Miles Kane: "Mijn meest recente muzikale ontdekking? Neil Young!"

Kane schreef de nieuwe songs na een relatiebreuk, maar wie een traditionele break-upplaat verwacht, komt bedrogen uit. Coup de Grace, geschreven met Jamie T, is glampunk, T. Rex meets The Damned. Zelf hoort Kane er ook The Fall in, wij niet. Dat verrassende duet met Lana Del Rey in 'Loaded' horen we dan weer luid en duidelijk.

We ontmoeten de immer onberispelijk geklede Kane – in woord, daad en klederdracht een rechtstreekse afstammeling van de Wellers en Gallaghers – in een Brussels hotel. Naast een nieuwe soloplaat heeft hij ook net een nieuwe deal voor een wintercollectie met kledingmerk Fred Perry, zijn derde al. Genoeg om over te praten, eindigen doen we met voetbal.

Wie is, los van de mensen die eraan hebben meegewerkt, de eerste die nieuw materiaal van je te horen krijgt?

"Mijn moeder en mijn manager. Hun mening waardeer ik het meest. Mijn manager zegt gewoon meteen waar het op staat. Me mom luvs me, dus die zegt van alles wat ik doe dat ze het goed vindt, maar ik zie aan haar ogen wat ze er echt van vindt. En ik heb gezien dat ze dol is op mijn nieuwe plaat. Ze houdt vooral van de tragere liedjes. 'Killing the Joke' is haar favoriet. En 'Cry on My Guitar', als ze dat op de radio hoort, moet ze wenen (lacht)."

Je hebt vorige maand al een paar clubshows gespeeld met je nieuwe materiaal. Hoe ging dat?

"Ongelooflijk goed. Het was lang geleden dat ik nog een soloshow had gespeeld en ik was best een beetje nerveus. Maar we hadden echt kleine clubs geboekt, en het voelde alsof ik terug aan het begin van mijn carrière stond, met alle opwinding van het nieuwe dat daarmee gepaard gaat. Net als toen stond ik voor een beperkt publiek songs te spelen die niemand kende. En net als toen ging iedereen uit zijn dak. I still got it, mate (lacht)."

"Het gekke was dat ik tijdens het opnemen van de nieuwe songs al met één been op het podium stond. Ik herinner me letterlijk dat ik in de vocal booth stond en het publiek voor me zag staan."

Dat was je nooit eerder overkomen?

"Nee, wellicht omdat het nooit eerder zo lang geleden was dat ik met mijn eigen groep had gespeeld. En op het podium staan, live spelen, is toch wat ik het allerliefst doe."

Zit je graag in de studio?

"Voor deze plaat wel. Alle songs waren geschreven, de teksten klaar, de arrangementen stonden op punt. Het enige wat ik moest doen, was performen. De rest heb ik volledig in handen gelaten van producer John Congleton. Ik heb hem maar één opdracht gegeven: make it sound cool as fuck."

Was er een voorbeeld? Cool as fuck in de stijl van…

"The Damned en The Cramps: die drang, dat directe, die eerlijkheid moest het hebben. In your face. Ik heb met John in een studio in iemands huis gewerkt, op de benedenverdieping. Ik wilde geen steriele studio, geen pluche, niks fancy. Alles in één kamer: microfoons zetten en klaar. Zo deden ze dat ook in de Sun Studio (waar Elvis, Jerry Lee Lewis en tal van andere rocklegendes platen hebben opgenomen, red.). Alles wat je vervolgens nodig hebt, is attitude en goeie songs."

Heb je thuis een home studio?

"Nee. I can’t do the computer thing. Ik wil het ook niet, dat laat ik liever aan iemand anders over. Ik hou van de ambachtelijke aanpak. Wat rondlummelen op akoestische gitaar, en een recordertje in de buurt voor wanneer er iets de kop opsteekt."

Ben je een gearslut?

(lacht) "Wat gitaren en versterkers betreft misschien een beetje. Die beginnen wat op te stapelen. Ik hou van oude gitaren."

Hoeveel heb je er?

"Vijftien?"

Valt mee. Als je een song schrijft als 'Cry on My Guitar', zeg je dan op voorhand: nu ga ik iets maken in de stijl van T. Rex?

"Die song is begonnen als een jam: Jamie en ik op gitaar. We hadden alleen die dum-dum-dum-dum, we wilden iets rechttoe rechtaan maken, en het klonk vanzelf glammy. Dus ja, we zaten meteen in die richting. T. Rex is goed, you know. Bloody fantastic zelfs. En als je iets hoort wat je goed vindt, volg je gewoon je instinct. Iets anders heb je niet."

Wist je dat er al een redelijk fenomenale plaat bestaat met de titel 'Coup de Grâce'?

"Van Mink DeVille? Kende ik eerlijk gezegd niet, tot een kerel van de platenfirma me erop wees. Ik heb er dan eens doorheen geskipt, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt goed naar heb geluisterd."

Toch maar eens doen. Jouw titel heb je naar verluidt gehaald bij het worstelen. Het Amerikaanse WWE, welteverstaan. Hoe geraakt een Brit in de ban van de catch?

"Door veel tijd in Los Angeles door te brengen. Ik ben er gewoon dol op: het campgehalte, de verhaallijnen, de personages… ’t is mijn wekelijkse soap. Coup de grâce is in het worstelen de benaming voor de genadeslag, the final blow. En het is de naam van een signature move van Finn Bálor, mijn favoriete worstelaar."

Wat is je recentste muzikale ontdekking?

