Motörhead (***1/2) raakt dan toch op podium Lokerse Feesten

Het Noorse Dimmu Borgir (****) moest zowat de donkerste band zijn die ooit aan de Grote Kaai stond. De blackmetal-iconen verdwenen drie jaar van het toneel, maar hebben duidelijk een tweede adem gevonden. Ze werden in Lokeren passend aangekondigd door Down-zanger Phil Anselmo. Een mooi eerbetoon, dat publiek en groep meteen begeesterde. In een regen van vuurwerkbommen en knallen werd 'Allegiance' ingezet. Met een arsenaal aan dubbele basdrums, donkere toetsenpartijen, vurige gitaren en demonische teksten. 'The Serpentine Offering' klonk machtig strak, en ook 'Puritania' dreef op de grommende riffs van Silenoz en Galder. De symfonische blackmetal uitte zich in pentagrammen en met circle pits langs beide kanten van het festivalterrein. Acht fakkels hielden het vuur ook op het podium gaande.

De gehoornde satan keek zichtbaar meeknikkend toe. Dat kon niet anders: het druppelde toen het zestal opkwam (er speelden naast de kerngroep ook drie sessie-muzikanten mee) en dat bleef het een half uur lang doen. Zanger Shagrath, met corpsepaint aan en knielaarzen vol doodskoppen op, verkeerde in opperbeste stem én stemming. Hij herinnerde eraan dat Dimmu Borgir al meer dan twintig jaar bestond. Een jubileum dat de groep hier wilde vieren met het publiek (ja, er was zelfs een grapjas in het publiek die luidkeels 'happy birthday' begon te zingen - niet meteen blackmetal). De sfeer zat er goed in, en Lokeren at uit de hand van de beschilderde zanger. Dimmu Borgir speelde overtuigend en eindigde passend theatraal, met een slepend 'Mourning Palace'. Terecht applaus, ook voor de crowdsurfer die zijn pintje ledigde zonder morsen terwijl hij over de hoofden duikelde.

Sonische vuistslag
Ook Down (****) morste niet met bier of valse noten. De sludge-groep uit New Orleans grossierde daarentegen in gouden grooves, waarbij het onmogelijk was om stil te blijven staan. Opmerkelijk: nog geen anderhalve maand geleden maakte brulboei Phil Anselmo een lamentabele en gemakzuchtige indruk met zijn solo-groep in de AB Club, maar in Lokeren zocht de kortgeschoren zanger meteen de massa op. Anselmo bleef haast een uur lang vooraan staan als commandeur in de kroonorde voor moshpits en schreeuwde zich de ziel uit het lijf. 'Das Riffmeister' stond op de gitaar van Pepper Keenan te lezen, en ook dat was niet gelogen. Samen met nieuwe gitarist Bobby Landgraf schuimde de voormalige zanger van Corrosion of Conformity voortdurend het podium af, terwijl er precisievuur uit zijn snaren kwam. 'Conjure' van de nieuwste Down-EP was vintage Black Sabbath, en een zoet ronkend 'Stone The Crow' kreeg tot ver op de Kaai de handen op elkaar.

"Dit is geen Mötley Crüe-concert", opperde Anselmo, die ook een Metallica-shirt aan zijn achterste veegde. Nee, Down voelde aan als een sonische vuistslag in je maag: zoveel oerkracht toonde dit vijftal. Dat Anselmo's stem naar het eind toe schor begon te worden stoorde nauwelijks. 'Lifer' werd passend opgedragen aan Dimebag Darrell, de vermoorde gitarist van Pantera. En in slotsong 'Bury Me in Smoke' mochten ook Channel Zero-gitarist Mikey Doling en nieuwe drummer Seven Antonopoulus komen meespelen. Net zoals vorig jaar op Graspop, kort voor drummer Phil Baheux tragisch zou overlijden.

Leven om te winnen
Rond Motörhead (***1/2) was heel wat te doen. De levensstijl van Lemmy Kilmister (68) had vorig zomer zijn tol geëist. Het Lokerse concert van de groep moest toen in laatste instantie geschrapt worden en ook latere passages in de Brielpoort werden noodgedwongen geannuleerd. Maar Lemmy blijft een overlever. Met de hulp van goede vriend Slash raakte de iconische frontman, die een zware vorm van diabetes heeft, er toch weer bovenop. Hun doortocht gisteren in Lokeren was een van de weinige die Motörhead deze zomer onderneemt, en de massa bleek duidelijk voor één man naar de Grote Kaai te zijn gekomen. Het besef dat dit misschien een van de laatste keren was, drong bij veel aanwezigen door.

"We are Motörhead, and we play rock-'n-roll", gromde Lemmy als vanouds toen 'Damage Case' uit de startblokken schoot. 'Stay Clean' volgde, en dat was een passende waarschuwing aan de zanger zelf. Kilmister bleek heel wat vermagerd, oogde moe en kwam nauwelijks van achter zijn micro weg. Maar spelen was hij gelukkig nog niet verleerd. De soepele manier waarop Lemmy zijn Rickenbästard te lijf ging deed veeleer denken aan die van een solerende gitarist dan van een bassist. "Het doet deugd terug in België te zijn", knikte Lemmy toen hij een feedbackend 'Metropolis' inzette. De boodschap klonk gemeend, en Motörhead speelde in Lokeren als een hechte groep. Gitarist Phil Campbell nam het op zich om naar voor te trekken en ijsbeerde voortdurend over het podium, terwijl ook Mikkey Dee aantoonde waarom hij dixit Lemmy 'de beste drummer van de wereld' was. De bassist nam regelmatig rustpauzes achter de monitors, terwijl zijn bandleden even soleerden.

Lemmy's stem was in Lokeren niet erg krachtig, maar bleef zuiver. En Motörhead verraste: met weinig gespeelde oudjes als 'Rock It' en het harmonieuze 'Lost Woman Blues', de beste song uit nieuwe plaat 'Aftershock'. Het powertrio eindigde bovendien sterk en vitaal, in een triumviraat aan songs. Na 'Killed By Death' volgde een massaal meegebruld 'Ace of Spades', waarna de groep nog één keer terugkwam voor een beukend 'Overkill'. Minutenlang bleef de massa extatisch Lemmy's naam scanderen. De frontman, die nam zijn hoed af om zoveel liefde en toastte tot ieders verbazing met een glaasje water. 'Born To Lose, Live To Win', stond er nog steeds op zijn opgeheven arm getatoeëerd.

Trappen hollen
Niet iedereen bleef nadien nog hangen voor het nachtelijk concert van Within Temptation (***). De Nederlandse symfonische metalband had nochtans een groot showdecor bij om Lokeren te imponeren. Een videoscherm braakte voortdurend visuals, terwijl gitaristen Ruud Jolie en Stefan Helleblad met elkaar in duel gingen en de vele trappen op- en afholden. Sharon Den Adels engelenstem klonk loepzuiver. Maar het kon Lokeren zichtbaar weinig begeesteren. Misschien oogde Within Temptation iets te glad na het vuile Motörhead. En toegegeven, veel verschil met hun recente doortocht in de Antwerpse Lotto Arena viel er niet te bespeuren.

De groep liet het niet aan het hart komen en bleef strak in het korset spelen. Bij 'Stand My Ground' had de zangeres uit Waddinxveen ook een mooie vredesboodschap bij voor de Europese leiders. Tegen het aanhoudend geweld en voor meer samenhorigheid, in een verenigd Europa. Met het bekende 'Ice Queen' zette Within Temptation een finaal punt achter een geslaagde metaldag op de Lokerse Feesten.