‘O lief alleendier, daar zit je dan, in een huis dat zich donker houdt’: het kerstgedicht van Marieke Lucas Rijneveld

Marieke Lucas Rijneveld schrijft.

O lief alleendier, daar zit je dan,

in een huis dat zich donker houdt,

op de achtergrond wat gemis, wat oorlog,

terwijl je twee truien over elkaar heen draagt,

niet alleen om zuiniger, maar ook voor alsof,

alsof er een geliefde zich tegen je aan drukt,

die je geen goud, mirre of wierook belooft,

maar gewoon iemand die de kou verdrijft,

en je hebt geen zin in Home Alone, in kalkoen,

alles smaakt naar een-beetje-beter-je-best-doen,

terwijl je verlangt naar het uitsnuiten,

van zowel de adventskaars als dit gezelligheidsliedje,

naar een dag zoals alle andere dagen,

in een huis zoals alle andere huizen,

op de achtergrond wat verdriet, wat klimaat.

O lief alleendier, daar zit je dan,

op de bank die je onwennig draagt,

waar je alleen vertoeft als je bezoek krijgt,

en nu wacht je, je wacht het wachten uit,

te midden van al het feestgeweld,

natuurlijk houd je van Christus,

natuurlijk houd je van musketkransjes,

dus je probeert het, je maakt je borst bol

en zegt tegen jezelf: peertjes uit de

lampen verholen, kerstfeest gestolen.

Het helpt even, soms is er maar één lichtje

nodig om het donker, om te vermijden

dat je geen hand voor ogen. En je weet:

ergens wordt een kindje geboren,

ergens gaat iemand vroeg naar bed,

ergens is iemand nog aan het werk,

ergens zit iemand op de bank,

we kunnen eenzamen zijn met roedelverlangen,

die uitkijken naar de ster in het Oosten,

naar de dag van morgen, als alles weer gewoon,

op de achtergrond wat heimwee, wat zorgen.