Mezzo en J.M. Dupont verstrippen leven van Jimi Hendrix: ‘Zijn leven lang liep hij met zijn hoofd in de wolken’

“Omdat zijn persoonlijke en muzikale odyssee zo verdomd interessant was, tiens”, reageert de Franse scenarist J.M. Dupont (66) enthousiast op de vraag waarom hij zich uitgerekend over Hendrix (1942-1970) wou buigen. “Die man is niet alleen erg belangrijk geweest voor zijn muziek. Voor zijn doorbraak liep hij zowel de blues-, soul- als de rockscene af, dus zijn muzikale odyssee alleen al is interessant omdat hij met al die grootheden uit verschillende scenes in contact kwam.”

En dan is er nog zijn persoonlijke leven. Met hun niet mis te verstane openingsscène gaat het Franse auteursduo de donkere kant van Hendrix’ jeugd niet uit de weg. Een ongeboren baby staart vanuit de moederbuik naar buiten, recht in de ogen van zijn toekomstige, drankzuchtige moeder. “Als de navel van vrouwen een venster was waardoor hun ongeboren kroost kon zien wat het leven voor hen in petto had”, zo begint de tekst. “Dan zouden sommigen er zeker voor kiezen hun beurt over te slaan...”

Hendrix-fans weten: dit is een referentie is naar de Hendrix-song ‘Belly Button Window’ uit 1970, waarin hij als ongeboren baby opmerkt dat de buitenwereld niet klaar lijkt voor hem, maar hij er toch aankomt. “Hij heeft altijd gedacht dat hij ongewenst is. Die song kwam er trouwens omdat hij in reïncarnatie geloofde”, vertelt Dupont.

Superheldencomics

Wat volgt, is een schets van de relatie tussen Hendrix’ ouders Al en Lucille, hoe ze zich beiden verloren in drank en hoe Jimi zich bij de talloze gewelddadige ouderlijke conflicten opsloot in een kast. “Nu, of die traumatische jeugdervaringen hem maakten tot de verlegen, introverte jongen die hij was, bang was om met mensen samen te zijn, weten we niet. Feit is dat hij zich liever op zijn kamer terugtrok met superheldencomics dan met vriendjes buiten te spelen. Vandaar trouwens de titel van deze strip, die voortkomt uit een van zijn songs (‘Purple Haze’, GDW). Jimi zat altijd met zijn hoofd in de wolken.”

Toch had het grote publiek een heel ander beeld van de gitaargod. “Dat is niet eens zo vreemd”, meent tekenaar Mezzo (62). “Heel veel artiesten, zeker zij die op een podium moeten staan, zitten zo in elkaar. Ja, dat is een totale metamorfose, en Hendrix is er een schoolvoorbeeld van. Let er maar eens op bij interviews: hij hield zijn hoofd altijd wat voorovergebogen en zijn voeten stonden naar binnen. Alsof hij zich ook dan, toen hij al bekend was, nog steeds afschermde voor de buitenwereld. Eenmaal op het podium transformeerde zijn fysiek echter totaal. Hij uitte zich er op heel expressieve wijze. Zonder gêne. Alsof hij dan, op die plek, al zijn demonen moest bezweren. (Mijmerend) Je vraagt je af wat er met hem gebeurd zou zijn als hij zijn ei niet had kunnen leggen via zijn gitaar.”

Charisma

Ook de manier waarop hij met vrouwen omging, was apart, zegt Mezzo. “Hij mocht dan verlegen zijn, tegelijk was hij een verlegen womanizer. Heel charismatisch ook. Hij stapte niet op vrouwen af, de vrouwen kwamen naar hem. Zeker als hij zich op en rond de bühne bevond. Zijn gitaar was op dat moment een deel van zijn lichaam.”

Ook wat dat betreft is het Franse duo niet te beroerd om ook Hendrix’ mindere fraaie kanten te etaleren. Zo is er een scène waarin hij zijn toenmalige vriendin ’s morgens aan het bed vastbindt om ’s avonds jankend terug te komen en haar om vergiffenis te vragen. “Echt gebeurd”, zegt Dupont. “Zo biechtte die vriendin het later op in een interview. Hendrix was een jaloers type. Hij wou haar voor hem alleen. Hij kon veel drugs hebben, maar als hij dronk, verloor hij de controle en werd hij gewelddadig.”

Dat ze het echte verhaal vertellen, benadrukken de auteurs. “Wij baseerden ons op bestaande interviews en het boek van Hendrix’ broer Leo.” De door de familie geautoriseerde docu’s en hun boek lieten ze links liggen. “Te veel onwaarheden”, klinkt het.

schaduwscènes

Tekenaar Mezzo levert een huzarenstukje af. Indrukwekkend licht en schaduwscènes dompelen zijn zwart-wit strip onder in een apart sfeertje. Tegelijk laat hij op knappe wijze een klein leger blues- en rockartiesten er de revue passeren en blijken ook de details te kloppen. “Sfeer en ambiance zijn alles”, zegt hij. “Ik streef authenticiteit na.” Drie jaar tekende hij eraan. “Je kan geen biopic maken zonder degelijke research, al is dat tijdrovend.” Hij wijst op een gitaar die rond Hendrix’ nek hangt, bladert naar een scène op Kennedy International Airport. “Alles klopt. Ik bekeek honderden foto’s en video’s. Zie je die banner op de luchthaven? Authentiek, net zoals Hendrix’ gitaar of het Pan Am-vliegtuig. Voor een fictieverhaal verzin je wat je wilt. Voor non-fictie, en zeker als het zo’n bekend figuur betreft, ga je secuur te werk, want je wilt niet het risico lopen dat mensen die er alles over weten, gaan struikelen over details.”

Hij schat nog zo’n twee jaar te moeten werken aan het tweede en laatste deel, dat zich afspeelt in Londen. Dit verschijnt gek genoeg in kleur. En dat heeft alles te maken met de figuur Hendrix zelf, zijn kleurrijke outfits en – dixit Dupont – het feit dat hij er de beste jaren van zijn leven beleefde. “Al waren het er weinig, want hij werd maar 27 jaar. Hij dacht in de hemel te zijn aanbeland, maar het werd de hel toen bleek dat hij een gevangene was van de showbusiness.”

Jean-Michel Dupont en Mezzo, Kiss the Sky, bij Sherpa, 96 p., 34,95 euro