Moses Sumney in Botanique: Zalf op de zielenpijn

“Oh mijn god, elke keer weer”, mompelde Moses Sumney gespeeld gefrustreerd nadat zijn fans aan het einde van de show om een Prince-cover smeekten. “Ik kan helemaal geen liedjes van Prince spelen”, luidde het, tot ieders teleurstelling. Toen de Californische zanger onlangs in Londen concerteerde, kreeg hij gelijkaardig verzoekjes. Niet zo bizar, want ook in de Brusselse Botanique schurkte Sumney’s schrille falset niet zelden tegen die van Prince aan: even wanhopig smachtend, hees en rauw in de allerhoogste noten, niet gespeend van een blues -en gospelfeeling.

Natuurlijk schuilt er veel meer in Sumney’s muziek dan alleen Prince. Een blik op zijn beroemde fans - van Sufjan Stevens over Grizzly Bear tot Solange en Erykah Badu - verraadt zijn veelzijdigheid en de veelheid aan klanken en subgenres die door zijn liedjes zwerven. In de Botanique schreed hij het podium op met ‘Self-Help Tape’, de stem door elektronica vervormd, steunend op een loden, slepend drumritme.

Waar Sumney het in het verleden in z’n uppie deed of slechts één muzikant mee op het podium vroeg, kreeg hij in Brussel de hulp van drie kornuiten. Hun bijdragen op gitaar, viool, klarinet en keyboards tilden de live-versies steevast tot het hoogste niveau. Zelf smolt Sumney met zijn loopstation verschillende laagjes falsetgeneurie samen tot een harmonie. In die creepy hymne hoorden wij zowel Kate Bush als Nina Simone echoën, evenals de Jeff Buckley van ‘Corpus Christi Carol’. Faut le faire.

Michael Brown

‘Quarrel’, één van de sterkste songs op zijn felgeprezen debuut Aromanticism, muteerde live tot bevreemdende jazzrock met een ploppende funkbas als hartenklop. Cool trouwens, die stotterende stemsample van Sumney die hij nu en dan achter zijn zangpartijen voegde. De kers op de taart van een futuristische bluessong over blank privilege. ‘Make Out In My Car’, een nummer “over het eerste Franse woord dat ik ooit leerde: bisou”, zocht z’n heil bij doorrookte indie-r&b van het type dat D’Angelo twintig jaar geleden aanhing. Sumney’s ijselijke falset strekte er zich uit tot een gil. Dan weer scatte hij de sterren van de hemel met een haast buitenaardse toonvastheid, à la Lalah Hathaway.

Sumney’s meezingspelletjes met het publiek waren hoogst vermakelijk. Vooral toen hij het publiek probeerde in te delen volgens…euh… zielenpijn. “Okee, als niemand van je houdt, zing je déze noot”, klonk het schertsend. ‘Rank and File’, een recente song die hij schreef na de protesten rond de moord op de 18-jarige Afro-Amerikaanse jongen Michael Brown door een politie-agent, bloeide uit de van doem doordrongen koorzang van het publiek. Prachtig. Tribale, futuristische blues voor het #blacklivesmatter-tijdperk.

Wenen in bed

Verderop koketteerde Sumney met ijle, Bon Iver-achtige AutoTune-experimenten en coverde hij ‘Come To Me’ van Björk, waarin zijn gitarist een octaafpedaal intrapte voor dikke contrabasnoten en waarin de violiste een spectaculaire jazzsolo over de groove drapeerde. ‘Lonely World’, een popsong pur sang, leende het galopperende ritme van Kate Bush’ ‘Running Up That Hill’. Sumney liet er zijn falsetje sierlijk de trapjes op -en aftrippelen tot het gestoei met hoge noten wel érg gimmicky werd. Dan liever zijn versie van ‘I Heard Love Is Blind’, een jazzy ballad van Amy Winehouse, dat in de Botanique voodoopopje met ons hart speelde.

“Het is altijd mijn droom geweest om dit te doen”, fluisterde Sumney ongemakkelijk tijdens een lang uitgesponnen bisronde, en dan met de knipoog: “al van toen ik deze liedjes wenend in mijn bedje schreef”. Een teder, flinterdun ‘Plastic’ verdampte voor onze neuzen. Je kon een speld horen vallen. Waar moet het heen met Moses Sumney? Het sterrendom in, wat ons betreft. Benieuwd of hij die ambitie koestert.

Gezien op 28 september in de Botanique, Brussel