"Neil Young (lacht). Ik weet het, ik ben er laat mee. Ik ken zijn muziek natuurlijk al langer, maar ik had er nooit veel aandacht aan geschonken, het pakte me niet. Maar sinds een maand of zes vind ik dat er niets beters bestaat."

"Ik had een documentaire over hem gezien, ‘Don’t Be Denied’, en ik ben verliefd geworden op de mens Neil Young. Ze lieten er stukjes van On the Beach in horen, een plaat die ik niet kende, en ik dacht: that’s fucking incredible. Plaat beluisterd, en ik werd omver geblazen. De song 'On the Beach': hoe fantastisch is die? Of 'Motion Pictures': over mensen die enkel beroemd willen worden om beroemd te zijn. Al die Hollywood-nonsens. Ik snapte en voelde het helemaal, alsof hij rechtstreeks tot mijn ziel sprak."

De slotregels van ‘Revolution Blues’ luiden: 'Well I hear that Laurel Canyon is full of famous stars / But I hate them worse than lepers and I’ll kill them in their cars'. Het zou een verwijzing naar Charles Manson zijn, die Neil Young een paar keer persoonlijk heeft ontmoet.

"Love that one. Dat rauwe, dat nietsontziende: doet me heel erg aan John Lennon denken."

In jouw nieuwe song 'Cold Light of the Day' zit ook een Charles Manson-referentie. Rechtstreeks ingegeven door 'Revolution Blues'?

"Nee, de plaat was al klaar toen ik aan mijn Neil Young-obsessie begon (lacht). De song gáát ook niet over Charles Manson, ’t is eerder een kleine referentie, iets om de aandacht te trekken.'

Heb je traantjes gelaten toen Manson vorig jaar overleed?

"Nee, dat niet."

Welk overlijden van een beroemdheid heeft je de afgelopen jaren het meest aangegrepen?

"George Michael. Zelf heb ik nooit zoveel naar hem geluisterd, maar mijn moeder en de rest van mijn familie wel. En onlangs hoorde ik een song van hem die ik meteen geweldig vond: 'Praying for Time'. Heel erg John Lennon – hij weer (lacht). Beetje 'Mind Games'. Een kant van George Michael die volgens mij weinig mensen kennen. Geweldige zanger, geweldige performer. He was the ultimate real deal."

Heb jij al een John Lennon-song geschreven?

"I’m trying (lacht). 'Killing the Joke' is wellicht het dichtst dat ik al in de buurt ben gekomen. Ik ben altijd een Lennon-man geweest, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik ook van Paul McCartney ga houden. Hoe hij met mensen en dingen omgaat: altijd met enorm veel warmte en waardigheid. Respectvol, nederig."

Je speelt zelf in een Beatles-covergroep, Dr. Pepper’s Jaded Hearts Club Band, met onder meer Matt Bellamy van Muse en Ilan Rubin van Nine Inch Nails. Wie ben jij?

"Ik ben Miles Kane. We zijn een covergroep, hè, geen tributeband. Het is begonnen als een grap op een feestje bij iemand thuis. En we spelen nog altijd veelal op feestjes, zeer sporadisch, meestal in Los Angeles. McCartney is overigens al eens mee op het podium gesprongen voor 'I Saw Her Standing There' en 'Helter Skelter', wat ik uiteraard alleen maar kan bestempelen als één van de hoogtepunten uit mijn leven."

Kun je in het kort uitleggen hoe Lana Del Rey op je plaat is verzeild geraakt?

"We zijn haar afgelopen januari tegengekomen op een akoestisch concert van Jamie T in Los Angeles. Ik had haar al een paar keer eerder ontmoet, maar we kenden elkaar niet echt. We raakten aan de praat en ik vertelde haar dat ik met Jamie in L.A. aan nieuwe songs aan het werken was. ’s Anderendaags facetimede ze ons. Redelijk surrealistisch. Jamie en ik languit in de zetel, en ineens verschijnt Lana Del Rey op het scherm van je telefoon. Ze wilde dolgraag komen luisteren naar wat we aan het doen waren, en van het één kwam het ander. Ze heeft het refrein van 'Loaded' naar een veel hoger niveau getild, de song werd er een pak cooler door. We hebben samen nog wat songs geschreven, misschien doe ik daar ooit nog iets mee. Een duet-plaat? I’d love that. Kan ik eindelijk mijn Nancy & Lee-lusten botvieren."

Je hebt net een nieuwe kledingdeal gesloten met Fred Perry. Wat is jouw taak daarin?

"Ik ontwerp de kleren, met technische bijstand van hun team. Naaien en stikken kan ik niet, maar de ideeën komen allemaal van mij. ’t Is al mijn derde samenwerking met Fred Perry, maar kleren ontwerpen doe ik al vele jaren voor mezelf, in samenwerking met een kleermaker. Alles wat ik op het podium draag, is op maat gemaakt en door mij ontworpen."

Heb je een rolmodel?

"Paul Weller, Jacques Dutronc, Lee Hazlewood, Dean Martin, James Brown."

Laatste vraag: heb je genoten van het WK?

"Ja, best wel. Goeie matchen gezien, fijne verrassingen, en een terechte winnaar.

Excuseer?

"Begrijp me niet verkeerd: in de finale heb ik voor Kroatië gesupporterd, maar zeggen dat Frankrijk verdedigend antivoetbal heeft gespeeld, is gewoon onjuist. Als je Argentinië, Uruguay én België uitschakelt, en in de finale vier goals maakt, dan ben je de verdiende winnaar."

© HUMO.