column
Nikki Sixx verving de heroïne door botox, maar zelfs de beste dokter houdt de jaren niet tegen
StuBru-presentator Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.
Volgende week wordt Nikki Sixx 60 jaar en daar kijkt de glamrocker niet naar uit. Waardig ouder worden was nooit een van zijn sterkste eigenschappen. De bassist van Mötley Crüe houdt op recente foto’s het hairmetalcliché nog steeds in stand met behulp van oogschaduw, haarextensies en lederen kledij vol onpraktische gespen en touwen. De definitie van slechte smaak is relatief, trendgevoelig en tijdsgebonden. In de jaren 80 bestond de ‘less is more’-gedachte nog niet.
Wie zijn boeken The Dirt: Confessions of the World’s Most Notorious Rock Band en The Heroin Diaries: A Year in the Life of a Shattered Rock Star heeft gelezen, begrijpt waarom we het een wonder mogen noemen dat Nikki Sixx de jaren 90 levend bereikte. Werden bepaalde hoofdstukken stevig uitvergroot of heeft Sixx een wonderlichaam dat niet stuk te krijgen is? De waarheid ligt, zoals altijd, vast ergens in het midden.
De muziek van Mötley Crüe valt in deze tijd niet meer te beluisteren. De belegen gitaarrock pretendeert heavy te zijn, maar wie aandachtig luistert, hoort vooral halfzachte melodieën, verstopt achter een groteske productie die alles oppompt.
De band behaalde dik 30 jaar geleden zijn grootste successen in de Verenigde Staten, niet toevallig het land waar men clichés nog naar waarde schat. Vooral Dr. Feelgood (1989) werd een commerciële hit, met een eerste plaats in de Amerikaanse Billboard als gevolg. Nikki Sixx schreef alle teksten (en het grootste gedeelte van de muziek) voor het album na een periode van rehabilitatie en soberheid. De bassist had iets goed te maken. De hit ‘Kickstart My Heart’ vertelt op poëtische wijze het verhaal van 23 december 1987: Nikki Sixx krijgt een hartstilstand na een shot dat niet meer onder de noemer ‘recreatief’ valt. Wie jarenlang heroïne misbruikt, heeft daar af en toe recht op. Volgens de legende (die Sixx graag in stand houdt) brachten twee rechtstreekse adrenaline-injecties in het hart hem weer tot leven. Dat concept kennen we vooral uit Pulp Fiction, maar volgens spoedartsen wordt deze medische stunt buiten Hollywood minder toegepast. Voormalig Guns N’ Roses-drummer (en getuige van het voorval) Steven Adler betwistte onlangs deze ruige versie van het verhaal: ‘Ik sleurde hem onder de douche en liet de koude kraan lopen. Na een tijdje werd hij minder paars. De hulpdiensten reanimeerden hem met hartmassage, maar er kwam geen naald aan te pas. Dat stukje heeft Nikki zelf verzonnen. We zitten niet voor niets in de entertainmentsector.’
Ik heb The Dirt met veel plezier gelezen. Normaal amuseer ik me minder met boeken over triestige randfiguren die zichzelf (en hun omgeving) kapot spuiten en slikken, maar laten we hopen dat de pijnlijkste details na jarenlange mondelinge overlevering aan het verhaal werden toegevoegd. Tijdens de begindagen woonden de bandleden samen in een vervallen huis aan de Sunset Strip. Ze hadden geen geld om kakkerlakken te bestrijden met pesticiden, daarom gebruikten ze hun aanstekers en haarlak om het ongedierte weg te branden. Ook toiletpapier was volgens Sixx te duur; met oude sokken, concertflyers en kranten lukte het ook. Wie de prijs van toiletpapier kent, neemt dit soort vertelsels met een korreltje zout. Volwassen mannen die elkaars urine oplikken, hotelbedden in brand steken en hun Porsche stomdronken tegen een paal parkeren, kunnen niet automatisch op mijn sympathie rekenen. Een normaal mens zou zich nederig schamen, maar Sixx schreef er trots een succesvol boek over dat op dit ogenblik wordt verfilmd. De mensheid keurt geweld en misbruik in theorie af, maar onder de noemer rock-’n-roll kan er soms iets meer.
Dinsdag viert Nikki Sixx zijn zestigste verjaardag. Hij verving de heroïne intussen door botox, maar zelfs de beste dokter houdt de jaren niet tegen. Ik wens hem een onvergetelijk verjaardagsfeest, met veel jeugdige ongein.
Zolang hij er achteraf geen nieuw nummer over schrijft, vind ik het allemaal prima.
