Noem het alternatieve mindfulness: ook al lijken de scenario’s nergens naar, dat popje Chucky slacht wel een lekker end weg

Anno 2021 zijn er wel andere dingen om doodsbang voor te zijn dan een moordlustige pop, lijkt me. Halfbakken klimaatakkoorden, bijvoorbeeld. PFOS-vervuiling. Mesjokke paramilitaire organisaties in de Hoge Kempen. Mark Zuckerberg. Gert Verhulst. Face it, liefste apostelen: we’re all doomed.

Dan valt zo’n aflevering van Chucky nog reuze mee. De reeks breit een vervolg aan de legendarische Amerikaanse horrorfilms rond de kierewiete speelpop die met slagersmes en andere speeltuigen de halve cast aan flarden rijt. Child’s Play, de eerste film uit die franchise, blijft een onverwoestbare cultclassic die in de late jaren tachtig menig tienerzieltje, waaronder het mijne, op succulente wijze verziekte.

Chucky, de creepy roodharige Good Guy-pop die is bezeten door de ziel van de psychopaat Charles Lee Ray, trad toe tot het pantheon van horroriconen die met elke film wat cartoonesker en minder schrikwekkend werden. Geef toe: zo’n Freddy Krueger was eigenlijk vooral shockerend in de eerste A Nightmare on Elm Street-film. In de vervolgfilms vervelde hij tot een vermakelijke, ginnegappende klootzak met wie je gerust eens gewoon op café wilde gaan. “Vertel es Fred, doorboort zo’n messenhand de doorsnee mensenhuid wat vlotjes? Nog een Duveltje trouwens?”

Kwezels

Met Chucky was het net zo. In Child’s Play joeg hij je de stuipen op het lijf. Daarna stouwden de regisseurs hem zo vol debiele oneliners - “Don’t fuck with the Chuck!”, iemand? - en werden zijn moordpartijen zo onnozel en grotesk dat je zijn dodelijke fratsen op den duur alleen nog kon toejuichen. Hey, zelfs mijn twaalfjarige dochter out zich als een Chucky-cheerleader. Ze ziet zijn geinigste kills voorbijkomen in haar TikTok- en Instagram-feeds. Het zegt veel over die sociale media, ja. En over de listige marketingcampagnes van televisieseries die een jong publiek zoeken tot onder de radar van hun wantrouwige ouders. Bastards.

Nu ja, dochterlief werd sowieso geïnfecteerd door het horrorvirus. ’t Moet genetisch zijn. Hoewel ze het voorlopig bij Buffy the Vampire Slayer en Stranger Things houdt. “Papa, hoe oud moet ik zijn om Chucky te kunnen zien?” Puriteinse kwezels gaan er wellicht bij steigeren. In de jaren tachtig fulmineerden ze tegen punkers, gangstarap, heavy metal en, jawel, Freddy Krueger. Vandaag gaan ze tekeer tegen klimaatspijbelaars, genderfluïditeit en #blacklivesmatter. Zouden ze een nat broekje krijgen van Gert Verhulst?

Misschien kijk ik precies daarom met een vette grijns naar de nieuwe Chucky-episodes. Noem het alternatieve mindfulness. Ook al lijken de scenario’s nergens naar en is het acteerwerk soms om bij te janken. Maar dat popje slacht wel een lekker end weg. Tot afgrijzen van de goegemeente. Dus maak pappie trots, Chuck. Kill ’em all.

Chucky is te zien op Streamz.