Netsky treedt op in het virusvrije Nieuw-Zeeland: ‘Hier zijn de roaring twenties al begonnen’

Het is 23 uur in Auckland als we Boris via Skype spreken, bij ons is de dag nog 12 uur jonger. De Antwerpse dj en producer ziet er opgewekt uit, maar laat zijn wijsvinger over de schaduw onder zijn ogen glijden. “Als ik met het thuisfront bel, houd ik me altijd wat in”, vertelt hij. “Ik ga niet in geuren en kleuren vertellen over alle feestjes, ik wil vrienden en familie in België niet té jaloers maken. Maar als ik heel eerlijk ben: ik geniet hier in Nieuw-Zeeland enorm van de herwonnen vrijheid. Ik heb me voorgenomen om zo weinig mogelijk nee te zeggen, noch qua werk, noch qua fun. Dat begin je te merken aan de wallen onder mijn ogen.” (lacht)

Wat Boris in het land van de Kiwi’s meemaakt, daar kunnen wij alleen maar van dromen. De beelden die onze fotograaf donderdag tijdens de Netsky-show in Christchurch maakte, zeggen alles: een massa hossende, zwetende lijven die compleet uit hun dak gaan op de drum-’n-bass-hits van onze landgenoot. “De horeca boomt en alles wat entertainment is, verkoopt aan de lopende band tickets. Het is hier een topzomer, er heerst een ‘roaring twenties-vibe’. Tijdens shows zie ik op de eerste rijen pure extase. Het is echt alle remmen los na de coronamiserie.”

Op je Instagramprofiel staat een filmpje van een bekertje bier dat jij van het podium tot bij de geluidstechnicus laat gaan. Onderweg wordt het door tientallen handen vastgenomen, maar de man zet het zonder verpinken aan zijn lippen. Het zijn beelden waar we hier in België zelfs een beetje ongemakkelijk van worden.

“Nu je het zegt, daar had ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Ik kan me inbeelden dat die video vanuit jullie perspectief bijna onwerkelijk wordt. Het geeft aan hoezeer dat virus ook ons denken heeft beïnvloed. Toen ik hier pas was, liet een oud dametje voor me per ongeluk haar zakdoek vallen. Normaal gezien zou ik die altijd opgeraapt hebben, maar toen niet. Iets in mijn brein voorkwam dat. Maar ondertussen is die knop omgedraaid en wandel ik weer zonder mondmasker een supermarkt binnen en neem ik de mensen die ik graag heb vast in plaats van zo’n onnozel vuistje of een elleboog te geven.”

Sinds wanneer ben je eigenlijk in Nieuw-Zeeland?

“Op 14 december ben ik geland. Vervolgens heb ik twee weken in quarantaine gezeten in een hotel en op oudejaarsavond heb ik mijn eerste concert gegeven. Voor 23.000 man, uitzinnige toestanden.”

Hoe was die quarantaine? Twee weken op een hotelkamer, dat lijkt me niet evident?

“Ik vond dat al bij al goed meevallen. Hier in Auckland alleen al zijn twintig van die quarantainehotels. Ze worden gerund door het leger, heel professioneel allemaal. Het eten was goed en in het onze kon je zelfs een ‘slot’ boeken om op de binnenkoer wat rondjes te gaan wandelen.”

Om het helemaal op een gevangenis te doen lijken?

“Ach ja, in oktober en november was ik nog thuis in Antwerpen en zat ik op enkele korte wandelingen na ook gewoon hele dagen binnen. Zo veel verschil was er dus niet. En hier wist ik: na twee weken is het voorbij en kan ik weer een normaal leven leiden. Na dat optreden op oudejaarsavond hebben we nog zes shows gedaan en dit weekend staan er vier op het programma. Er zijn niet veel artiesten die dat momenteel kunnen zeggen.”

Die optredens zijn ook allemaal veel groter geworden dan gepland, heb ik begrepen?

“Klopt. Als we oorspronkelijk geboekt waren voor zalen ter grootte van de Lotto Arena, dan zijn die ondertussen bijna allemaal geüpgraded naar de capaciteit van het Sportpaleis. Dat komt doordat één miljoen Nieuw-Zeelanders die normaal in de States of Europa aan de slag zijn, tijdens deze crisis allemaal naar hun thuisland zijn teruggekeerd. In een land met 5 miljoen inwoners is een extra miljoen mensen héél duidelijk te zien. Zeker in de steden: restaurants zijn volgeboekt, terrasjes zitten stampvol. Iedereen néémt het ervan.”

