FilmrecensieMinari
‘Minari’: geschakeerd kleinood over dromen, roots en familiebanden ★★★★☆
In Minari gebruikt Lee Isaac Chung een Koreaanse selderijsoort als zijn hoogstpersoonlijke madeleine van Proust. Dit bitterzoete drama roept in geuren en kleuren zijn jeugd als migrantenzoon op.
In 2018 stond de Amerikaanse regisseur Lee Isaac Chung op het punt om zijn regisseursdroom op te geven. Na een beloftevolle start was zijn filmcarrière in het slop komen te zitten. Chung tekende dan maar een contract om les te gaan geven aan een universiteit in Korea, het land dat zijn ouders lang geleden verruilden voor de VS. Wel had hij nog één laatste filmscenario in zich: het uiterst persoonlijke, semi-autobiografische relaas van een Koreaanse familie die zich in de jaren 80 op het platteland van Arkansas vestigt. Het zou alsnog Chungs onverhoopte doorbraak worden: Minari verzamelde maar liefst zes Oscar-nominaties, het universiteitscontract verdween in de vuilnisbak.
De film vertelt het verhaal van Jacob (Steven Yeun) en Monica (Yeri Han) en hun jonge kinderen David (Alan Kim) en Anne (Noel Cho). Voor die laatsten voelen de VS als thuis, maar hun ouders zijn nog volop bezig hun plaats te zoeken in het land waar ze enkele jaren geleden aan een nieuw leven begonnen. Hun werk op een kippenkwekerij brengt brood op de plank, maar weinig voldoening. Jacob droomt luidop van een eigen boerderij, en hoopt over enkele jaren zijn gezin te kunnen onderhouden met zelfgeteelde groenten. Maar dat plan loopt niet bepaald van een leien dakje. Wordt vuilgebekte oma Soonja (Oscar-winnares Yuh-Jung Young is gegarandeerd uw favoriet in deze film), die hun American dream komt kruiden met wat meer Korea, de redder in nood?
Nostalgische blik
Minari is een rijk geschakeerd kleinood over dromen, roots en familiebanden, in de geest van de Japanse grootmeester Hirokazu Kore-eda. Chungs zonnige beelden, vaak gefilmd vanop kinderhoogte, verraden de nostalgische blik van een regisseur die uit een vaatje onverdunde jeugdherinneringen tapt. De film heeft zijn eigen ‘madeleine van Proust’-moment, wanneer moeder Monica begint te huilen bij het openen van een blikje Koreaanse ansjovis. En eigenlijk werkt de hele film op die manier: door te focussen op impressies, geuren en kleuren verschaft Chung de kijker toegang tot het emotionele archief in zijn hoofd. Tegelijk vertelt hij iets tijdloos en universeels over migratie en veerkracht, met een Oost-Aziatische selderijsoort als krachtig symbool.
Minari speelt vanaf 30/6 in de bioscoop.
