Filmrecensie'Mon crime'
‘Mon crime’ van François Ozon: moordmysterie, feminisme en een massa knipogen ★★★☆☆
De populaire Franse regisseur François Ozon keert terug naar zijn passie voor theater. En doet dat met de filmkomedie Mon crime.
De straatarme actrice Madeleine (rol van Nadia Tereszkiewicz) wordt na een geval van grensoverschrijdend gedrag beschuldigd van de moord op een theatermaker. Ze pleit schuldig en hoopt dat haar kamergenote, advocate Pauline (Rebecca Marder), haar uit de bajes krijgt. Al zien andere figuren de moord vooral als een kans op roem.
De film is gebaseerd op het gelijknamige laatste theaterwerk van Georges Berr en Louis Verneuil. Terwijl zij in 1934 sleutelen aan hun ultieme stuk, regisseert Billy Wilder, bekend van onder meer Sunset Boulevard, enkele arrondissementen verderop Mauvaise graine. Het lijkt wel alsof Ozon het stuk van Verneuil en Berr negentig jaar later wil vertellen door de lens van Wilder.
De setting van Ozons film is het Hollywood-achtige Parijs van de jaren 30. In combinatie met de vele theatrale dialogen, de uitgesproken humor en statische decors, steunt Mon crime wel heel uitdrukkelijk op de fundamenten van Wilder. Dat lijkt de film ook toe te geven wanneer de hoofdpersonages zelf naar Mauvaise graine gaan kijken, een van de talrijke knipogen naar de klassieke cinema.
Ozon wou met dit moordmysterie allesbehalve een whodunit regisseren, al organiseert hij met Mon crime toch een zoektocht, maar dan een naar cinemareferenties. Dat deed hij ook al in 8 femmes en Potiche, al vindt u hier beduidend meer hints.
Wat Mon crime onderscheidt van de twee bovengenoemde komedies, is dat regisseur Ozon deze film als anachronistisch platform uitleent aan de huidige vrouwenstrijd. Doorheen de volledige 100 minuten voel je een stevige, feministische ondertoon. Het gaat evenzeer over vrouwenrechten als over het moordmysterie zelf.
Wie niet bang is voor karikaturale personages, feministische toespraken en theatrale dialogen, zal zich zeker amuseren. Mede omdat de actrices sterke prestaties neerzetten. Zo viert François Ozon al bij al een winnende comeback met een geestige film die vrouwen en cinema viert, maar die ondanks grote onderwerpen nooit van zijn nog grotere voorbeelden loskomt.
Vanaf 15/3 in de bioscoop.
