‘National Treasure’-reeks laat zien dat Gen Z klaar is voor primetime

Altijd een feest wanneer je de website Urban Dictionary moet bovenhalen op je smartphone om te snappen wat personages in een tv-reeks elkaar te vertellen hebben. Tijdens de twee eerste afleveringen van de nieuwe Disney+-serie National Treasure: Edge of History moest ondergetekende daarvoor onder meer de termen ‘shipping’ (wensen dat twee specifieke personen een romantische relatie zullen aangaan met elkaar) en ‘frenemies’ (toxische vrienden die je proberen te ondermijnen, meestal gedreven door jaloezie) door het zoekbalkje trekken. Wat een ‘pinky swear’ betekent wist ik dan weer wèl al, maar vraag me onder geen enkel beding om er ooit eentje te doen.

De twee uren voelden, kortom, alsof ik een conversatie met mijn kids en pluskids tijdens het avondeten aan het verderzetten was, wier leeftijd allemaal ergens rond die van protagoniste Jess Valenzuela (de 23-jarige Lisette Olivera) pivoteert. Zij en haar vier leeftijdsgenoten die de vertelling schragen, parkeren in ieder geval dezelfde hang naar ironie en activisme in wat ze zeggen als thuis aan de dis. En hoewel Jess en haar huisgenoot Tasha (Zuri Reed) samen een loft huren van het soort dat in ’t echt nooit betaalbaar zou zijn voor iemand uit de working poor-klasse en een YouTube-sterretje met maar honderdduizend volgers: hun economische struggle is real in deze reeks.

Het maakt van National Treasure: Edge of History misschien iets van een voorbode. Hou u vast, want Gen Z is klaar voor primetime: na recht op hun doelgroep mikkende Netflix-nichereeksen als Never Have I Ever of krasse dingen als Euphoria op HBO, wier shockwaarde voldoende is om kijkers uit meerdere leeftijdscategorieën naar zich toe te trekken, is deze de eerste mainstreamreeks waarin jonge twintigers de hoofdrol spelen. U voelt zo de trend aanwaaien.

Wel had die entrée en matière van de Z-lichting een lichtjes beter gemaakte reeks verdiend. National Treasure: Edge of History is, voor de kenners, gebaseerd op twee avonturenfilms uit 2004 en 2007, waarin Nicolas Cages hoofdpersonage Benjamin Franklin Gates op zoek moest naar mysteries verborgen achter de artefacten waarop de mythe van Amerika steunt. De films verleenden aan de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en de uit rotsen uitgehouwen presidentiële gezichten van Mount Rushmore dezelfde mystiek als pakweg de Ark des Verbonds of de Sankarastenen uit de Indiana Jones-films, en van die niet onprettige vibe is ook wat terug te vinden in deze serie. Maar ze zet evengoed de films hun traditie van getelefoneerde plotwendingen en halfbakken dialogen verder. Ook bij de zinnen waarvan ik wél ieder woord meteen snap.