‘Nu ik bij een groter label zit, heb ik al vaak gedacht: dit kan ik toch zo niet uitbrengen?’

Billy Nomates is 30, maar kwam pas vorig jaar voor het eerst piepen met een bejubelde, titelloze debuutplaat. Haar twintiger jaren bracht Nomates – echte naam Tor Maries – door in onsuccesvolle groepjes, maar toen ze Sleaford Mods aan het werk zag, gooide ze het roer om: ‘Wat zij met twee kunnen, kan ik ook alleen’, nam ze zich voor. Minder dan een jaar na haar debuut heeft ze nu een nieuwe ep klaar, het vijf songs tellende Emergency Telephone.

Ook al staat Billy Nomates voorlopig enkel in de virtuele schijnwerpers, aanbidders verzamelde ze al genoeg. De vrouw van Sleaford Mods-zanger Jason Williamson nam haar onder haar vleugels als manager, de Mods zelf lieten haar meezingen op single ‘Mork n Mindy’, en Iggy Pop vroeg haar om een uur muziek samen te stellen voor zijn kerstshow op BBC Radio 6.

We krijgen Nomates aan de Zoom vanop Isle of Wight, waar ze momenteel woont met haar vader. Ze zit op bed als ze in beeld verschijnt, een laptop op haar schoot, haar garderobe aan een rek op de achtergrond, een gitaar en bas binnen handbereik.

Hoe gaat het met je?

Billy Nomates: “Ik heb mijn vaccin gehad, en mijn vader ook. Hij wilde eerst niet, maar ik heb hem meegesleurd. Voor het overige leef ik van dag tot dag. Ik heb het geluk dat ik me kan bezighouden met mijn muziek, maar net als iedereen begin ik een beetje op mijn tandvlees te zitten. Elke dag dezelfde vier muren, dat is mentaal uitputtend.”

Hebben we je nieuwe ep dan te danken aan de pandemie?

Nomates: “I guess so. Zonder de crisis zou ik volop hebben opgetreden, en had ik ’m wellicht niet gemaakt.”

Je beleefde je doorbraak in het vreemdste der jaren.

Nomates (knikt): “Mijn hele leven heb ik in onbetekenende groepjes gespeeld, en het is geweldig om nu eindelijk gehoord te worden met mijn eigen muziek, onder mijn voorwaarden bovendien. Ik ben enorm dankbaar voor wat me nu overkomt, maar het is allemaal zo ontastbaar. Je kunt het niet vasthouden, niet zien, niet ervaren. Het enige wat ik kan doen, is erover lezen. Na een jaar ben ik dat wel gewoon hoor, maar het blijft deprimerend.” (lacht)

Heb je net als zovele anderen nieuwe hobby’s gevonden?

Nomates: “Nee, ik ben een volkomen disfunctioneel mens. Ik heb niks gebreid, niks gebakken… Ik ga elke dag wandelen en maak muziek, en daar houdt het op.”

Voor je nieuwe ep heb je opnieuw samengewerkt met producer Geoff Barrow van Portishead, op papier geen voor de hand liggende keuze. Hoe ben je bij hem terechtgekomen?

Nomates: “Via mijn manager Claire. Ik begrijp dat veel mensen het een vreemde combinatie vinden, maar misschien is dat net de reden waarom het zo goed werkt. Geoff stimuleert me om mijn zin te blijven doen, en om ervoor te zorgen dat 80 procent van mijn muziek klaar is voor ik naar zijn studio ga.”

Ik heb hem op YouTube eens uitgebreid horen vertellen over zijn indrukwekkende synthesizercollectie. Is die van jou even groot?

Nomates (lacht): “Wacht, ik geef je een rondleiding in mijn studio. Ik heb mijn laptop, een heel eenvoudige interface (steekt het instapmodel van Focusrite in de lucht), een gitaar, bas, piano en een mini-Korg. Very, very basic. Onvoorstelbaar wat je met die beperkte middelen allemaal kunt. Ik vind het verbazingwekkend dat award-winning producers met grote budgetten en fancy studio’s nu geïnteresseerd zijn in mij en mijn Korgje.”

YouTube staat vol met filmpjes over hoe je de sound van de ene of de andere kunt nabootsen. Waarom willen veel mensen klinken als iemand anders?

Nomates: “In het beste geval is dat iets wat hoort bij jong zijn, uiteraard wil je dan klinken als je favoriete groep. Maar hoe ouder ik word, hoe vaker ik de radio uitzet. Om de simpele reden dat ik door niets of niemand beïnvloed wil worden. Ik weet niet of ik het Geoff al heb verteld, maar ik heb nog nooit naar Portishead geluisterd. Ik ken de hits, maar that’s it.

