Recensie
Moshen op de lauweren: goede Schoolboy Q mist toch wat scherpte ★★★☆☆
In zijn knaloranje trainingspak leek Schoolboy Q klaar om met één haal het vullis op straat te flikkeren. Volwaardige explosies bleven echter uit in de AB, maar de rapper denderde wél een lekker end weg.
“No matter what album I drop I’m-a always be the man of the year”, zo blies Schoolboy Q het in de AB van de toren. Nou, dat statement stond tijdens zijn show nu en dan op losse schroeven. De Californische rapper mocht dan wel “Bruh, I see girls everywhere / titties, ass, hands in the air / It’s a party over here!” op ons afvuren in ‘Man Of The Year’, in Brussel waren het toch vooral de door een overdosis testosteron geplaagde homeboys die zichzelf door de moshpit slingerden. Dat die kolkende putten sneller uitdoofden dan we gewend zijn, vertelde iets over de dynamiek van dit concert. En misschien ook iets over Schoolboy Q anno 2020.
Vier jaar geleden immers speelde diezelfde Schoolboy Q één van de concerten van dat jaar in dezelfde AB. Toen zagen we een dolle bloedhond op het hoogtepunt van zijn kunnen die al wie nog in zijn stoeltje bleef zitten een teringharde bolwassing gaf (“Go the fuck home!”) en die als een losgeslagen locomotief door zijn set vlamde. Er waren toen ook moshpits, ja, en die bléven kolken en alsmaar wijder worden tot zelfs argeloos over hun sik strijkende muziekjournalisten en argwanende securitylui er bijna in werden opgeslokt. Wat een motherfucker van een concert was dat.
Ligt het aan de platen die hij te promoten heeft? In 2016 had Q net het magistrale Blank Face LP uit, een album dat – zo zult u zien – de geschiedenis zal ingaan als zijn magnum opus. Die fantasierijke, grimmig-maar-sexy plaat stond toen zij aan zij met knapperig undergroundspul als Atrocity Exhibition van Danny Brown. Het was het jaar waarin je op je qui vive moest zijn als rapper. Kendrick surfte nog wat na op de golven van To Pimp A Butterfly en bracht Untitled Unmastered uit. Kanye triomfeerde met The Life Of Pablo. Je kon maar beter geen suffe middle-of-the-road shit uitbrengen.
Bullshit verpatsen
Niet dat voornoemde beschrijving opgaat voor Q’s vorig jaar verschenen CrasH Talk, maar die worp doet beslist minder overrompelend aan dan zijn voorganger. In Brussel snoerde de rapper zijn gewillige discipelen alvast in met een venijnig ‘Gang Gang’. U en ik beten elkaar “Gang shit, been high” toe, het schuim keurig om de lippen, alsook een overmijdelijk “Gang shit, get god / Gang shit, get dropped / Whip clean, dope boy”. Yep, op Schoolboy Q-concerten zijn we allemaal pushers die bullshit aan de hoogste straatwaarde verpatsen.
Ook ‘CHopstix’ werd lustig meegebalkt, ook al doet het thema van het nummer telkens weer fronsen: een track over de manier waarop een vrouw haar benen om de lustig hobbelende derrière van papa Q moet slingeren wanneer hij, euhm… haar tot zich neemt. Als Japanse eetstokjes dus. U zag op onze tronie één wenkbrauw de hoogte ingaan bij “Beat the pussy up, stab at it / Divin’ in like I’m mad at it”. Tja, oldskoolknakkers als die van 2 Live Crew joegen eveneens de goegemeente de gordijnen in met gortige seksraps, maar ze deden dat tenminste met humor. Intussen wacht ik gaarne op Cardi B of Lil’ Kim om papa Q eens fel lik op stuk te geven in één van hun songs.
Er waren momenten waarop we met de ogen dreigden te rollen, zoals toen Q een vol flesje water uitkieperde boven de eerste rijen als inleiding bij – komt-ie! – ‘Water’. Of zoals toen de man halverwege de show duidelijk even door zijn diesel heen zat en zijn raps verbasterde tot vermoeid gekef. Terwijl Q in de regel toch over een verbeten flow beschikt die zijn rhymes kan omturnen tot hoekig gesnauw.
De goeie in ’t vloeien
Ongenaakbaar en indrukwekkend was de metalige, Dilla-eske groove van ‘Dangerous’ die de dj nonchalant de zaal in flikkerde. Ook ‘Break The Bank’, uit visitekaartje Oxymoron, scheerde hoge toppen en Q toonde zich er de goeie in ’t vloeien. Geldt ook voor ‘CrasH’, een track waarin de rapper morsige straatpoëzie uit zijn gekneusde zieltje puurt en terloops droomt over de toekomst van zijn dochtertje. “So, girl, be proud that your skin black / and be happy, girl, that your hair napped / ’Cause the school system won’t teach that / Where your father been, you gon’ reach that”. Kijk, het was een zeldzaam moment van tedere introspectie waarmee Q heel even meerdimensionaal leek. En ja, die kerel met de papieren zak over zijn kop die een concert lang aan de DJ booth zat, was een grappige knipoog naar de hoes van CrasH Talk.
’t Bleek fijn moshen op ‘Numb Numb Juice’ en op de recente hiphopevergreen ‘Collard Greens’, evenals op het onverwachte toetje ‘What They Want’, speciaal voor het hondstrouwe Belgische publiek. “This the shit that they want / this the shit that they need / Tell me where are you from? / Drop your pants to your knees”. Mja, dat laatste lieten we deze keer over aan de hardleerse fanatici in het midden van de pit.
Schoolboy Q stelde geenszins teleur, alleen stond hij veel minder scherp dan tijdens de Blank Face-tournee. Wil hij misschien al te gretig op zijn lauweren rusten? Is Q intussen een bezadigd miljonair geworden? Of staat ons in het jaar waar hij ons een nieuwe plaat heeft beloofd nog een verrassing van jewelste te wachten? Laten we een kopje earl grey drinken onder een versgehaakt tv-dekentje en het boeltje lekker afwachten.
Gezien op 3 februari in de AB, Brussel