“Bij dat miljoen uitgeweken en tijdelijk teruggekeerde Nieuw-Zeelanders zitten bovendien heel wat mensen uit de entertainmentsector. Vandaar ook de artistieke vibe die hier nu heerst. Voor mijn showdesign heb ik een beroep kunnen doen op Ben Dalgleish, een absolute topper in de wereld van licht en decor. Normaal verblijft hij in de States, waar hij werkt met megasterren als Post Malone en Travis Scott. Maar nu zat hij hier, zonder werk. Kon hij natuurlijk net zo goed voor mij aan de slag gaan.” (lacht)

Zoals jij het beschrijft lijkt Nieuw-Zeeland momenteel wel een coronavrij paradijs vol talent. Zijn er dan helemaal geen mensen die voorbehoud hebben bij al dat gefeest?

“Nee, eigenlijk niet. Vorige week waren er in Auckland ineens drie positieve tests. De stad ging meteen in level 3, het op één na hoogste lockdownniveau, een beetje vergelijkbaar met de maatregelen nu in België. Maar na drie dagen bleken er geen extra gevallen te zijn en mochten de cafés en restaurants weer open. Vanuit België kreeg ik meteen telefoon: moeten we je concerten niet verplaatsen? Gaan de mensen daar nog wel willen komen nu het virus opnieuw opgedoken is? Heel begrijpelijk vanuit de Belgische context, maar hier was werkelijk niemand bang of ongerust. De zeer strikte lockdownmaatregelen van vorig jaar hebben ervoor gezorgd dat Nieuw-Zeeland al een tijd virusvrij is en dat iedereen het volste vertrouwen heeft in de aanpak van de pandemie.”

Ze hebben het daar beter geregeld dan bij ons?

“Ik ben niet onderlegd genoeg in de materie om daar grote uitspraken over te doen. Het land heeft natuurlijk ook een geweldig geografisch voordeel: het is een eiland. Hier konden de mensen niet snel de grens over om in Eindhoven of Breda te gaan shoppen toen de winkels in Antwerpen en Hasselt dicht waren. Tegelijk miste ik in Europa toch ook een stukje gecentraliseerd leiderschap. En duidelijke communicatie.”

Ik heb het gevoel dat we jou niet snel gaan terugzien in België?

“Ik ben nog geen plannen aan het maken om terug te komen, da’s juist. Niet alleen omdat er nog shows gepland staan, maar ook omdat ik met veel bands aan het praten ben over productiewerk. Ik wil heel graag met lokaal talent in de studio duiken. Het is ook niet dat er de komende drie, vier maanden veel werk op mij ligt te wachten thuis.”

‘Drie, vier maanden.’ Dan zeg je ook: misschien valt de festivalzomer nog te redden?

“Ik wil optimistisch zijn en hopen dat er een bepaalde vorm van shows zal zijn in de zomer. Maar of dit meteen festivals à la Tomorrowland zullen worden, met veel podia en een internationaal publiek? Dat denk ik niet. Ik hoor van grote Europese festivals dat ze zwaar willen inzetten op sneltesten: een sluismechanisme creëren voor de poorten van de wei. Maar of dat de oplossing is? Ik durf het niet te zeggen. Ik vrees dat we geduld moeten hebben. Festivals gaan sowieso de laatste vorm van entertainment zijn die terugkomt.”

Van waar komt jouw band met Nieuw-Zeeland eigenlijk?

“Een jaar of tien geleden hebben ze me hier voor het eerst geboekt en ik ben vrij snel verliefd geworden op het land en zijn inwoners. Om te beginnen is er hier een levendige drum-’n-bass-scene, dat is uiteraard helemaal mijn ding. Het is ook een mooi land, een beetje the middle of nowhere, maar ik zit graag in de natuur. De bevolking, ten slotte, is onaangetast. Hier hebben geen wereldoorlogen gewoed. Het respect voor de oorspronkelijke bewoners, de Maori, is ook groot. Voor mij is Nieuw-Zeeland: Belgische gezelligheid met een stevige scheut Engelse energie. Een cool, vrij land. Ik ben niet de enige die dat vindt: buitenlanders zijn aan een hoog tempo optrekjes aan het kopen. Het land van de Kiwi’s is populair.”

Ben je van plan om je hier ooit te settelen?

“Ooit komt er dat misschien van. Als ik wat ouder ben en niet meer zo vaak tour, dan lijkt me dit wel een land om te wonen en kinderen groot te brengen. Maar zover is het nog lang niet, ik ga eerst nog wat muziek maken, optreden en feesten.”

Jij wel, ja. Maak ons nog wat jaloerser.

“Jullie beurt komt nog, no worries. Als ik nu zie hoe stevig het er hier aan toegaat op de ‘bevrijdingsfeesten’, dan staat ons in België, in Europa wat te wachten... Hier hebben ze uiteindelijk maar een korte lockdown gehad van twee maanden, terwijl de miserie bij ons veel langer heeft geduurd. Het zou me niet verbazen als het tot een gigantische uitbarsting van feestvreugde en samenhorigheid komt, eens alles voorbij is. Het gaat nu heel slecht in onze sector, maar er komt een absolute topperiode aan, daar ben ik van overtuigd. Eentje die ons voor de rest van ons leven zal bijblijven.”