij meedogenloos een spiegel voor. “Er waren avonden waarop ik élk woord intens voelde,” zegt ze. “En andere avonden waarop ik mezelf een robot waande, omdat de routine van het touren het van gevoel overnam. Ik wisselde pijn af met schaamte. Pijn op de avonden dat elke song er stevig in hakte. Schaamte wanneer ik op routine dreef om mezelf die pijn te besparen, maar het gevoel kreeg dat ik het publiek aan het bedriegen was.”

Interne strubbelingen

Dat Oathbreaker zichzelf voor onbepaalde tijd opheft na hun volgende concert in de AB, was al langer een publiek geheim. In juli voelde je de bui al hangen. De metalband - al doet die naam hun eigenzinnige blend van genres oneer aan - gaf te kennen dat er interne strubbelingen waren. “Misschien komt er nog een nieuwe plaat, misschien niet”, bekende Tanghe toen.

Het hoefde kennelijk niet meer voor haar. “Een bitter gevoel hou ik niet over aan het laatste anderhalf jaar,” vertelt ze ons vandaag. “Maar het was vaak ondraaglijk intensief. De relatiebreuk tussen mij en Gilles (Demolder, gitarist, GVA) was één van de aanleidingen. Maar wat ook meespeelde, was het gevoel dat we ons kapot tourden. Twee maanden in Amerika, dan weer twee maanden in Europa, tussendoor ook nog Rusland… En dan waren er nog de losse shows, en festivals als Øya en Roskilde. Opwindend natuurlijk. Maar het kroop ook in onze kleren. We zaten niet zozeer op ons tandvlees, maar wel te dicht op elkaars lip. Ik wil zelfs niet wéten hoeveel kilometers we gemaald hebben, met acht man in een krappe Sprinter (lacht).”

Geen bindmiddel

Met elke nieuwe plaat groeide hun publiek aan, maar na tien jaar bleek het langverwachte succes geen bindmiddel. “In februari zijn Gilles en ik uit elkaar gegaan. Maar we bleven optreden. Ik voelde me dan ook voortdurend verscheurd tussen wat ik mijn plicht achtte, en wat ik emotioneel wilde. Gilles wou alles - de groep, de tour - opblazen, maar ik heb hem kunnen overtuigen om toch door te zetten. Was dat een goede beslissing? Ik weet het nog steeds niet. Er zijn effectief momenten geweest dat ik op het podium stond, en alleen maar kon denken: haal me hier weer van af, alsjebliéft. Rheia was ook zo’n persoonlijke plaat: alle songs werden akoestisch geschreven door Gilles en mij in onze woonkamer. Dat proces was zo intiem, zo emotioneel. En dan moet je die songs elke avond herhalen, terwijl je ex op een meter van je staat. Dat is… ondraaglijk. Minstens een jaar afstand nemen van elkaar vonden we daarom noodzakelijk: het is mooi geweest. Daarna kunnen we hopelijk terug creatief zijn, en het vuur terug oppoken.”

Iedereen in Oathbreaker houdt gelukkig ook andere ijzers in het vuur. “Gilles, Wim en Levi spelen in Wiegedood en gaan volgende jaar een plaat uitbrengen. Lennart en Levi spelen in Amenra, dat ook een druk tourschema staat te wachten. Wat ik ga doen? Dat weet ik nog niet zo goed. Ik hou me bezig met een elektronisch project - helemaal anders dan Oathbreaker - maar dat staat in zijn kinderschoenen: voor hetzelfde geld wordt het niets. Ik wil ook vooral reizen volgend jaar: de East Coast verkennen. En nu hoef ik niet alle verjaardagen en huwelijken van vrienden te missen. De voorbije jaren zijn we zo vaak onderweg geweest dat we buiten het leven stonden.”

Oathbreaker speelt 20/12 in de Ancienne Belgique, Brussel.