Milo Rau mispakt zich aan zijn eigen regels: ‘Grief & Beauty’ vat niet wat rouw en verlies betekenen ★★☆☆☆

De tien regels die Milo Rau via het manifest lanceerde bij zijn aantreden als artistiek directeur van NTGent, volgen grotendeels uit zijn poëtica die streeft naar reële impact en het doen vervagen van de opdeling tussen feit en fictie. Zijn jongste worp Grief & Beauty volgt de richtlijnen onder andere via documentaire en autobiografische elementen, net als via een mix van professioneel opgeleide en niet-opgeleide spelers. Ook het centraal stellen van grote levensvragen over verlies en dood, is vintage Rau. Alleen pakt de mayonaise niet.

Op het toneel zien we hoe vier acteurs in een oer-Vlaamse huiskamersetting ensceneren hoe ze de euthanasie afwachten van hun oude vader. Boven hen een groot scherm met daarop afwisselend close-ups van henzelf en documentairebeelden van de 85-jarige Johanna. Zij besloot haar eigen euthanasie te laten filmen door Rau en zijn ploeg omdat “sterven het eenzaamste werk is”, zo leren we van actrice Princess Isatu Hassan Bangura. Daartussen verweeft Rau de autobiografische verliesverhalen van de spelers over dood, ziekte en liefde.

Onuitgewerkt idee

Het zouden sterke ingrediënten kunnen zijn. Alleen verlang je als kijker al snel terug naar Raus vroegere werk waarbij alle lagen zo ingenieus in elkaar klikten dat je niet anders kon dan ademloos toekijken. Grief & Beauty daarentegen voelt als een onuitgewerkt idee: een hoop losse scènes die geen enkele keer de connectie bewerkstelligen die ze beogen. Zelfs Johanna’s pakkende sterfscène, die overigens erg doet denken aan Alain Platels Requiem Pour L, verliest daardoor een aanzienlijk deel van haar potentieel.

Hoewel er op papier bovendien schoonheid schuilt in de waarachtigheid die je soms ziet bij de niet-opgeleide acteurs waar Rau graag mee werkt, zit het ‘doen alsof’ het meeleven deze keer in de weg. Het ziet er kortom naar uit dat precies Raus realiteitsverslaving een stuk heeft opgeleverd dat niet alleen theatraal te licht weegt, maar ook geen brug weet te slaan naar wat rouw – en laat staan de dood – in de werkelijkheid betekenen.

Tot 27/11 in NTGent, daarna op tournee, ntgent.be