Mijn herwonnen goesting in tv-reeksen valt samen met het moment dat Queen Elizabeth éindelijk ballen toont

“Serieke doen?”, vraagt mijn partner nadat drinkflessen van kinderen in het sop voor de nacht gezet zijn en het ons beiden aan mentale kracht ontbreekt om ook nog de vuilniszakken buiten te zetten. Morgenvroeg voorwaar, nu zijn we zetel-plof-klaar.

Ik doe alsof ik de vraag niet hoor en streel met veel overgave de kat op haar kop. Daardoor vang ik twee vliegen in één klap. Eén: op mijn schoot zit een gelukkige poes. En twee: het geeft me het milde doch perfecte excuus om de aandacht van de vraag af te leiden. Wanneer ik voel dat mijn partner op het punt staat zijn voorstel te herhalen, snoer ik hem de mond met mijn liefelijkste stem: “Maar Minoes, wat ben jij een mooie poes.”

Helaas is de partner in dergelijke situaties eerder van het onvermoeibare type. Ook hij benadert het huisdier nu. Mijn afleidingsmaneuver vertoont duidelijk zwakheden. Zijn en mijn handen raken elkaar ter hoogte van de staart. Hij grijpt zijn kans: “Een reekske?” Nogal ongecontroleerd trek ik mijn neus op. Al weken loop ik tegen iedereen te toeteren dat ik nu wel heel zeker definitief van al die never-ending stories afgekickt ben. Zelfs weiger ik om er leuk over mee te praten – ook dat geneuzel hakt de tijd in nietszeggende stukken. Nee, ik begin er niet meer aan!

“Aan wat had je gedacht?”, hoor ik me vragen. Het is sterker dan mezelf.

Een drietal dagen later en met reeds zes afleveringen van The Crown achter de kiezen, geef ik mijn verzet uiteindelijk op. Ik staak mijn gezucht, mijn klein protest van slechts zijdelings kijken en onophoudelijk gegeeuw.

Mijn herwonnen goesting valt niet geheel toevallig samen met het moment dat Queen Elizabeth eindelijk eens ballen toont en een poging doet om het op te nemen tegen al die oude, behoudsgezinde, machtswellustige mannen. Yeah! Het maakt het keurslijf waarin ze door haar rol gedwongen wordt pijnlijk zichtbaar. Yeah! Wie je ook bent, diep vanbinnen doet het blijkbaar altijd zeer. Yeah! En toegegeven, de amoureuze perikelen van de Engelse vorstin en haar zus zijn ook niet mis.

Terwijl het staatshoofd op afstandelijke wijze de grote leider Churchill bedankt voor zijn immense inzet voor het land, krijgen die laatste en ikzelf het moeilijk. Ik weet dat mijn partner zijn ogen nu op mij zal richten. Dat doet hij immers altijd als hij denkt dat de tv-emoties op mij zullen overslaan. Het waarom van deze actie – bij tranen van mij, onvermijdelijk gevolgd door een minzame glimlach van de partner – ontgaat me volledig.

Soit, ik doe alsof ik een stofje in mijn oog heb en bedenk ondertussen een plan om die partner van mij te overtuigen om ook de volgende aflevering en die daarna en die dáárna vanavond nog te zien. Ik breng alvast het huisdier in stelling. Hell yeah!