'Mission: Impossible – Fallout': wanneer actie emo wordt (en blijft werken)

Toen Tom Cruise bij de opnames van Mission: Impossible –Fallout zijn voet zwikte tijdens het casual over daken springen in Londen, bleek de blessure niet voor niets. Het voorval werd simpelweg gerecupereerd in de film.

Bedenk tijdens het bekijken van Mission: Impossible – Fallout dat Cruise al zijn stuntwerk zelf uitvoert. Van de hardcore actiescènes in Parijs en Londen over de obligate parachutesprong tot een eclatante helikopterachtervolging in Kashmir. Dan mag het een wonder heten dat hij er met een gekneusde enkel vanaf komt.

Misschien is de acteur zo gek als zijn personage, dat hij op zijn 56ste nog altijd opdrachten als deze aanvaardt. Hoe dan ook: Tom Cruise is Ethan Hunt. Allicht daarom dat de internationale pers de geheim agent nu de nieuwe Bond noemt. Ook die blockbusterfranchise draait om spectaculaire stunts, hoogtechnologische gadgets, ongelimiteerd cityhoppen, maar vooral: een acteursgedreven protagonist. Het is een risico om een andere man in dit keurslijf te duwen. Dus zo lang Cruise goed conserveert, kan men de boel draaiende houden.

Handicap

Maar Hunt is te empathisch om Bond te kunnen zijn. Hij had altijd al wat last van een geweten. Een handicap in zijn job, en in deze zesde film begint dat moreel kompas in ieders nadeel te spelen. Al in de openingsscène gaat het mis. In een poging te voorkomen dat terroristen drie bollen plutonium bemachtigen, moet Hunt kiezen tussen een happy end voor de hele wereld of het leven van zijn collega’s Luther (Ving Rhames) en Benji (Simon Pegg). Zijn altruïstische beslissing is weinig Bondesk.

In Fallout draait alles om The Apostles, een anarchistische allegaartje dat het Vaticaan, Jeruzalem en Mekka wil opblazen. Op een lepe manier gebruikt de film de bestaande vrees voor religieus geïnspireerde aanslagen, maar houdt de kerk in het midden. Het blijft entertainment.

Zijn people skills spelen hem ook parten in zijn werkrelatie met de opgedrongen CIA-loopjongen Agent Walker (gespeeld door Henry Cavill, die de bijtende arrogantie meebrengt van zijn rol in The Man From U.N.C.L.E.), zijn rivaliteit met de tegenwoordig bebaarde villain Solomon Lane (Sean Harris) of in zijn onderhandelingen met de glamoureuze, doch ultracriminele White Widow (Vanessa Kirby, bekend van The Crown). En natuurlijk in zijn onhandige omgang met de vrouwen in zijn leven, zoals undercoveragent Isa Faust (Rebecca Ferguson).

Wit porseleinen mannentoilet

Waar Bond de laatste films wat gekunsteld menselijker werd gemaakt, kan dat met Hunt op een natuurlijke manier. Fallout borduurt gewoon voort op wat Brad Bird in nummer vier (Ghost Protocol) installeerde, en Christopher McQuarrie voortzette in vijf (Rogue Nation) en nu zes, waar hij meerdere verhaallijnen laat samenkomen. Bovendien heeft McQuarrie een heerlijke manier van in beeld brengen, met een prachtige retro grain over de haast barokke indoorscènes tot de haarscherpe IMAX-waardige landschapshots.

De humor blijft bewaard in de droge opmerkingen van Benji. Maar de hoofdbrok blijft gratuite actie zoals we ze graag zien. Of dat nu al bengelend aan een koord kilometers boven de grond is, al slingerend door de metalen structuurelementen van Tate Modern in Londen of in een ongemakkelijke knokscène in een wit porseleinen mannentoilet in Parijs. Die is zo ridicuul dat het ongegeneerd vermakelijk blijft.

Mission: Impossible – Fallout bracht tijdens het openingsweekend al 61,5 miljoen dollar (52,7 miljoen euro) op in de VS. Een record voor de franchise, maar ook dan gaat de vergelijking met Bond niet op. De laatste – Spectre uit 2015 – haalde in het openingsweekend zo’n 73 miljoen dollar op. De kijker lust dus net iets liever de misantropische Brit.

Toch houden wij onvoorwaardelijk van Cruise. Een man die alles in huis heeft om 's werelds coolste acteur te zijn. Alleen jammer van die gekke overtuiging.

Op 1/8 in de bioscoop.