Motörhead op Graspop: Krakend icoon met slepende stem

"Een laatste keer Lemmy kijken". Het was een zinssnede die je op dit Graspop vaak hoorde. Het afscheid van Motörhead lijkt na veertig jaar on the road alsmaar meer te naderen. De frontman stond met ingevallen kaken op het podium aan de Stenehei, bewoog amper en oogde moe. Sinds twee jaar heeft hij een zware vorm van diabetes te pakken, en werden er al meermaals shows geannuleerd. Naar de slotdag van Graspop kwam de 69-jarige Brit wel afgezakt. Om zijn legendarische openingsquote "We are Motörhead, We play rock and roll!" te debiteren en te bassen. Helden sterven staand.

undefined

Het tempo van songs als 'Metropolis' en 'Damage Case' was trager dan normaal, en veel volume kwam er niet uit de keel van Kilmister. Zijn stem klonk nog meer kapot dan gebruikelijk. Praten met het publiek liet Lemmy daarom vooral over aan trouwe luitenant en gitarist Phil Campbell. Maar iedere metalfan had toch vooral oog voor de man met de walrussnor en de Rickenbastärd-basgitaar. Toen één vrouwelijke fan bij het toepasselijke 'Orgasmatron' haar blote borsten toonde, kon er alsnog een grote grijns af. Net zo wanneer de massa massaal meebrulde met 'Ace of Spades', dat helemaal tot het eind van de set was bewaard. "Ons bekendste nummer", trapte Lemmy monkelend een open deur in.

undefined

In een gordijn van rook en de roffelende drums van Mikkey Dee werd slotsong 'Overkill' ingezet. Phil Campbell kwam tegen zijn groepsleider staan spelen, waarna de drie leden van Motörhead met een diepe buiging afscheid namen. Definitief? Dat weet je met Lemmy nooit. Dat de zanger ondanks zijn ziekte opnieuw is beginnen roken, is eigen aan zijn attitude. Lemmy Kilmister blijft doorgaan als zijn koppige zelf. Tot het eind.

undefined