‘Mijn beste kerst ooit’: iemand nog een dikke hoop zakdoekvulling?

En wat betekent kerst in Vlaanderen voor ú? Met zijn allen rond de kalkoen, papa’s duurste fles wijn op tafel, een kerststronk als toetje en achteraf in de sofa uitbuiken bij The Sound of Music terwijl de kinderen De Kampioenen-strips lezen en de tieners stiekem zitten te vapen in de veranda? Of konijn met pruimen, grootvader die voorleest uit Ernest Claes onder een leeuwenvlag aan de muur, een gebedje voor het eten en achteraf kuis genieten van een langspeelplaat met moppen van Tony Bell?

We hielden bijgevolg ons hart vast toen de voice-over van Mijn beste kerst ooit “een simpele, Vlaamse kerst, zonder te veel franjes” ten huize Vic en Mia beloofde, een kranig seniorenkoppel uit Bommershove. Hun huiskamer zag eruit alsof iemand de kerstafdeling van de Inno over Mini-Europa had uitgekieperd. De drie andere koppels die te gast waren vergaapten zich aan de überkitsch die zich uitstrekte tot in de voortuin middels een explosie van licht waar ze in Tsjernobyl in ’86 een punt aan hadden kunnen zuigen.

Mijn beste kerst ooit is goed beschouwd Komen eten voor kerstfanaten, zij het zonder de vileine deelnemers. Nu ja, ene Frank en Dominique (uit Nazareth of all places) waren ingehuurd als de mierenneukers van dienst. Hoon, spot en leedvermaak werden niet geschuwd, zij het minder nietsontziend dan in Komen eten. In het rustieke Batsheers woonden dan weer de Engelse vriendinnen Clara en Rachel die het kransje een oer-Britse kerst voorschotelden, met mince pies en al. De Vlaamse schlagerhelden Christoff en Lindsay, lieden wier langspelers zich jammer genoeg niet in onze vinylcollectie bevinden, dienden zich als laatste koppel staande te houden tussen al dat plebs en deden dat onvermurwbaar glimlachend, blij “dat we als onszelf worden gezien en niet als BV’s”.

Het zal ons worst wezen hoeveel punten wie nu precies wie gaf in de verschillende categorieën (versiering, eten, sfeer, afgunst, whatever) omdat wij ons nu eenmaal non-stop door de strapatsen van de wonderlijke Vic lieten afleiden. Met een je-ne-sais-quoi waar men bij In de gloria wel raad mee zou weten gooide de olijke Limburger kwiek flauwenonkelmopjes in de strijd en kwekte hij achteloos zijn Grote Waarheden naar de camera. Op het feestje van de Britse dames liet hij zich ontvallen dat hij “de Queen toch altijd al een tang vond”. In de gestileerde yuppiewoning van Frank en Dominique sloeg hij de oesters af om luidop te dromen van “een vers casserolleke lekkere mosselen”. Nee, voor deze rasechte, uit onversneden boerenverstand opgetrokken Vlaming waren oesters niet meer dan “een dikke hoop zakdoekvulling”.

Je vergat er godzijdank de aangedikte emomomentjes bij: geforceerde hilariteit, geveinsde empathie en krokodillentranen tussen vuurpijl en nepsneeuw. Vlaanderen, quoi.

Mijn beste kerst ooit, maandag tot donderdag om 21.40 uur op VTM