‘Million Dollar Island’ is niet goed voor uw geloof in de mensheid

Bestaat er iets op tv dat nòg irritanter is dan realityshows waarin bekende Vlamingen allerlei dwaze kunstjes moeten uitvoeren, genre Special Forces? Ja, realityshows waarin onbekende Vlamingen hijgend komen opzitten met de voorpootjes in de lucht. Zoals Million Dollar Island, een nieuwe Vlaams-Nederlandse coproductie op een wereldwijd format dat – ondanks de gedegenereerde prut waarvan ik zeven afleveringen lang getuige moest zijn – inmiddels al in tientallen landen werd verkocht.

Het is, in essentie, het op zichzelf al relatief bespottelijke Expeditie Robinson, maar dan met een redactieploeg die te lui was om een voorselectie te doen onder de kandidaten. Dus worden er zo liefst honderd losgelaten op een verlaten Filippijns eiland, met een zeer beperkte voedselvoorraad en slechts een paar schamele vissershutjes waaruit bouwmaterialen kunnen worden weggehaald voor een eigen kamp. Iedere deelnemer krijgt een armbandje dat tienduizend euro waard is, en het is de kunst om er zo méér te verzamelen: door spelletjes roulette of Scrabble te spelen bijvoorbeeld, of door vriendjes te worden met anderen, want kandidaten die het opgeven mogen hun bandjes doorgeven aan een medespeler naar keuze.

De deelnemers liggen dus onder een brandende Aziatische zon honger te lijden in het zand, maar naarmate hun collectie armbanden vordert kunnen ze wel al wegdromen van wat er inmiddels betaalbaar is geworden wanneer ze binnen enkele weken dit ellendige atol als laatste zouden verlaten: een Breitling Top Time, een nieuw dak, een Porsche, een witte villa, enzovoort. En dat was nog maar één element dat het minst fraaie in de mens naar boven haalde in Million Dollar Island.

Reeds halfweg de eerste episode hadden de honderd aangespoelden zichzelf verdeeld over kampen van gelijkgestemden: egoïsten, chiroleiders, lui die thuis een btw-nummer hebben, en een eenling die zichzelf gewoon een achtergelaten hondenhok had toegeëigend. Een andere afvallige hield voor de camera een bevlogen klaagzang over de nadelen van de democratie, en vond dat in Noord-Korea alles veel beter geregeld is.

Het zat er in de eerste episodes van Million Dollar Island ook al zo snel en zo heftig bovenarms op tussen leden van die kliekjes dat het alleen maar leek te kunnen eindigen zoals in Lord of the Flies, die roman van de Britse schrijver William Golding uit 1954 die u ongetwijfeld nog hebt moeten lezen in het middelbaar: met een brandend eiland en verwilderde bewoners die elkaar te lijf gaan met houten speren.

Gelukkig milderde de stemming in de latere episodes, en gingen bewoners een uitgesproken onsympathieke knakker uitmaken voor “paardenlul” in plaats van hem open te rijten met een verroeste machete. Maar goed voor uw geloof in de mensheid is Million Dollar Island nog altijd hoegenaamd niet.