Molly Ringwald herbekeek 'The Breakfast Club': "Was me nauwelijks bewust hoe ongepast het was"

Het is een van de klassiekers van de jaren 80, een film die in status groeit naarmate de generatie die in het decennium opgroeide ouder wordt. The Breakfast Club van de in 2009 op 59-jarige leeftijd overleden John Hughes is inmiddels opgenomen in de eregalerij van The Criterion Collection, een dvd-collectie waarin "de beste films uit de hele wereld worden verzameld". Vijf Amerikaanse tieners, die samen ongeveer het hele sociale en psychologische spectrum beslaan, van de nerd tot de bad boy, van het rijkeluiskind tot aan het onaangepaste meisje, moeten om uiteenlopende redenen op een zaterdag nablijven op school. Aan het eind van de dag zijn alle maskers gevallen en hebben de nablijvers elkaar hun diepste geheimen en angsten toevertrouwd.

Actrice en schrijver Molly Ringwald, inmiddels vijftig, speelde in The Breakfast Club de rol van Claire, de prinses van de school, voortdurend op de huid gezeten door de asociale John Bender (Judd Nelson), die haar uiteindelijk, onvermijdelijk, zou veroveren.

In het jongste nummer van het tijdschrift The New Yorker schrijft Ringwald een afgelopen weekend op sociale media veel gelezen essay met de titel What about The Breakfast Club? Revisiting the movies of my youth in the age of #MeToo. Aanleiding om een stuk te schrijven over haar bekendste rol was het feit dat haar 10-jarige dochter vroeg of ze de film een keer mocht zien. "Ik dacht dat ze problemen zou hebben met sommige aspecten ervan", schrijft Ringwald. "Maar ik had er niet op gerekend dat ik er zelf de meeste moeite mee zou hebben."

Pionier

Een scène die haar nu het meest tegenstaat is die waarin Bender zich onder de tafel verschuilt en onder haar rok kijkt. De suggestie wordt gewekt dat hij haar daarbij ongewenst aanraakt. Ringwald speelde als jonge actrice ook in Hughes-hits als Pretty in Pink en Sixteen Candles. "Als tiener was ik me er nauwelijks van bewust hoe ongepast veel van John’s werk was", schrijft Ringwald. Ze constateert dat haar personage voortdurend seksueel wordt aangevallen, maar aan het eind toch klassiek voor haar "aanvaller" bezwijkt.

In het stuk bespreekt ze ook het eerdere werk dat Hughes voor het satirische tijdschrift National Lampoon deed, waar racistische, seksistische en homofobe grappen aan de orde van de dag waren. Maar ze zet Hughes ook neer als een pionier op het gebied van tienerfilms, waarbij voor het eerst die leeftijdsgroep het onderwerp van serieus drama werd. Ringwald hoopt dat mensen over de films van Hughes blijven praten, maar dat "het gesprek over de films zal veranderen".

"Ik wil niet een hele generatie van hun favoriete herinneringen afhelpen", aldus Ringwald, "maar het is lastig te begrijpen dat iemand die met zo veel gevoeligheid kon schrijven, ook zo’n duidelijke blinde vlek had."