Niet het leven in het ziekenhuis, wel het leven van de BV in het ziekenhuis is van belang in ‘Een echte job’

Frederik De Backer zet de blik op oneindig. Vandaag: Een echte job.

Laat het uniform van verpleegkundigen tot het einde der tijden egaal wit blijven, want niemand op deze aardbol benadert dichter de engelen. Het nobelste aller beroepen wordt slechts ontsierd door CEO’s en hun kleurconsulenten – alsof ook dat een echte job is – die menen dat een fleurig boordje aan een schort niet enkel bijdraagt aan een sterkere ‘look-and-feel’ voor het ‘brand’ dat elk ziekenhuis in hun hoofden is, maar in één moeite door het laatste zetje is dat die slepende ziekte nodig heeft om zich gewonnen te geven. Uw zicht bent u dan wel kwijt, meneer De Backer, maar zolang u de herinneringen aan dat snertgroene kraagje hebt, zal het nooit helemaal donker zijn.

Net als leraren en onthaalmoeders kunnen deze mensen niet genoeg worden beloond voor hun arbeid. Begraaf hen in geld, respect, verlofdagen en die ellendige ecocheques die je maar niet op krijgt en zo elke zomer nopen tot de aankoop van alweer een wasmachine. Maar noem, zoals meerdere kranten al deden, Een echte job geen hommage.

In dat programma loopt een handvol entertainers stage als verpleger in het Jessa Ziekenhuis in Hasselt. Sterk format: koppel bekend volk aan een actueel thema en laat de kijker meegenieten van de ups, de downs en de onbeholpenheid van deze fish out of water, zoals dat in jargon heet. Sterk, maar daarom nog niet perfect. Niet de BV’s als individuen zijn het probleem – dezen tonen zich oprecht geïnteresseerd en empathisch –, wel de focus erop.

De titel zegt immers niet zozeer iets over het beroep van verpleegkundige. Laat de bekendheden enkele weken meelopen met beenhouwers, vuilnismannen of vastgoedmakelaars, en de premisse gaat nog steeds op: werken in de cultuur- of entertainmentsector is geen echte job. Wat het natuurlijk wel is. Het is niet omdat iemand veel verdient, geen handenarbeid doet of nooit een halfjaar aan zijn bed is gekluisterd met een burn-out, dat hij niet werkt. Als hele lappen tekst uit het hoofd leren een helletocht is, waarom zou acteren dan niet werken zijn?

Maar aldus denkt de VTM-kijker, denkt men bij VTM: hij haat de bekendheden die hij zo adoreert. Het meest spijtige aan het BV-aspect van Een echte job is dat het programma wellicht niet eens op deze zender te zien zou zijn, mocht het eraan ontbreken. Men polst niet naar de mening of gevoelens van de verpleegkundige, maar naar die van de BV. Men toont niet het leven in het ziekenhuis, maar het leven van de BV in het ziekenhuis.

Mocht men de vis in het water tonen, dan zou het een documentaire zijn, en zoiets kan niet op VTM, dus toont men de vis op het droge, want dat is entertainment. Maar hoe oprecht de entertainers zelf ook lijken en hoe echt de job ook is, niet alles moet entertainment zijn.

Een echte job, dinsdag- en donderdagavond op VTM.