‘Nobody Has to Know’: ‘Eternal Sunshine’ op een Schots eiland ★★★☆☆

Het Vlaamse publiek heeft de Waalse knuffelbeer Bouli Lanners nog steeds niet in de armen gesloten, ondanks zijn doorvoelde vertolkingen in films als C’est ça l’amour, en de prachtige tragikomedies als Les Géants die hij zelf regisseerde. Maar waarom zou hij blijven wachten op erkenning bij zijn eigen landgenoten, als hij ook de wijde wereld in kan trekken? Het leven is tenslotte veel te kort om ter plaatse te trappelen, zo toont hij in Nobody Has to know. Daarmee maakt Lanners zijn Engelstalige regiedebuut – met de hulp van De Patrick-regisseur Tim Mielants, die met Britse series als Peaky Blinders bakken ervaring opdeed in het Engels. Hij had op de set van Nobody Has to Know de regie in handen, terwijl Lanners zelf voor de camera ging staan.

Lanners speelt Phil, een uitgeweken Belg die zich heeft teruggetrokken op een eiland in een winderige uithoek van Schotland. Hij helpt er op een schapenboerderij en geniet van de wilde natuur. Totdat een beroerte zijn vredige bestaan in beroering brengt. Phil lijdt aan geheugenverlies. “Wat doe ik op dit eiland?” Phil weet nauwelijks nog wie hij zelf is, laat staan wie zijn vrienden zijn. Het doet de gereserveerde Millie (Michelle Fairley), dochter van de stugge boer die Phil tewerkstelt, zichtbaar pijn wanneer Phil haar niet meer herkent. Samen met Phil sta je als kijker voor een emotioneel mysterie: wat was hun relatie? En betekent zijn geheugenverlies daar het einde van, of net een nieuw begin?

Verrassende plottwists

Millies neefje Brian vergelijkt Phils situatie grappend met die van Jason Bourne, maar Nobody Has to Know heeft meer gemeen met Eternal Sunshine of the Spotless Mind, aangelengd met een geutje Achter de wolken. Knap geritmeerd door enkele verrassende (en trefzeker aangebrachte) plottwists ontvouwt zich beetje bij beetje een verhaal van bloeiende liefde op leeftijd. Dit is een eerlijk melodrama zonder meligheid, over het moment in het leven waarop het tijd wordt om nodeloze voorzichtigheid overboord te gooien.

Naast filmmaker is Bouli Lanners ook schilder, en zijn oog voor kleur en licht sijpelt door in de levendige herfstlandschappen die director of photography Frank van den Eeden (De Patrick) op het scherm tovert. Het decor van het eiland Lewis, in het uiterste noordwesten van Schotland, lijkt overigens wel een spiegel van Lanners zelf: wild begroeid en ruig, maar ook authentiek en zonder poeha.

Het is ook een landschap waar de tijd lijkt te vervagen: wanneer Millie in het begin van de film in een bijna victoriaanse outfit rondloopt, waan je je even in een Emily Brontë-verfilming. Pas wanneer ze haar gsm bovenhaalt, waait de moderniteit de film binnen. Een veelbetekenend detail, want gaandeweg zal blijken dat het precies dat is wat Phil in die gure streek zoekt: een vlucht van het voortschrijden van de tijd.

Lanners laat het absurd-komische van zijn vroegere werk bijna volledig los, en ontroert hier met een sobere, volwassen vertolking. De warmte die hij uitstraalt, contrasteert hevig met de beheerste cool van Michelle Fairley (bekend als Lady Stark uit Game of Thrones). Zij acteert met weinig woorden, maar haar blik verraadt dat er onder het ijslaagje van haar gelaat een woelige gevoelswereld klotst. Haar innerlijke strijd komt steeds centraler te staan, waardoor Millie zich ontpopt tot het echte hoofdpersonage: zal zij zich van de ketens van haar strenge opvoeding kunnen bevrijden? Kan Phils geheugenverlies ook winst inhouden? Haar een schone lei aanbieden om een nieuwe toekomst op te tekenen?

Nobody Has to Know (★★★☆☆) speelt vanaf 23/3 in de bioscoop.