Muzikale laatbloeiers: waarom het nooit te laat is om rockdromen achterna te jagen

Rock-’n-roll, it’s a young man’s game. Wie nog enigszins overeind kan staan na zijn vijftigste heet al gauw de Gandalf van de Hall of Fame. Want in deze business geldt: rap rijp, rap rot. Soms is het dus beter om in de luwte op te schieten. Messidor is daar het jongste bewijs van.

“Of ik een laatbloeier ben?” lijkt Ward Daenen van Messidor onze gedachten te lezen. “Dat denk ik wel, als je op je 45ste debuteert in de muziek. Liedjes schrijven doe ik al sinds mijn veertiende. Maar daarna ging ik studeren, en belandde ik bij de krant. De muziek is wel altijd blijven roepen.” Een laat debuut beklaagt hij zich evenwel niet. “Pieter Van Dessel van Marble Sounds zei daarover dat hij blij is dat niet alles al gebeurde op zijn twintigste. ‘Wat ga je anders morgen nog doen? Er is niets mis met ergens je tijd voor nemen’. Dat is een uitspraak waar ik me heel erg in heb herkend, zeker als voormalige scholier die zijn examenbundels geheid als laatste indiende. ‘Je bent de traagste van de klas’, zong Stijn Meuris ooit. Dat was altijd het geval bij mij.”

Daenen is lang niet de enige laatbloeier in de muziek. De legendarische soulzanger Charles Bradley was al 62 toen hij zijn debuutalbum uitbracht. Zijn eerste poging tot een muzikale carrière strandde weliswaar toen de rest van zijn orkest naar Vietnam vertrok, om er te gaan vechten in de oorlog. Hooguit als James Brown-imitator kwam hij aan de kost. Maar als ‘The Screaming Eagle of Soul’ zou hij de laatste tien jaar van zijn leven nog eerherstel krijgen. In een gesprek met ons barstte hij ooit in snikken uit: “Ik durfde op de lange duur niet meer hopen dat er ooit nog iets in het verschiet zou liggen voor me. Na je 25 ben je al oud nieuws, tegen je zestigste volledig afgeschreven. Ik ben een zeldzame zangvogel, dat wéét ik. Daarom hoop ik dat God me lang genoeg laat kwinkeleren.” Bradley stierf helaas op zijn 68.

Ook Cyndi Lauper besteedde het leeuwendeel van haar twintigerjaren in coverbands voor ze goud in handen kreeg met ‘Girls Just Wanna Have Fun’. “Te laat om van mij de nieuwe Madonna te maken,” ginnegapte ze later. En Scatman John was al 52 toen zijn mix van jazz-scat, hiphop en dance veertien gouden en achttien platina platen opleverde. Ook al klinkt het minder indrukwekkend: Willie Nelson en Louis Armstrong waren al de veertig voorbij voor de wereld naar hen wilde luisteren.

Leeftijd geeft inzichten

Messidor is overigens niet de enige dit jaar, die een late roeping kreeg, met zijn impressionistische liedjes over winst en verlies. Dave Rowntree, drummer van Blur, brengt straks op zijn 58ste een officieel solodebuut uit. Maar niemand zal allicht ooit beter doen dan Buena Vista Social Club, die op pensioengerechtigde leeftijd pas hun ambitie waarmaakten om muziek op te nemen in een studio. “Ik wil muziek maken zolang er ideeën zijn,” zegt Daenen. “En die zijn er, meer dan toen ik twintig was, eigenlijk. De leeftijd geeft inzichten die er vroeger niet noodzakelijk waren. Tussen werk en de rest van het leven – met lief, zoon van inmiddels 11 en dochter van 12 – bleven mijn jeugdvriend Maarten Moesen en ik demo’s en fragmenten opnemen. Welke podia wij vinden of welke podia ons, zal de tijd ons wel leren. Afgelopen week was hoe dan ook een van de mooiste weken van mijn leven.”

Bij anderen is muziek niet de eerste roeping: nadat hij als twintiger een carrière als schrijver op het oog had gehouden, bracht Leonard Cohen zijn debuut uit op 34-jarige leeftijd. Songs of Leonard Cohen gaf de aanzet tot een carrière die bijna vijftig jaar duurde. Ook Steven Borgerhoff zocht altijd zijn heil in de boekenwereld. Maar op zijn 43ste maakte hij onder de naam SJ Hoffman zijn debuut. “Ik vond het heel gênant om mijn muziek aan anderen te laten horen,” liet hij toen weten. Paolo Conté bracht overigens ook pas op die leeftijd zijn eerste plaat uit. Wilfried Hendrickx was dan weer jarenlang HUMO-journalist voor hij als HendriX op zijn 73ste debuteerde. “Ik was lange tijd onzeker over mijn stem. Daarom was het zelfs mijn oorspronkelijke bedoeling om m’n songs door anderen te laten vertolken.”

Roemloos kopje ondergaan met de eigen, beperkte stem was ook een angstgedachte bij Spinvis. Die Nederlandse songschrijver bracht twee decennia door in de beslotenheid van zijn zolderkamertje, waar hij honderden cassettes volspeelde met soundscapes, knip-en-plakwerkjes en poëtische mijmeringen over beschadigde mensen. Op die manier liet hij zijn debuut wel jarenlang rijpen als een robuuste wijn. Zijn eerste langspeler geldt nog stééds als een van de allerbeste in de Nederlandse taal.

Het is dus nooit te laat om je dromen na te jagen. Maar laatbloeiers wekken toch al eens wantrouwen. De bloeddorstige vorst Vlad de Spietser kreeg de vaardigheid in zijn achternaam pas onder de knie toen hij al een jaar of 30 was. En herinner je bedrijfsleider David Brent uit The Office nog, die plots zijn gitaar bovenhaalde tijdens een workshop om de meest tenenkrommende songs ten berde te brengen? De midlifecrisis is een raar beestje. Is dat bij Messidor ook zo? De één haalt een Harley Davidson in huis, de ander trekt de studio in om de laatste wilde haren af te werpen? “Zeker!” grinnikt Daenen. “Al hou ik die nu al een jaar of vijf vol, en ben ik niet van plan om het bij één brommer te laten.”

De debuutplaat van Messidor, When Things Go Missing, is zopas verschenen bij Klankzalf en kan besteld worden via de website van de groep.