Niks is toeval in de foto’s van Alex Prager

De Amerikaanse fotografe Alex Prager heeft een patent op foto’s waarvan een zekere dreiging uitgaat. Een expo in het Amsterdamse Foam brengt het beste van de afgelopen tien jaar samen.

Er zijn fotografen die graag verwijzen naar iconische ­filmbeelden. Er zijn er die bekendstaan voor hun sterke vrouwenportretten. En je hebt er die ervan houden grote groepen te regisseren. Alex Prager doet het allemaal. De Amerikaanse fotografe (39) is niet voor één gat te ­vangen. Jarenlang deed ze ‘dertien in een dozijn’-jobs. Ze werkte in een boetiek, was receptioniste en deelde flyers uit voor nachtclubs. Tot ze een tentoonstelling zag van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston. Ze werd er zo door ­overdonderd dat ze nog diezelfde week een tweedehands­camera kocht. Omdat ze voelde dat ze ­eindelijk haar missie gevonden had.

Ze begon met straatfotografie in de traditie van Henri Cartier-Bresson en Diane Arbus, maar al snel ontwikkelde ze haar eigen beeldtaal. En die is op zijn minst opmerkelijk te noemen. In haar voor honderd procent geregisseerde beelden knipoogt ze naar filmgenres als de film noir, het ­melodrama en de thriller. Haar foto’s op groot formaat zijn vaak bijzonder kleurrijk, maar een vrolijk universum is het niet. Prager weet als geen ander beelden te schieten waar een zekere dreiging van uitgaat.

Geen wonder dus dat haar foto’s vaak omschreven ­worden als single frame narratives: wie goed kijkt, ontdekt een heel verhaal in dat ene beeld. De zwartharige vrouw hieronder, bijvoorbeeld, staart naar iets buiten het beeldkader. Naar wat, daar hebben we het raden naar. In Deborah ligt een vrouw in een gekunstelde pose te roken tegen een auto. Is ze dader of slachtoffer? Prager laat het aan de kijker over om conclusies te trekken. En net dat maakt haar werk zo intrigerend.

Alex Prager – Silver Lake Drive, van 14 juni tot en met 4 september, in het Amsterdamse Foam, foam.org