Rock Werchter
Noel Gallagher’s High Flying Birds op Rock Werchter: Bijzonder makjes
Noel Gallagher, ik heb ‘m graag. Maar nadat David Byrne in The Barn had laten horen en zien wat grandioos ouder worden betekent, toonde Noel op de Main Stage aan dat hij daar nog lang niet is. Ik heb ‘m al een paar keer solo gezien – en akkoord, er zijn er zeer weinig die op hun 51ste zo vlotjes wegkomen met een roze hemd met goudvissen erop - maar nooit eerder heb ik Liam zo snel gemist.
Bij opener ‘Holy Mountain’ was dat, Noels recentste, nochtans zeer aanstekelijke single, waarbij zijn stem wegwaaide over de wei en niet boven zijn eigen backingszangers en –zangeres uitkwam. Niemand overigens op de eerste vijfentwintig rijen die – zonder geboorteregisters te checken – Oasis niet bij leven en welzijn had gekend.
Daarop was het wachten tot ‘Wonderwall’, negen songs en meer dan een half uur ver in de set. Goed, Gallagher de oude had van zijn oude groep dan al ‘Little By Little’ (een titel gepikt van The Stones) en ‘Half the World Away’ gebracht, ongetwijfeld persoonlijke favorieten, maar niets wat in het collectieve geheugen van de Oasis-fan gebrand staat. ‘t Was niet eens een geweldige versie van ‘Wonderwall’, maar wijs mij iemand aan die het niet kan meezingen en we kijken gezamenlijk naar een zonderling.
‘AKA… What a Life!’ vormde het bruggetje naar ‘Don’t Look Back In Anger’, Noels hoogsteigen ‘Hey Jude’ (Beatles). “So Sally can wait, she knows it’s too late as we’re walking on by.” Wijs mij iemand aan die kan uitleggen waar dat over gaat en we kijken gezamenlijk naar iemand die zich interessant wil maken. Maar meezingen: iedereen.
Pas dan kon er van Noel een eerste "Hello" af - één song voor het einde. "Good luck next Tuesday, we got time for one more." One more was ‘All You Need Is Love’, helemaal van The Beatles. Noel Gallagher’s High Flying Birds waren bijzonder makjes; mensen van slechtere wil heb ik het als saai horen omschrijven. Alle begrip.
Jaartje pauze en dan Oasis? Rock Werchter en Euro 2020: was het al maar zover.