“Bij sommige van de groepjes waarin ik heb gezeten, dachten we dat we unieke ideeën hadden, dat we iets volstrekt nieuws aan het doen waren. Maar uiteindelijk klonken we toch weer als dertien in een dozijn. Dan had het niets meer met mij te maken, en was de ziel er compleet uit. Dat is waar ik heel nauwlettend op toekijk: dat wat ik doe een ziel heeft. En dat er foute noten in zitten. Het is best moeilijk om aan de verleiding te weerstaan om alles op te schonen of perfect te willen maken. Zeker nu ik bij een groter label zit, heb ik al vaak gedacht: dit kan ik toch zo niet uitbrengen? Maar dan bedenk ik me weer dat iemand het net vanwege die ene imperfectie misschien helemaal het einde vindt. Als ik voor mezelf spreek: I love records like that.”

Zong je in die oude groepjes van je?

Nomates: “Af en toe. En ik speelde gitaar en nog wat andere instrumenten. Het was compleet andere muziek dan Billy Nomates. Ik kan het nog het best omschrijven als math folk. En ja, dat was zo verschrikkelijk als het klinkt.” (lacht)

In je eentje muziek maken is één ding, in je eentje touren nog iets helemaal anders. Ik kan me voorstellen dat het erg eenzaam is.

Nomates: “Door covid heb ik nog niet echt getourd, maar voordien heb ik al een jaartje in mijn eentje gespeeld, en eerlijk gezegd beviel dat me ten zeerste. Je speelt en gaat naar huis, trekt je pyjamabroek aan, maakt wat toast… Hoe je het ook draait of keert: dat is de realiteit. Ik kan alles doen hoe ik het wil doen, het ervaren hoe ik het wil ervaren, er achteraf over nadenken zoals ik erover wil nadenken. Ik kan het alleen maar aanbevelen.” (lacht)

Iggy Pop heeft je gevraagd om mee te werken aan zijn kerstshow op BBC Radio 6. Hoe is dat zo gekomen?

Nomates: “Op een dag belde de producer van zijn programma me: ‘Iggy zou graag hebben dat je een show in elkaar steekt.’ Waarop ik: ‘Wie denkt die Iggy Pop wel dat hij is?’ (lacht hard) Nee, euh, wat wil je dat ik zeg? He’s fucking Iggy Pop! Wat een zanger, wat een tekstschrijver, wat een performer! Én wat een durver: hij doet gewoon keihard zijn zin. Als hij een popplaat wil uitbrengen, dan doet hij dat. En nog een steengoeie ook!

“Ik wist al wel dat hij me kende, want sinds vorige zomer draait hij me geregeld in zijn programma. Ik ben ontzettend blij dat iemand als hij snapt wat ik met mijn muziek bedoel.”

Je hebt onlangs ook een playlist samengesteld voor kledingmerk Fred Perry. Je keuze was zeer uiteenlopend, verrassend en… oud! Eddie & the Hot Rods, Fleetwood Mac, American Music Club, The Waterboys…

Nomates: “Dat laatste komt doordat ik niet meer naar de radio luister. En voor het overige: het is een cliché, maar muziek raakt me of raakt me niet. Ik denk niet in genres en vraag me niet af of iets cool genoeg is, ik ben geen snob. Van Sleaford Mods over Iggy Pop tot John Denver. Justin Bieber heeft een plaat gemaakt die ik erg goed vind. En nog een bekentenis: ik ben dol op David Gray. Heel goeie zanger!”

Een paar onnozele vragen om af te sluiten: welke song zou je graag zelf geschreven willen hebben?

Nomates: “Eender wat van Prince. En als het er maar eentje mag zijn: ‘Raspberry Beret’.”

Mocht je toch in een groep moeten zitten, welke zou dat dan zijn?

Nomates: “Doe maar Daft Punk. Of The La’s. Wat ik zou spelen? Tamboerijn. Tamboerijn bij Daft Punk of The La’s! (lacht)”

Wist je dat Billy No Mates ook een kruidenmengsel is om in het eten van katten of honden te doen zodat hun geur verandert?

Nomates: “Dat wist ik, ja. Moet ik hun vragen of ik wat kruiden kan krijgen, denk je? Nu, ik heb geen hond of kat. Maar die krijg ik er misschien wel gratis bij (lacht).”

Emergency Telephone is nu uit bij Invada.

© Humo