New Order in uitverkochte AB: iconische songs, matige versies **

Natuurlijk is er de nalatenschap van Joy Division, het mythische collectief waaruit New Order ontstond nadat zanger Ian Curtis zich in 1980 van het leven had beroofd. Maar met 'Power, Corruption And Lies', 'Low Life' en 'Technique' heeft het gezelschap uit Manchester nadien ook zélf een paar mijlpalen rechtgezet. Baanbrekende platen. Commerciële voltreffers ook.

Alleen is New Order ondanks al het aanwezige talent en een arsenaal onverwoestbare songs nooit een fantastische liveband geweest. Dat Peter Hook - naast grote muil ook bassist van het eerste uur- na de zoveelste hoogoplopende ruzie opnieuw is opgestapt, helpt evenmin. Goed: in ruil is keyboardspeelster Gillian Gilbert na meer dan tien jaar afwezigheid naar het nest teruggekeerd, én toonde Tom Chapman zich in Brussel een competente copycat van Hooks karakteristieke baslijnen. Ik zei het al: in theorie had het gekund.

Ondermaatse geluidsmix

Maar toch: ondanks een set met naast nieuw werk een feestelijke greep classics was vooral het eerste uur rommeliger dan een tienerkamer. Dat had deels te maken met de ondermaatse geluidsmix, die op de koop toe snoeihard door de luidsprekers werd gepropt.

En hoe cool frontman Bernard Summers op zijn 59ste ook is, live werd zijn stem er zeker niet voller op. Om niet te zeggen dat hij meer dan eens moeite had om zich staande te houden op de toonladder. Die combinatie zorgde ervoor dat het vooruitzicht op een memorabel concert al gauw geluwd was.

'Ceremony'? 'Crystal'? 'Bizarre Love Triangle'? Stuk voor stuk uitstekende songs, en ze stonden ook keurig op de setlist. Alleen verbleekten ze live naast de studioversies die bij ons allemaal in het collectieve geheugen stonden gegrift.

Nalatenschap van Joy Division

Nog een geluk dat New Order mooie visuals had meegebracht om de ergernis wat te temperen. Zo hoefde je tenminste niet voortdurend op je klok te kijken, want dat het lang zou duren had Summers vooraf al gezegd. "Tegenwoordig spelen we langer dan een voetbalmatch". Alleen jammer dat er pas diep in de tweede helft wat schoten op doel werden gelost. Die kwamen er met het magistrale 'Blue Monday' en redelijke uitvoeringen van zowel 'The Perfect Kiss' als 'True Faith'. Dansbare beats, glaciale keyboards, gelaagde gitaren. Hier had in de indeale wereld 'Regret' op moeten volgen, maar die classic liet de groep jammer genoeg in de kleedkamer liggen.

In plaats daarvan werd in de bisronde de nalatenschap van Joy Division afgestoft. Eerst met het stemmige 'Atmosphere', waarbij de bijbehorende zwart/witclip van Anton Corbijn in beeld verscheen. En dan, tot grote euforie van het publiek uiteraard, met 'Love Will Tear Us Apart', een song die 35 jaar na datum nog niets aan tragiek had ingeboet. Een knappe verlenging, dat wel. Maar voor een band met de status van New Order mocht je niettemin verwachten dat de score al iets vroeger was geopend. Dus op de terugweg nog maar eens naar de échte greatest hits geluisterd. Met veelal dezelfde nummers. En toch: het leek haast een andere band.