‘Mijn boekenkast is een tegenwicht, weg van het nieuws’: zo leest Lieven Van Gils

“De boeken staan hier niet alfabetisch. Wel heb ik het principe van de winkelrekken toegepast: de belangrijkste exemplaren staan op ooghoogte. De boeken die ons het meeste waard zijn, die uitstralen wie we zijn, staan centraal en vallen meteen op. Dan spreken we voor mij persoonlijk over romans van bijvoorbeeld Sandro Veronesi, Jonathan Franzen en Cormac McCarthy. Fictie, inderdaad, mijn manier om te ontsnappen. In de sportjournalistiek (Van Gils werkte lange tijd op de sportredactie van de VRT, red.) ben je gebonden aan de actualiteit, dat was ook zo bij Van Gils & gasten, de talkshow waarvoor ik heel veel non-fictie las, en ook als filmjournalist kun je het nieuws niet loslaten. Dan is deze kast een soort tegenwicht, weg van de actualiteit. Bij het lezen van romans moet niks. Je geeft je gewoon over en laat je gaan.

“De weg van Cormac McCarthy is een van mijn absolute lievelingsboeken. Het gaat om niks dan een vader en zijn zoon die met een winkelkar door een desolaat landschap trekken, in een wereld die kapot is. Letterlijk: kapot. De weg is een heel ruw, rauw boek, waarin mensen potentiële vijanden zijn in de zoektocht naar eten en bescherming, maar toch zit er ook veel schoonheid in, veel kracht.

“Je focust als lezer op de band tussen vader en zoon. Bovendien is de vader stervende en heeft hij een wapen op zak met twee kogels, die hij desnoods als finale uitweg kan gebruiken. Ik was nog niet lang zelf vader toen ik het boek voor het eerst las. Achteraf bekeken zal dat de impact mee hebben bepaald. Later heb ik de verfilming van het boek bekeken met mijn beide zonen. Goede film overigens, met Viggo Mortensen in de hoofdrol.

“Ook in Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer speelt de relatie van een vader met zijn zoon een heel belangrijke rol. Net als bij Kalme chaos van Veronesi, waarin een vader aan de schoolpoort wacht op zijn dochter.

“De liefde voor het lezen heb ik op het einde van de humaniora ontdekt. Ik was zeker niet het kind dat stilletjes in een hoek een boek las. Nee, ik voetbalde en speelde buiten. Maar zodra ik de kracht van lezen ontdekte, heb ik de literatuur niet meer losgelaten. Al voel je wel dat niet iedereen het eens is met die kracht. Voor velen is lezen nog altijd ‘saai’, voelt het aan als een opdracht. Zeker jongeren denken er vaak zo over.

“Samen met mijn vrouw hebben we geprobeerd onze kinderen aan het lezen te krijgen, maar ik kan niet zeggen dat de missie geslaagd is. Ze hebben wel belangstelling – denk ik –, maar echt lezen... Nochtans zien ze hun ouders de hele tijd lezen, en prikkelt hen dat wel, maar blijkbaar niet genoeg. Al blijkt mijn jongste zoon nu wel een western gekocht te hebben. Een klassieker van dik 800 pagina’s: Lonesome Dove van Larry McMurtry, een boek uit 1985, dat de Pulitzer Prijs voor fictie won. Hij heeft het boek meegenomen op kot. Zou het dan toch?” (lacht)